Λάμπρος Παπαδής: Αναταραχή από την «εκτόξευση» της Ζωής

Ολες οι τελευταίες δηµοσκοπήσεις ακόµα και αυτές οι οποίες πάνε στα επιτελεία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και µισό µήνα, δείχνουν την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου να παραµένει στην δεύτερη θέση και εκεί να παγιώνεται έστω και µε µιάµιση µονάδα µπροστά από τον τρίτο. Μάλιστα αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι όλες οι πρόσφατες αναλύσεις διαψεύδουν το αφήγηµα του Μαρτίου, ότι η Κωνσταντοπούλου θα «ξεφουσκώσει» και ότι είναι ζήτηµα χρόνου τα ποσοστά της Πλεύσης Ελευθερίας να µετακυλήσουν και να διαµοιραστούν… Για την ώρα πάντως η «Πλεύση» πλέει για την αξιωµατική αντιπολίτευση αν παραµείνουν αυτά τα ποσοστά και µεταφραστούν σε εθνική κάλπη.

Μην απατάσθε από το ερώτηµα ως ρητορική που θέτει τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρηµατολογώντας για κόµµατα µονοθεµατικά, µόνο πρόσωπα και χωρίς κυβερνητικό πρόγραµµα… Αρχικά να απαντήσω στο τελευταίο ρητορικά, κι εγώ να ρωτήσω επίσης ρητορικά ποιο κυβερνητικό πρόγραµµα τα τελευταία 15 χρόνια εφαρµόστηκε µέχρι κεραίας στην Ελλάδα και στην κοινωνική πλειοψηφία, µετεκλογικά απ’ όλες τις κυβερνήσεις, αν εξαιρέσει κανείς ότι έχει να κάνει µόνο µε την φορολογία, τα συνταξιοδοτικά, τα εργασιακά και ότι έχει να κάνει αποκλειστικά µε την συγκέντρωση φόρων και εσόδων, κατά τα άλλα τα προεκλογικά κυβερνητικά προγράµµατα έµειναν προεκλογικά…

 Η κοινωνία

Αυτό που κατανοούν και τα δύο κόµµατα της αντιπολίτευσης, αλλά δεν τολµούν να το παραδεχτούν δηµόσια είναι ότι η κοινωνία πραγµατικά έχει εξοργιστεί, πραγµατικά έχουν σπάσει τα νεύρα της και πραγµατικά θέλει να ξεσπάσει σε αιτίες και ευθύνες… Θέλει πραγµατικά ενόχους και θέλει πραγµατικές τιµωρίες, επιθυµεί να ακούσει το λεξιλόγιο, το ύφος και τον τρόπο µε τον οποίο συζητά και σχολιάζει η ίδια στην καθηµερινότητα της και απαιτεί από το πολιτικό και δικαστικό προσωπικό να αποδίδει και να υποστεί τις ίδιες ευθύνες που καθηµερινά δέχεται ο ίδιος ο απλός πολίτης, που ακόµα και παράνοµα να παρκάρει τρώει τα 100€ από την δηµοτική αστυνοµία κι αν δεν το πληρώσει αυτόµατα, περνάει στην φορολογία της ΑΑΔΕ και παρακρατείται αυτόµατα και δεν έχει δικαίωµα να απαντήσει µε κανένα υπόµνηµα απαλλαγής…

Αυτή την οργή, αυτή την ανισοδίκια, αυτή την έξαρση, αυτήν την αγανάκτηση όπως και να το κάνουµε ασχέτως αν συµφωνούµε η διαφωνούµε την προφέρει και την εκφράζει η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου µέσω του δηµοσίου λόγου της και της ρητορικής της, ασχέτως αν τα πιστεύει ή όχι και η ίδια αυτά που λέει… Όµως αυτά που λέει και υποστηρίζει συγκινούν και τραβάνε πολιτικά. Αδυνατούν λοιπόν πραγµατικά σε αυτήν την φάση και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ να εισπράξουν από το κύµα οργής, να υιοθετήσουν την ρητορική της οργής, να την εκφράσουν και να µιλήσουν για την κοινωνική της διάσταση… Έτσι καταφεύγουν εσωκοµµατικά σε επιχειρήµατα τα οποία διαχέονται από τις κοµµατικές βάσεις προς την κοινωνία ότι ο λαός είναι οργισµένος, οι πολίτες αγανακτισµένοι και πως όταν περάσει όλο αυτό, τότε θα θελήσουν να επιλέξουν ανάµεσα σε κόµµατα και προτάσεις µε κυβερνητικό σχεδιασµό και εναλλακτική…

 Πρόγραµµα

Επενδύοντας µάλιστα και διανθίζοντας το επιχείρηµα αυτό, στην δήλωση της κ. Κωνσταντοπούλου ότι δεν έχει κυβερνητικό πρόγραµµα και ότι θα καθίσει τώρα να φτιάξει. .Αδυνατούν λοιπόν να κατανοήσουν αυτές οι επικοινωνιακές «γάτες» που µάζεψαν αυτά τα δύο κοµµατικά επιτελεία, ότι όσο το χρησιµοποιούν το παραπάνω επιχείρηµα τόσο νερό στον µύλο της δηµοσκοπικής και µετέπειτα εκλογικής ανόδου της Πλεύσης Ελευθερίας ρίχνουν, καθώς η ίδια µε την παραπάνω δήλωση της προξένησε ένα γοητευτικό σοκ ειλικρίνειας στο εκλογικό ακροατήριο και παράλληλα έθεσε τη νοερή εντύπωση διαµόρφωσης και συνδιαµόρφωσης του εκλογικού- κυβερνητικού προγράµµατος µε την κοινωνία, και ας µην απορήσουν µερικοί αν αυτό γίνει συνοδεία ενός συνεδρίου φιέστας της Πλεύσης Ελευθερίας µε διεύρυνση δυνάµεων που αποκολλήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, αλλά και βουλευτές που τώρα είναι ανεξάρτητοι αλλά στο υπό διαµόρφωση κόµµα που στηρίζουν τώρα δεν βλέπουν προοπτική και έτσι απ’ ότι ακούγεται, ψάχνονται για την ένταξη τους στην Πλεύση Ελευθερίας…

