Της Φωτεινής Μπακαδήμα από την Κυριακάτικη Kontranews
Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα οι γυναικοκτονίες τείνουν να γίνουν ένα θλιβερό αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας καθώς το φαινόμενο φαίνεται να γνωρίζει έξαρση.
Περιστατικά έμφυλης βίας με τραγική κατάληξη έχουν γίνει μόνιμο μέρος του «αστυνομικού δελτίου», με γυναίκες να χάνουν τη ζωή τους, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, από το χέρι του συζύγου ή του συντρόφου τους.
Παρόλα αυτά η ραγδαία αύξηση τέτοιων εγκλημάτων δεν φαίνεται να έχει θορυβήσει αρκετά την κυβέρνηση. Εξάλλου αν γυρίσουμε λίγο καιρό πίσω, όταν ο κ Μητσοτάκης παρουσίαζε το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ισότητα των Φύλων στη Βουλή θα δούμε πως δεν έκανε καμία αναφορά στις γυναικοκτονίες.
Πέρα από αυτή την «παράλειψη» που μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί αξίζει να σημειώσουμε πως στον Ποινικό Κώδικα που ψηφίστηκε από την ΝΔ υπήρξε πλήρης άρνηση από τον αρμόδιο Υπουργό να συμπεριληφθεί στις αλλαγές μέριμνα αναγνώρισης του όρου, κάτι που έχει ήδη γίνει πράξη στα δίκαια άλλων χωρών.
Αν και ως φαινόμενο έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις πια στη χώρα μας ο Υπουργός Δικαιοσύνης δείχνει να παραβλέπει την ανάγκη ενσωμάτωσης και αναγνώρισης της γυναικοκτονίας θεωρώντας πως δεν υφίσταται λόγος θέσπισης ε-νός τέτοιου αδικήματος στην ποινική πρακτική, μιας κι αυτό καταλαμβάνεται από την ανθρωποκτονία.
Όμως οφείλουμε να αντιληφθούμε όλοι πως όσο η ίδια η Πολιτεία αρνείται πεισματικά να πει τα πράγματα με το όνομα τους και να αντιμετωπίσει το τέρας της πατριαρχίας, ένα τέρας που έχει θρέψει το ίδιο το σύστημα, κοιτώντας το στα μά-τια τόσο το πρόβλημα θα παραμένει και θα εντείνεται.
Δεν είναι δυνατόν να γίνει σοβαρή δουλειά δημιουργίας υποστηρικτικού πλαισίου για τα θύματα αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη ρίζα του, κάτι που περιλαμβάνει απαραίτητα την αναγνώριση της γυναικοκτονίας ως αυτοτελές αδίκημα.
Η Κυβέρνηση αλλά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μπορεί να δηλώνουν πως είναι με τα θύματα και πως μεριμνούν κι ενδιαφέρονται γι’ αυτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν έχουν κάνει τίποτα μα ούτε δείχνουν τη διάθεση να κάνουν.
Σειρά νομοθετημάτων με αποκορύφωμα εκείνο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας στρέφονται ξεκάθαρα κατά των γυναικών, ενώ ακόμη και η Ελληνική Αστυνομία που θεωρητικά έχει ειδική υπηρεσία για τα θύματα έμφυλης βίας, στην πράξη δεν φαίνεται η συγκεκριμένη υπηρεσία να έχει λειτουργήσει θεραπευτικά εγκλημάτων τέτοιου είδους.
Χωρίς αμφιβολία μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουν αρκετά ΜΜΕ των λιστών Πέτσα που αφενός παρουσιάζουν εγκλήματα με θύματα γυναίκες ως εγκλήματα πά-θους, ζήλιας ή αποτελέσματα μιας «κακιάς στιγμής» και αφετέρου δίνουν βήμα σε συνδικαλιστές της ΕΛ.ΑΣ όπως ο κ Μπαλάσκας ώστε να μπορούν να συμβουλεύουν επίδοξους θύτες.
Με τον κατάλογο των θυμάτων να μεγαλώνει καθημερινά ο αγώνας για άμεση νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία και για εφαρμογή άμεσων μέτρων προστασίας των θυμάτων που βρίσκουν τρόπο να φύγουν από μια εστία κακοποίησης, όπως δομές φιλοξενίας σε όλη την χώρα, παρακολούθηση των θυμάτων από ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και ιατροδικαστές, οικονομική στήριξη υφιστάμενων δομών αλλά και των θυμάτων, ώστε να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους στα πρώτα βήματα ανεξαρτησίας τους και να μην αναγκαστούν να γυρίσουν πίσω στον κακοποιητή τους, είναι συνεχής και έντονος μέχρι να καρποφορήσει και να πάψουμε να μετράμε θύματα.
Αλήθεια πόσες πρέπει να θρηνήσουμε ακόμη για να αλλάξει κάτι στην πράξη μιας και δεν σκοτώνει ούτε η αγάπη, ούτε η ζήλεια, ούτε ο έρωτας αλλά μονάχα η πατριαρχία; Πόσες πρέπει να χαθούν ακόμη για να προχωρήσουμε σε δομικές αλλαγές στη χώρα μας που θα έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί ήδη;
* Βουλεύτρια Β’ Πειραιά ΜέΡΑ25
