Στο πολιτικό σκηνικό η αυλαία έχει πέσει, αφήνοντας το «κοινό» σε αµηχανία…
Βρισκόµαστε µπροστά σ ένα τοπίο πολιτικής ρευστοποίησης. Υπάρχει αναντιστοιχία της κοινωνικής αντιπολίτευσης µε τις πολιτικές εκφράσεις.
Ο κόσµος, απογοητευµένος από την κενότητα των εξαγγελιών, γυρίζει την πλάτη όχι µόνο στις πολιτικές της Νέας Δηµοκρατίας, αλλά και τις συµπεριφορές που στηρίζονται είτε το lifestyle είτε στην ενδυνάµωση κοµµατικών γραφειοκρατιών…
Η ανάγκη για µια πραγµατική πολιτική επανεκκίνηση µε αντιστοίχιση κοινωνίας και πολιτικής γίνεται όλο και πιο επιτακτική.
Η κατάκτηση της Μεταπολίτευσης που έδινε αποφασιστικό ρόλο στον πολίτη όταν αναµετρούνταν εναλλακτικά προγράµµατα διακυβέρνησης, κινδυνεύει να υποκατασταθεί από τον εξουσιοδοτισµό και την παθητικοποίηση.
Κι αυτό οδηγεί στην απόσυρση.
Λάθος τακτική
Είναι λάθος κόµµατα της αντιπολίτευσης να παρουσιάζουν ως αντιπολιτευτική επιτυχία προτάσεις που απλά «διορθώνουν» σε µια δήθεν καλύτερη διαχείριση τις άδικες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης.
Το κοινωνικό αίτηµα είναι η αλλαγή αυτών των πολιτικών.
Με εναλλακτικό πρόγραµµα διακυβέρνησης και διαφορετική κοινωνικό πολιτική συµµαχία που θα έχει λόγους να το στηρίξει και να το υλοποιήσει.
Γιατί οι πολιτικές της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της ΝΔ έχουν αφήσει αρνητικά αποτυπώµατα:
-Στη συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγικής βάσης µε αποκοπή απ’ όλα τα χρηµατοδοτικά εργαλεία
-Στη διόγκωση της ανεξέλεγκτης επισφαλούς εργασίας (precariato)
-Στην ερήµωση της περιφέρειας µε επιπτώσεις στα εισοδήµατα και στην εξαγωγιµότητα του πρωτογενούς τοµέα
-Στη «φυγή» της νεολαίας στο εξωτερικό κτλ.
Το τραγικό είναι ότι εµπορευµατοποιούνται τα κοινά αγαθά της υγείας, της παιδείας, της ασφάλισης, των δικτύων, της πράσινης µετάβασης, της πρόσβασης στις τεχνολογίες…
Το αίτηµα της κοινωνίας
Ζητείται σήµερα η εναλλακτική προγραµµατική πρόταση διακυβέρνησης για την αλλαγή κι ανόρθωση του κοινωνικού και παραγωγικού µοντέλου.
Με επαναφορά της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Και σ’ αυτό το ζητούµενο τα κόµµατα του προοδευτικού τόξου, της αριστεράς και της οικολογίας δεν µπορεί να «χάνονται» σε ρόλους στείρου αντίκυβερνητισµού ή καλλίτερης διαχείρισης διεκδικώντας αλλαγή προσώπων και όχι πολιτικών.
Οι επόµενες εκλογές έχουν απρόβλεπτο χρόνο διεξαγωγής.
Ας µη γελιόµαστε, αυτός θα καθοριστεί από τις ανάγκες των συστηµικών κέντρων που σχεδιάζουν πάντα µε ορίζοντα δεκαετίας.
Σε αυτό το σηµείο έχει σηµασία λοιπόν, εάν οι πολιτικές ηγεσίες του προοδευτικού χώρου θα ανταποκριθούν µε στόχους κοινωνικής αντιστοίχισης ή µικροκοµµατικής κατάταξης.