Η υπάρχουσα αντιπολίτευση και δεν ήθελε και δεν µπόρεσε ποτέ να υιοθετήσει την κοινωνική οργή, την αγανάκτηση, την αµφισβήτηση και το προσπέρασµα της κοινωνίας στα κόµµατα που κυβέρνησαν. Παγιδεύτηκαν στην λογική του ότι πρέπει να είµαστε θεσµικοί και σοβαροί, γιατί αύριο µπορεί να είµαστε εµείς και δεν ξέρεις τι γίνεται κι όλο αυτό το καµουφλάρουν κάτω από το επιχείρηµα περί κενών λόγω, τοξικότητας και µη ύπαρξης προγραµµατικών θέσεων και προσώπων να τις εκφράσουν. Αυτός ο θυµός και αυτή η αµφισβήτηση θα είναι διάρκειας και θα είναι µέχρι και την επόµενη κάλπη. Η κοινωνία σταµάτησε να πιστεύει σε λύσεις και προτάσεις που απλά του λένε ότι εµείς θα µοιράσουµε πιο δίκαια την πίτα, ότι εµείς θα βάλουµε πιο πολλούς φόρους στους πλούσιους και λιγότερους σε εσένα και ότι εµείς θα τους βάλουµε να λογοδοτήσουν…

Η κοινωνία ζητάει πλέον να εφαρµοστεί για το πολιτικό σύστηµα, τους αξιωµατούχους, τους υπεύθυνους και τους υψηλά ιστάµενους αυτό που εφαρµόζεται πάνω στο κορµί της εδώ και δεκαετίες. Ζητά τιµωρία και όχι απλά µε τη λέξη ή την σχηµατική απαίτηση. Έχουν γίνει ή δεν έχουν γίνει συγκεκριµένα πράγµατα και έχουν γίνει εγκλήµατα όπως τα Τέµπη και πρέπει επιτέλους να υπάρξει τιµωρία και όχι «χάδια» και κάπως έτσι φυσικά η Ζωή Κωνσταντοπούλου τραβάει δηµοσκοπικά και εκλογικά την ανηφόρα, όταν λέει ότι ακόµα και οι πρωθυπουργοί πρέπει να µπαίνουν φυλακή, φυσικά και θα γοητεύει όταν την ίδια ώρα ο απλός πολίτης βλέπει στην καθηµερινότητά του να αντιµετωπίζεται από την ελληνική πολιτεία ως λατιφούντιος πολίτης…

 Τα Τέµπη… και ο ΕΟΔΑΣΑΑΜ…

Θα µου πείτε όλα αυτά είναι λύσεις; Όλα αυτά οδηγούν κάπου; φυσικά και όχι αλλά τώρα το σκέφτηκαν κάποιοι; πόσο απλό ήταν να ειπωθεί η απόλυτη αλήθεια για τα Τέµπη από την αρχή; πόσο απλό ήταν η δικαιοσύνη να πιέσει και πραγµατικά να λειτουργήσει ως ανεξάρτητη και όχι ως ανεξέλεγκτη και κυρίως γρήγορα και όχι αγάλι-αγάλι αλλά γρήγορα όπως γρήγορα αποφάσισε για τα αναδροµικά, τους µισθούς, τις συντάξεις ώστε να κοπούν, γρήγορα ώστε να κριθεί ως αντισυνταγµατικός ο νόµος για τις τηλεοπτικές άδειες στο ΣτΕ, γρήγορα όπως έγινε για τη Novartis, γρήγορα όπως έγινε για την Siemens, γρήγορα όπως τα προηγούµενα χρόνια οι Δικαστικοί νοµοθέτησαν και δίκασαν µόνοι τους, για τα µισθολογικά τους θέµατα…

Με τέτοιο ζήλο, τέτοια αµεσότητα και διαδραστικότητα θα έπρεπε να ερευνήσουν και να αποδώσουν ευθύνες όσο ψηλά κι αν είναι και όχι να είµαστε δύο χρόνια µετά την τραγωδία στα Τέµπη στο απόλυτο Μπάχαλο, σύµφωνα µε τα τελευταία γεγονότα στον ΕΟΔΑΣΑΑΜ…

Μην απορείτε λοιπόν κάποιοι µε τα ποσοστά που έχετε έπειτα από δύο χρόνια, για ποιο λόγο η Πλεύση Ελευθερίας µε την δηµόσια ρητορική της ανεβαίνει… Τι κάνατε αυτά τα χρόνια ή µάλλον τι δεν κάνατε;

Η φύση ακόµα και στην πολιτική µισεί το κενό και στην δική σας περίπτωση, δεν αφήσατε απλά κενό αλλά ολόκληρη θάλασσα… Τόσο µεγάλη που το καραβάκι της Πλεύσης θα πλέει για καιρό ακόµα µέχρι να πιάσει το 17% και τότε εσείς της ευρύτερης αντιπολίτευσης, θα µιλάτε για συνθήκες σύµπραξης, όταν ωριµάσουν… Μην βιάζεστε, µε το πάσο σας…