Δεν υπαρχουν σφεντόνες στα ελληνοτουρκικά

Σε μία συγκυρία που οι επιθετικές δηλώσεις και οι προκλήσεις της
Τουρκίας έχουν περάσει ακόμη και τα στοιχειώδη όρια της
ευγένειας και των ανθρώπινων σχέσεων, ακούγεται κάπως
«παράταιρο» να μιλάει κανείς για διάλογο και για την ανάγκη οι
δύο χώρες να κάτσουν ξανά στο τραπέζι.

Κι όμως, οποιαδήποτε άλλη επιλογή, είναι περισσότερο επικίνδυνη
για τα καλώς εννοούμενα «εθνικά συμφέροντα», για πολλούς
λόγους: πρώτον, διότι το να μετράμε καθημερινά σκληρές
αερομαχίες στο Αιγαίο και «τζαρτζαρίσματα» μεταξύ ελληνικού
Λιμενικού και τουρκικής Ακτοφυλακής στο Αιγαίο –πολλά εκ των
οποίων καταλήγουν και στις περίφημες «επακουμβήσεις»…- είναι
δεδομένο ότι μαθηματικά θα οδηγήσουν σε κάποιο «ατύχημα».
Εξάλλου, η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια.

Δεύτερον, διότι όσο οι δύο χώρες δεν κάθονται στο τραπέζι του
διαλόγου, θα συνεχίζεται μία αδιέξοδη κούρσα εξοπλισμών, η
οποία στην περίπτωσή μας είναι έξω και πέρα από κάθε
δυνατότητα των δημοσιονομικών μας δεδομένων και πρόκειται για
πολύτιμους πόρους που αφαιρούνται από το Εθνικό Σύστημα
Υγείας, από τα σχολεία μας, από τις συντάξεις και τις
φοροαπαλλαγές που θα μπορούσαμε να είχαμε.

Τρίτον, διότι ακόμη κι αν αποφύγουμε κάποιο «ατύχημα» και
υποτεθεί ότι τα δημοσιονομικά μας αντέχουν τους διαρκείς
υπερεξοπλισμούς, αυτή η «Ισορροπία του τρόμου» δε θα
διατηρηθεί για πάντα. Είτε ο Ερντογάν για να διατηρηθεί στην
εξουσία, είτε κάποιος από τους επόμενους που θα είναι δέσμιοι
των εθνικιστικών «ρελάνς» που κάνουν τώρα στον τούρκο

πρόεδρο, θα αποφασίσει κάποια στιγμή να «πατήσει το κουμπί».
Και τότε, οι συσχετισμοί και τα «εθνικά συμφέροντα» θα πληγούν
με έναν πολύ απρόβλεπτο και δύσκολα αναστρέψιμο τρόπο
–όπως δείχνει και η εικόνα του Κυπριακού.

Τέλος, η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να μην θέλει να χαθεί χρόνος στα
ελληνοτουρκικά: εμείς γερνάμε, η Τουρκία θάλλει. Ο Ερντογάν
μέσα σε μία δεκαετία έχει εμπεδώσει μία δική του πολεμική
βιομηχανία, ενώ σε 8 μήνες από τώρα στη γείτονα θα λειτουργεί
και το πρώτο πυρηνικό εργοστάσιο. Με άλλα λόγια, κάθε μέρα που
περνάει, οι συσχετισμοί θα βαίνουν εναντίον μας και κάποια
στιγμή, αν παρέλθει πολύς χρόνος, τυχόν μάχη μεταξύ των δυο
χωρών θα θυμίζει τον Δαυίδ με τον Γολιάθ. Μόνο που στην
πραγματική ζωή, δεν υπάρχουν σφεντόνες.