Πού είναι ο Όλαφ Σολτς; Ο γράφων ουδέποτε ανήκε σε εκείνους
που όταν ευοδόθηκαν οι προγραμματικές διαπραγματεύσεις
Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων-Φιλελευθέρων και εγκαταστάθηκε
στην καγκελαρία ο Όλαφ Σολτς, έλεγαν ότι «θα μας λείψει η
Μέρκελ». Η Μέρκελ επί πολλά έτη είχε συγκεντρώσει απεριόριστη
σχεδόν εξουσία στα ευρωπαϊκά και δεν ήξερε τί να την κάνει. Δεν
ήξερε πώς να συνομιλήσει με την Ιστορία, χρεώθηκε όλους τους
αποτυχημένους χειρισμούς στην κρίση χρέους, σπατάλησε κάθε
ευκαιρία για περαιτέρω βήματα εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής
ενοποίησης. Έπαιζε ένα διαρκές κατενάτσιο και βοήθησε ώστε να
περάσει σε άλλη… «διάσταση» η έννοια της χρονοτριβής, στην
οποία μας έχει συνηθίσει η Ευρώπη κάθε φορά που έχει να πάρει
δύσκολες και σοβαρές αποφάσεις. Το δόγμα Μέρκελ οδηγούσε
κάθε φορά, για κάθε κρίση, στο συμπέρασμα «too little, too late».
Δηλαδή, όταν ερχόταν η ώρα των αποφάσεων, αυτές ήταν
ανεπαρκείς και είχαν ληφθεί πολύ αργά.
Η ανάδειξη του Όλαφ Σολτς σε καγκελάριο θα μπορούσε να φέρει
ένα άλλο υπόδειγμα άσκησης ευρωπαϊκής πολιτικής από την
χώρα-ατμομηχανή της Ευρώπης. Πολλώ δε μάλλον που ο Σολτς
είναι Σοσιαλδημοκράτης και, έχοντας υπάρξει υπουργός
Οικονομικών της Μέρκελ και επί σειρά ετών κορυφαίο στέλεχος
του γερμανικού SPD, είχε όλους τους λόγους του κόσμου να δείξει
στους Γερμανούς ότι οι Σοσιαλδημοκράτες και οι
Χριστιανοδημοκράτες στη χώρα τους δεν είναι οι δύο όψεις του
νέου νομίσματος.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Βεβαίως, ο καγκελάριος
είναι αντιμέτωπος με κρίσεις πρωτοφανείς, αφού έλαχε να διαλυθεί
στα χέρια του ο «παράδεισος» που είχε συγκροτήσει η Μέρκελ και
είχε εν πολλοίς οδηγήσει στην τεράστια οικονομική ανάπτυξη της
Γερμανίας: πλέον, το φθηνό φυσικό αέριο από τη Ρωσία, το φθηνό
χρήμα από τις αγορές και η προνομιακή πρόσβαση της Γερμανίας
στις αγορές της Ινδίας, της Κίνας και της νοτιοανατολικής Ασίας
έχει τελειώσει. Με άλλα λόγια, ο Σολτς έχει έρθει αντιμέτωπος με
την ανατροπή όλων εκείνων που οι Γερμανοί τα τελευταία 20-25
χρόνια έχουν συνηθίσει ως δεδομένα και ως «σταθερές» της
οικονομικής τους ανάπτυξης.
Ωστόσο, παρά τα κατανοητά προβλήματα του καγκελαρίου, επί
Όλαφ Σολτς καταγράφεται και κάτι άλλο: η σταδιακή
«υποχώρηση» της Γερμανίας από τα ευρωπαϊκά πράγματα.
Γαλλογερμανικός άξονας επί της ουσίας δεν υφίσταται, η
ευρωπαϊκή ενοποίηση έχει κολλήσει, ενώ το ίδιο ισχύει για όλα τα
θέματα που αποτελούν τις μεγάλες εκκρεμότητες της Ευρώπης ως
συνόλου. Η Γερμανία έχει πάθει αφωνία, όλα έχουν αφεθεί στην
τύχη τους και ο Σολτς, αν δεν υπάρξει κάποια ανατροπή,
κινδυνεύει να μείνει στην Ιστορία ως ο πιο «μικρός» ηγέτης που
πέρασε από την καγκελαρία –τουλάχιστον στα μάτια των
υπόλοιπων Ευρωπαίων.
