Της Ελένης Τσερεζόλε
Υπάρχουν καλές όπως και κακές ευρωπαϊκές πρακτικές. Προκαλεί άραγε απορία ότι η υπουργός Πολιτισμού Λ. Μενδώνη επέλεξε, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που ζει η Γηραιά ήπειρος, να ακολουθήσει τις φωνές της μισαλλοδοξίας;
Τις φωνές που ακούγονται από το Ζάγκρεμπ (η Φιλαρμονική της πόλης αφαίρεσε δύο έργα του Τσαϊκόφσκι από συναυλία της σε ένδειξη… αλληλεγγύης προς την Ουκρανία) ως τη Φιλαρμονική του Μονάχου, τη Σκάλα του Μιλάνου και το Μέγαρο Συναυλιών του Παρισιού Philharmonie, που διέκοψαν τη συνεργασία τους με τον γνωστό μαέστρο Βαλέρι Γκεργκίεφ που δεν καταδίκασε τη ρωσική εισβολή;
Τις φωνές που ακυρώνουν π.χ. την κοινή γλώσσα της μουσικής; Δεν είναι η πρώτη φορά που το συλλογικό θυμικό υπαγορεύει ακρότητες. Στις ΗΠΑ, το 2003 όταν ο Γάλλος Πρόεδρος Σιράκ είχε πει «Όχι» στον πόλεμο του Μπους του νεότερου κατά του Ιράκ, η αντι- γαλλική υστερία είχε φθάσει μέχρι του σημείου να… διαγραφούν από τα μενού οι french fries (οι τηγανητές πατάτες και να μετονομαστούν σε freedom fries) καθώς ό,τι είχε να κάνει με τη Γαλλία, από τον πολιτισμό ως τα φαγητά, είχε στοχοποιηθεί στο πλαίσιο της αντι-γαλλικής εκστρατείας.
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την αντι-ρωσική εκστρατεία στην Ευρώπη: από τους Ρώσους φοιτητές που είναι υπό διωγμό ως ρωσικά ΜΜΕ (όπως το Russia Today και το Sputnik), είναι στο στόχαστρο αποκλεισμών και περιορισμών. Το ίδιο ισχύει και στο χώρο του πολιτισμού.
Ακριβώς αυτή την κακή ευρωπαϊκή πολιτική αποφάσισε να ακολουθήσει η Ελληνίδα υπουργός, αναστέλλοντας «οποιαδήποτε υλοποίηση, συνεργασία, προγραμματισμό ή συζήτηση εκδηλώσεων με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς», με την παράσταση «Η λίμνη των κύκνων» στο Μέγαρο να ακυρώνεται. Μία απόφαση που δεν εκπλήσσει.
Γιατί πρόκειται απλά για την επιβεβαίωση της απέχθειας αυτής της κυβέρνησης προς τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του, εντός αλλά κι εκτός Ελλάδας…
