Η 28η του Φλεβάρη µε τις καθολικού χαρακτήρα κινητοποιήσεις κατέγραψε την διευρυνόµενη δυναµική της κοινωνικής πλέον αντιπολίτευσης!
Η αναφορά στο «οξυγόνο» και τη «δικαιοσύνη» που ένωσε τη φωνή των πολιτών, αποτυπώνει σύγχρονες διεργασίες που αναζητούν πολιτική αντιστοίχιση!
Δύο λέξεις ενώθηκαν σε µια παλλαϊκή φωνή, αποτυπώνοντας µια νέα δυναµική που διαχέει οριζόντια το πολιτικό σύστηµα.
Οι πολίτες απαιτούν λύσεις στα σύγχρονα προβλήµατά τους. Οι συγκεντρώσεις ξεπέρασαν τις µικροκοµµατικές περιχαρακώσεις, αναδεικνύοντας ως αίτηµα ένα κράτος που να λειτουργεί µε κανόνες και µια δηµοκρατία που αναπνέει µέσα από τη συµµετοχή των πολιτών.
Αλλά η κυβέρνηση δεν ακούει! Απέναντι σ αυτή τη λαϊκή έκρηξη, όχι µόνο µόνο αδυνατεί να ανταποκριθεί, αλλά µε πράξεις και παραλείψεις χρησιµοποιεί το κράτος ως εργαλείο εξυπηρέτησης συµφερόντων και αναπαραγωγής πελατειακών σχέσεων. Οι πολίτες το βιώνουν. Και δεν το ανέχονται…
Το διακύβευµα
Η ανάγκη για δίκαιους κανόνες στη λειτουργία της πολιτείας γίνεται πλέον µεγάλο διακύβευµα. Η κοινωνία ζητά το οξυγόνο της δηµοκρατίας.
Ωστόσο, ενώ η κυβερνητική απόρριψη γιγαντώνεται, ένα άλλο πρόβληµα έρχεται στο προσκήνιο: η κοινωνική αντιπολίτευση δεν βρίσκει λύση διακυβέρνησης για τις δικές της ανάγκες.
Οι πολίτες δεν αρκούνται από τον απλό αντικυβερνητικό λόγο γιατί αυτόν ήδη τον εκφράζουν. Δεν τους αρκεί µια ρητορική που στοχεύει µόνο στον Μητσοτάκη αλλά στις πολιτικές που εφαρµόζει η κυβέρνηση. Απορρίπτουν επιλογές που περιορίζονται σε εκλογικές καταγραφές πάνω από τις πραγµατικές τους ανάγκες.
Ψάχνουν πολιτικές δυνάµεις που θα συµβάλουν σε πλειοψηφίες µε προγραµµατική ενότητα, και θα διαµορφώσουν εναλλακτικούς δρόµους διακυβέρνησης. Κι όταν δεν τις βρίσκουν, επιλέγουν είτε την αποχή, είτε σχήµατα διαµαρτυρίας χωρίς ουσιαστική προοπτική.
Διαιρετικές τοµές
Ο κόσµος αλλάζει. Μαζί του και τα ζητούµενα των πολιτών.
Οι παλιές διαιρετικές τοµές της µεταπολίτευσης, µε κυρίαρχη την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, δεν έχουν εξαφανιστεί, αλλά έχουν εµπλουτιστεί µε νέες πραγµατικότητες.
Η γνώση γίνεται πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης. Η πρόσβαση στις τεχνολογίες, η πράσινη µετάβαση, τα κοινά αγαθά -υγεία, παιδεία, ασφάλιση, δίκτυα- αναδεικνύονται σε νέες γραµµές σύγκρουσης και όχι µόνο. Διογκώνεται η εκµετάλλευση ανάµεσα στον χρήστη και τον πάροχο …
Η παραδοσιακή εργατική τάξη έχει αλλάξει µορφή. Το precariato, η νέα γενιά εργαζοµένων σε καθεστώς επισφάλειας, βιώνει σκληρή εκµετάλλευση, ανεξαρτήτως δεξιοτήτων. Την ίδια στιγµή, τα παραγωγικά στρώµατα της χώρας και η νέα γενιά συναντούν αξεπέραστα τείχη συµµετοχής στην παραγωγή, καθώς το κράτος και οι τράπεζες αρνούνται να εγγυηθούν ακόµα και τη στοιχειώδη στήριξη…
Η ελληνική περιφέρεια µαραζώνει, θύµα της απουσίας δεσµευτικών προγραµµάτων κοινωνικής συνοχής και ανάπτυξης. Η αυτοδιοίκηση έχει χάσει την ανεξαρτησία της, µετατρεπόµενη σε µακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας. Το δηµογραφικό πρόβληµα γιγαντώνεται, ενώ τα εναποµείναντα κοινά αγαθά εµπορευµατοποιούνται στο όνοµα µιας ψευδεπίγραφης επιδότησης που καταλήγει στις τσέπες λίγων κερδοσκόπων…
Κι όσο δεν φωτίζεται ο εναλλακτικός δρόµος τόσο η ανασφάλεια διογκώνεται. Και η ακροδεξιά εµπορεύεται τον φόβο.
