Είναι πρόβλημα οι «άνιωθοι» πολιτικοί

Η κλασική διάκριση μεταξύ των «αριθμών» και των «ανθρώπων»
είναι τόσο παλιά όσο η ίδια η πολιτική αντιπαράθεση, ενώ στη
χώρα μας ειδικά, η δεκαετής στενωπός των Μνημονίων έδωσε
στην κοινή γνώμη την ευκαιρία να αντιληφθεί αυτή την συζήτηση
σε όλες της τις διαστάσεις.

Με βάση, λοιπόν, αυτή τη διάκριση, κατά πόσον ευημερούν οι
αριθμοί ή οι άνθρωποι, υπάρχουν πολιτικοί που κοιτούν τους
αριθμούς, κάποιοι που κοιτούν τους ανθρώπους και κάποιοι που,
είτε αποτυχημένα είτε επιτυχημένα, επιχειρούν να συνδυάσουν και
τους δύο. Οι δύο τελευταίες κατηγορίες,δηλαδή οι πολιτικοί που
είτε καθ’ ολοκληρίαν είτε εν μέρει δεν ξεχνούν τις ανάγκες των
ανθρώπων ουσιαστικά κρατούν αυτή την στάση διότι και οι ίδιοι
προσωπικά παραμένουν άνθρωποι.

Αν σ’ όλα τα παραπάνω προστεθεί η έννοια της «ενσυναίσθησης»,
που έχει γίνει της μόδας στην πολιτική διαπάλη, τότε καθίσταται
σαφές ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Προσοχή: ενσυναίσθηση
δεν είναι απλώς να αντιλαμβάνεσαι τις ανάγκες που υπάρχουν
στην κοινωνία –αυτό μπορείς να το κάνεις ακόμη κι αν ξέρεις να
διαβάζεις απλώς τους αριθμούς. Ενσυναίσθηση σημαίνει να έχεις
την ικανότητα να μπορείς να μπεις στη θέση των ανθρώπων, για
τη ζωή των οποίων αποφασίζεις. Με άλλα λόγια, η ενσυναίσθηση
έιναι κάτι βαθύ και ολοκληρωμένο, που πόρρω απέχει από την
«συμπόνοια» που ενίοτε επιδεικνύουν διάφοροι πολιτικοί που από
καιρού εις καιρόν θυμούνται ότι χρειάζεται και κάποια κοινωνική
προστασία.

Το πρόβλημα, λοιπόν, με την παρούσα κυβέρνηση είναι ότι πολλά
μέλη της είναι άνθρωποι «άνιωθοι» -συγχωρήστε στην στήλη τον
νεολογισμό, αλλά αυτή η λέξη, που ανθεί πλέον στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης και στις παρέες των νέων της «Generation
Z», περιγράφει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο τους πολιτικούς που
όχι μόνο μένουν προσηλωμένοι με δημοσιονομικές και
ιδεοληπτικές παρωπίδες στα νούμερα, αλλά δεν έχουν καν τις
στοιχειώδεις κοινωνικές δεξιότητες να μπορούν να μπουν στην
θέση του άλλου.

Γιατί, τί άλλο μπορεί να είναι κάποιος που χαρακτηρίζει συλλήβδην
τους μισθωτούς της χώρας «εξαρτημένους από τον μισθό τους»;
Τί άλλο μπορεί να είναι κάποιος όταν αποκαλεί τους 57 νεκρούς
των Τεμπών «θυσία»; Ή εκείνος που τούς αποκαλεί «ευκαιρία» για
να αναδείξει η ΝΔ τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές; Ή
εκείνος που εξηγεί ότι «περισσότερα κρεβάτια στις ΜΕΘ
σημαίνουν περισσότερους θανάτους;». Ή εκείνος που δηλώνει
απερίφραστα ότι «δεν θέλει ΕΣΥ πολυτελείας»;

Οι φράσεις αυτές από μόνες τους τα λένε όλα. Και σίγουρα, όταν
κάποιος μπαίνει στο νοσοκομείο ή, ακόμη-ακόμη και σε ένα τρένο,
δεν θέλει οι υπεύθυνοι για τη νοσηλεία ή το ταξίδι που θα κάνει, να
είναι «άνιωθοι» σαν τους παραπάνω.