Της Μυρτώς Κοροβέση από την Κυριακάτικη Kontranews
Τοπική Αυτοδιοίκηση σημαίνει για μένα αλλαγή, ανανέωση και πολλή δουλειά. Ουκ ολίγες φορές έχω δηλώσει ότι τόσο ο πρώτος, όσο και ο δεύτερος βαθμός τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ο θεσμός της άμεσης δημοκρατίας. Είναι, σε κάθε περίπτωση η αμεσότερη οδός για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των συμπολιτών μας, και όλων μας.
Μάλιστα, ο δεύτερος βαθμός αυτοδιοίκησης, μιλώντας δηλαδή σε επίπεδο Περιφερειών, είναι ο δεύτερος τη τάξει βουλευόμενος θεσμός μετά το Κοινοβούλιο. Τα μέλη του Περιφερειακού Συμβουλίου πρέπει να διεκδικούν, να εργάζονται, να συνεργάζονται, να ελέγχουν, να επιβλέπουν.
Συγκεκριμένα, όταν μιλάμε για μία Περιφέρεια και, δη, της Αττικής, η οποία για πολλούς είναι μία μικρή κυβέρνηση, τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Εδώ, οι ευθύνες είναι αυξημένες, η δουλειά πρέπει να γίνεται με τρόπο μεθοδευμένο και στρατηγικό, ο σχεδιασμός να είναι συγκροτημένος και να υπάρχει σταθερότητα. Το ακόμα, όμως, σημαντικότερο για μένα, είναι το κάθε έργο και σχεδιασμός να γίνεται με επίκεντρο τον άνθρωπο. Και όχι με γνώμονα τα μικρό (ή μεγαλό) – συμφέροντα που συχνότατα τελευταία βλέπαμε να ελλοχεύουν στις αποφάσεις της ήδη υπάρχουσας διοίκησης. Θεωρώ, λοιπόν, ακράδαντα ότι ο Γιώργος Ιωακειμίδης, ένας από τους μακροβιότερους δημάρχους της χώρας, είναι ο άνθρωπος που αν οι πολίτες τον εμπιστευτούν με τη ψήφο τους και τον επιλέξουν για Περιφερειάρχη Αττικής, θα κινηθεί ακριβώς με αυτόν τον τρόπο και με οδηγό αυτές τις αξίες.
Γιατί, πρέπει να έχουμε πάντα όλοι υπόψη ότι ο εκλογικός μας νόμος επιβάλλει οι εκάστοτε περιφερειάρχες να εκλέγονται και όχι να διορίζονται.
Να μιλήσουμε, όμως, και για την Ανατολική Αττική, την περιοχή απ’ όπου προέρχομαι και όπου θα δραστηριοποιηθώ εκ νέου πολιτικά ως υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος. Γιατί να είναι η Ανατολική Αττική η «πίσω πόρτα της Αττικής»; Η απάντηση συνοψίζεται σε μία και μόνο φράση:
Γιατί, η περιοχή αυτή έχει το εξής παράδοξο (μάλλον ανεπίτρεπτο). Είναι τόσο κοντά στο κέντρο και τόσο παρατημένη από το κέντρο εξουσίας.
Γιατί, η Ανατολική Αττική των σχεδόν 500 χιλιάδων κατοίκων, δεν έχει καν δικό της νοσοκομείο. Γιατί οι χιλιάδες αυτοί πολίτες αναγκάζονται να ταξιδέψουν 40 και 50 χιλιόμετρα για να βρουν νοσοκομείο. Γιατί, τα ήδη υπάρχοντα κέντρα υγείας είναι τρομερά υποστελεχωμένα με έναν εξοπλισμό τουλάχιστον πεπαλαιωμένο.
Γιατί, πάγιο αίτημα των κατοίκων είναι η σύνδεση των λιμανιών του Λαυρίου και της Ραφήνας με δρόμους ταχείας κυκλοφορίας με ευρωπαϊκές προδιαγραφές.
Γιατί, υπάρχει τεράστιο συγκοινωνιακό πρόβλημα και πλήρης ανυπαρξία στραΣΣτηγικού σχεδίου για την ανασυγκρότηση του συγκοινωνιακού δικτύου της περιοχής, με καθυστερήσεις και παραλείψεις δρομολογίων, με μεγάλες ελλείψεις σε λεωφορεία και με μία παντελώς αναξιόπιστη τηλεματική. Με λίγα λόγια, οι κάτοικοι πολλών πόλεων της περιοχής υποχρεούνται σε πολλές περιπτώσεις να κάνουν έως και 2 ώρες καθημερινά για να πάνε στη δουλειά τους στο κέντρο της Αθήνας.
Γιατί, το κοινωνικό πρόσημο στον σχεδιασμό της Ανατολικής Αττικής είναι δυσεύρετο. Για παράδειγμα, τα σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι τόσο λίγα, που ένα παιδί μπορεί να κάνει και 80 χιλιόμετρα την ημέρα πηγαινοερχόμενο από το σχολείο του.
Γιατί, τα Μεσόγεια έχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα με άλλες περιοχές της Αττικής και κατάλληλο έδαφος για την ανάπτυξη του αγροτουρισμού και του οινοτουρισμού, και η στήριξη στους καλλιεργητές, τους αγρότες και τους παραγωγούς είναι για την ώρα, ίσως, ανύπαρκτη. Όπως και στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες εν γένει.
Για να προσπαθήσω από την πλευρά μου να διορθώσω όλα αυτά και άλλα πολλά, και γιατί θέλω να εργαστώ για μία Ανατολική Αττική καλύτερη, ποιοτική και οικολογική, και για συνολικά για μία Αττική βιώσιμη. Προσθέτω τις δυνάμεις μου και θα είμαι παρούσα σε αυτή τη μάχη.
* Δικηγόρος, Υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος με τον Γιώργο Ιωακειμίδη και τον Αττικό Κύκλο Συνεργασίας και Εμπιστοσύνης