Ευθύνη
Απέναντι σε αυτή την πραγµατικότητα, τα προοδευτικά κόµµατα έχουν µια ευθύνη:
Να µην αρκεστούν στη διαχείριση των δεδοµένων πολιτικών, αλλά να αντιπαραθέσουν ένα εναλλακτικό παραγωγικό και κοινωνικό µοντέλο.
Να παρουσιάσουν τρόπους κρατικής στήριξης και να οικοδοµήσουν κοινωνικοπολιτικές συµµαχίες που θα µπορούν να εφαρµόσουν αυτές τις πολιτικές.
Η µεταπολίτευση µας αφήνει πολύτιµα διδάγµατα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, στις κρίσιµες στιγµές του ’70, δεν περιορίστηκε στη ρητορική καλλίτερης διαχείρισης των δεξιών πολιτικών.
Σε ευγενή άµιλλα µε τις προοδευτικές και αριστερές δυνάµεις, πρότεινε εναλλακτική διακυβέρνηση που όχι µόνο υιοθετήθηκε, αλλά εφαρµόστηκε σε όλα τα πεδία: στη διακυβέρνηση, στην αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλισµό.
Αυτό έδινε στον πολίτη έναν ουσιαστικό ρόλο. Δεν ψήφιζε απλώς πρόσωπα, αλλά διαµόρφωνε προγράµµατα.
Στη νέα εποχή των πολλαπλών κρίσεων, δεν αρκεί η γενική επίκληση της προόδου.
Χρειάζονται προτάσεις λύσεων στις νέες διαιρετικές τοµές που θα αφορούν την κοινωνία όχι τους λίγους.
Γίνεται πλέον κυρίαρχο το µήνυµα ότι τα προοδευτικά κόµµατα µε βάση τις αξίες και τις αρχές τους να προχωρήσουν µε ουσιαστική εµπλοκή της κοινωνίας και της παραγωγικής βάσης σε απαντήσεις λύσεων για ανάπτυξη µε δίκαιη συµµετοχή των συντελεστών.
Αναχώµατα
Και επειδή στην σύγχρονη εποχή ζητούµενο είναι οι ανάγκες κοινωνικών στρωµάτων και τάξεων γίνεται προφανές πως στη νέα περίοδο θα κυριαρχήσει και το θέµα όχι µόνο των κοινωνικών αλλά και των πολιτικών συµµαχιών.
Οι δηµοσκοπήσεις το δείχνουν ξεκάθαρα: Κανένα κόµµα δε µπορεί µόνο του.
Η ΝΔ και οι συστηµικές δυνάµεις το γνωρίζουν και ήδη προετοιµάζουν σενάρια εκλογικών αναχωµάτων και συνεργασιών. Εναλλαγές προσώπων για τη συνέχιση των ίδιων πολιτικών.
Η µοµφή στην κυβερνητική πολιτική πρέπει να φωτίζει την αλλαγή πολιτικής και όχι µόνο προσώπων.
Το κρίσιµο λοιπόν θέµα είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος µέχρι τις επόµενες εκλογές για τις σοσιαλιστικές, αριστερές και προοδευτικές δυνάµεις που στοχεύουν. στην αλλαγή πολιτικής και όχι µόνο προσώπων. Αλλιώς θα «χαρίσουν» νέα τετραετία συνέχισης των άδικων κυβερνητικών πολιτικών.
Γίνεται ανάγκη να βρει νοµιµοποίηση και στις ηγεσίες των προοδευτικών κοµµάτων αυτό που ήδη εκδηλώνει η κοινωνική βάση σε µεγάλες συγκεντρώσεις. Όπως έγινε και στην παρουσίαση του βιβλίου ΙΣΤΟΡΗΣΗ 50 ΧΡΟΝΩΝ, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη τα Γιάννενα και θα ακολουθήσει στη Πάτρα 15/3 µε συµµετοχή εκπροσώπων όλου του προοδευτικού τόξου.
Χωρίς δηλαδή να καταργηθεί η πολιτική αυτονοµία και οργανωτική αυτοτέλεια των προοδευτικών κοµµάτων, µε ουσιαστική εµπλοκή της κοινωνίας να υπάρξει δέσµευση µόνοµετώπου αγώνα για τη συγκρότηση προοδευτικής πλειοψηφίας διακυβέρνησης µε προγραµµατική ενότητα.
Και για αυτό το λόγο χρειάζεται εδώ και τώρα να αντιστοιχηθούν.
Το απαίτησαν τα συλλαλητήρια και πρέπει να γίνει πράξη. Κρινόµαστε όλοι για αυτό.
* π. Βουλευτής
