Ο πρωθυπουργός εμφανίζεται τις τελευταίες ημέρες να
υποστηρίζει ότι δίνει την «μάχη του αυτονόητου», καθώς για να
αμυνθεί σε όσα τού καταλογίζονται θέτει ρητορικά ερωτήματα που
ξεκινούν με τη φράση «ποιος Έλληνας μπορεί να πιστέψει…».
Πράγματι, η αλήθεια είναι ότι αυτά για τα οποία κατηγορείται ο
Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αδιανόητα σε τέτοιο βαθμό, ώστε εκ
πρώτης όψεως είναι λογικό ο πρωθυπουργός να θέτει ρητορικά
ερωτήματα «γενικής εφαρμογής και κύρους».
Φαίνεται, τω όντι, αδιανόητο να παρακολουθεί ένας
πρωθυπουργός τον διεκδικητή της ηγεσίας του τρίτου κόμματος,
τον τομεάρχη Προστασίας του Πολίτη της αξιωματικής
αντιπολίτευσης και έναν δημοσιογράφο του τραπεζικού ρεπορτάζ.
Έλα, όμως, που με την στάση του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε
ό,τι περνούσε από το χέρι του ώστε να δικαιώσει όσους από την
πρώτη στιγμή τού «έστειλαν τον λογαριασμό». Υπερασπίζεται
μέχρι τέλους το «απόρρητο» και άρα την μη λογοδοσία των
πρωταγωνιστών στα αρμόδια θεσμικά όργανα, ανέχεται –αν δεν
έχει ενορχηστρώσει κιόλας- τον αποκλεισμό από την εξεταστική
επιτροπή της τριανδρίας του σκανδάλου, Δημητριάδη-Μπίτζιου-
Λαβράνου, δεν αντιδρά στην «ανέλεγκτη εισαγγελέα», που
δηλώνει ότι… άμα λάχει, θα παρακολουθήσει και την Πρόεδρο της
Δημοκρατίας.
Εξίσου –αν όχι περισσότερο- αδιανόητο φαίνεται να παρακολουθεί
ένας πρωθυπουργός τους υπουργούς του. Όμως, ο Κυριάκος
Μητσοτάκης έχει κάνει τα πάντα στο παρελθόν για να δείξει ότι δεν
εμπιστεύεται κανέναν τους. Το περίφημο «επιτελικό κράτος» ήταν
ο μηχανισμός… «υπέρβασης» των υπουργών και
υπερσυγκέντρωσης των εξουσιών στο Μαξίμου, ενώ όλα τα μέλη
του υπουργικού συμβουλίου αισθάνονταν βαριά τη σκιά του
πρωθυπουργικού γραφείου –και του ανθρώπου-κλειδί, Γρηγόρη
Δημητριάδη- σε κάθε βήμα και απόφασή τους. Για να μην
μιλήσουμε για όσες φορές ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει
αποφασίσει να «υποκαταστήσει» δημοσίως υπουργούς του, όπως
κάνει διαρκώς στα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Τρίτο σημείο: ακούγεται πράγματι λογικό να εκρήγνυται ένας
πρωθυπουργός όταν διάφοροι ιδιοκτήτες ΜΜΕ προσπαθούν να
τον «σύρουν σε πολιτικές εξελίξεις» ή να τού υπαγορεύσουν την
πορεία της κυβέρνησης. Ωστόσο, όταν μιλάμε για τον πλέον
ευνοημένο και ωφελημένο από τα ΜΜΕ πρωθυπουργό της
Μεταπολίτευσης, η συζήτηση αλλάζει. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτά
τα ΜΜΕ είχαν εδώ και καιρό μετατραπεί σε εκτελεστικό βραχίονα
στήριξης της ΝΔ, τόσο στην προσπάθειά της να ανέλθει στην
εξουσία, όσο όμως και στην διαρκή και χυδαία επιχείρηση
εξωραϊσμού της πραγματικότητας που την έχει κρατήσει αλώβητη
(;) τα τελευταία 3,5 χρόνια.
Κοντολογίς: όλα όσα λέει ο πρωθυπουργός φαίνονται λογικά, αν
κανείς τα δει αφήνοντας στην άκρη ονόματα, ΜΜΕ, κόμματα αλλά
και τη χώρα στην οποία λέγονται. Όμως, όταν μιλάμε για τα
συγκεκριμένα ΜΜΕ, τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό και την
συγκεκριμένη χώρα, τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει προ
πολλού απολέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, για να ξεκινά τα
επιχειρήματά του με τη φράση «υπάρχει Έλληνας που να πιστεύει
ότι…». Γιατί η απάντηση είναι «ναι, όλοι».