Η περίοδος που διανύουµε χαρακτηρίζεται από δύο δεδοµένα:
α) Το γεγονός ότι η ΝΔ, ενώ παραµένει κορµός της συντηρητικής παράταξης, δείχνει να έχει απωλέσει την εκλογική αυτοδυναµία. Γι’ αυτό ενθαρρύνονται συµπληρωµατικά «αναχώµατα» ώστε στην έσχατη περίπτωση να αλλάξουν τα πρόσωπα όχι οι πολιτικές.
β) Για τον προοδευτικό, σοσιαλιστικό κ αριστερό χώρο πρέπει να σταθούµε ρεαλιστικά στο γεγονός ότι κανένα κόµµα δεν µπορεί µόνο του να διαµορφώσει όρους εκλογικής αυτοδυναµίας µε προγραµµατική ενότητα διακυβέρνησης. Και ο χρόνος είναι πυκνός σε διεργασίες µέχρι τις επόµενες εκλογές.
Ζητούµενο γίνεται µεταξύ των άλλων και η συµβολή των προοδευτικών κοµµάτων στην διαµόρφωση εκλογικού ποσοστού που πρέπει να υπερβαίνει το 30% για να υπάρξει εναλλακτική διακυβέρνηση.
S.O.S. για τα προοδευτικά κόµµατα
Το παράδειγµα της ανετοιµότητας στη Γαλλία διδάσκει ότι θα πρέπει να αποφευχθούν λάθη και παραλείψεις που θα δώσουν στη ΝΔ την ευκαιρία µιας νέας τετραετίας διακυβέρνησης (4+2+4 χρόνια).
Διδάσκει στην ανάγκη ο προοδευτικός χώρος να περιορίσει τους µικροκοµµατικούς «πατριωτισµούς» και «φανατισµούς».
Να προσανατολιστεί µε στοχοπροσήλωση στην αλλαγή!
Η σύνθεση και η υπέρβαση των αντιθέσεων του χθες, και ο προσανατολισµός σε επεξεργασίες για σύγχρονες απαντήσεις στις νέες διαιρετικές τοµές, παραµένει ο µόνος τρόπος για να συγκροτηθεί προοδευτικός «πόλος».
Μια σειρά στελεχών απ’ όλα τα κόµµατα του προοδευτικού τόξου, από τον Φεβρουάριο (2024 θέατρο Άλφα) επιµένουµε να ανοίξει ο δηµόσιος διάλογος µεταξύ µας, µε τη συµµετοχή εκπροσώπων κοινωνικών, παραγωγικών, επιστηµονικών χώρων για την συγκρότηση της εναλλακτικής προγραµµατικής πρότασης διακυβέρνησης.
Με µονοµέτωπο αγώνα, όπως θα έλεγε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου!
Η πρόταση αυτή σε καµία περίπτωση δεν καταργεί την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια των κοµµάτων.
Ούτε την θεµιτή φιλοδοξία µέσα από άµιλλα για την διεύρυνση της εκλογικής τους επιρροής.
Η ανάγνωση του κοινωνικού πλέον αιτήµατος µπορεί να γίνει παρατηρώντας τη µαζική συµµετοχή σε εκδηλώσεις που ανοίγουν τον συγκεκριµένο διάλογο.
Οι πρόσφατες παρουσιάσεις του βιβλίου «Ιστόρηση 50 χρόνων» που συγγράψαµε µε τον Αντώνη Κοτσακά, σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη, γνώρισε εντυπωσιακή συµµετοχή στελεχών απ’ όλο των προοδευτικό φάσµα και πολιτών που έχουν ρόλους στις διεργασίες διαµόρφωσης της κοινής γνώµης.
Προφανώς η συζήτηση δεν είναι ούτε εύκολη ούτε σύντοµη. Επαναφέρει όµως την ελπίδα κι ενεργοποιεί τους πολίτες που είχαν αποσυρθεί.
Κι αυτό όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτό και από τα συντεταγµένα θεσµικά µπορεί να υπερκεράσει τους µικροανταγωνισµούς για τη σειρά κατάταξης των κοµµάτων στην αντιπολίτευση.
Δίνει προοδευτική προοπτική στην επείγουσα ανάγκη πολιτικής αλλαγής.
* π. Βουλευτής, Στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συµµαχία
