Παρέρχεται η καλοκαιρινή περίοδος και κάθε καλοπροαίρετος πολίτης, που παρακολουθεί τα τεκτενόμενα, εύκολα μπορεί να διακρίνει ότι οι ηγεσίες των κομμάτων αντί να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα της εκλογικής συμπεριφοράς των πολιτών επιλέγουν ατζέντα συζητήσεων που αφορούν τις δικές τους στοχεύσεις.
Το μήνυμα όμως των πολιτών, έκρουσε το καμπανάκι για την αποκοπή των κομμάτων από τα θέματα που τους απασχολούν.
Δείχνουν να μη καταλαβαίνουν ότι:
– Η κοινωνική δυσφορία, έχει να κάνει με τα περιεχόμενο των ενασχολήσεων τους
– Τα ηγετικά επιτελεία ξεπερνούν το θέμα και προσανατολίζουν το μήνυμα, στα πρόσωπα και τους ρόλους.
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα:
– Η ΝΔ ερμηνεύει ότι το αποτέλεσμα αφορούσε την επιτάχυνση της ίδιας πολιτικής και όχι την αλλαγή της. Γνωρίζει βέβαια και το λαμβάνει υπό όψιν, πως η ρευστοποίηση του προοδευτικού χώρου θα την βοηθήσει στην επιβίωση, αφού ο πολίτης δεν θα έχει να επιλέξει κόμμα η παράταξη με ανταγωνιστικά και εναλλακτικά ποσοστά διακυβέρνησης
– Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αντί, χωρίς ηγεμονισμούς, να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση προοδευτικής πλειοψηφικής παράταξης με προγραμματική ενότητα, όλο το φθινόπωρο και τον χειμώνα θα ασχολείται μέσω «συνεδρίου», με θολές οργανωτικές δομές, εξουσιοδοτισμούς και ρόλους κομματικών γραφειοκρατιών,.
– Στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ άνοιξε η κουβέντα των υποψηφίων Προέδρων, με το ίδιο λάθος που έχει συμβεί και σε αλλά κόμματα του προοδευτικού τόξου. Επιλέγει ένα μοντέλο εκλογής ηγεσίας χωρίς να έχει προηγηθεί συλλογικά αποφασισμένο πολιτικό πλαίσιο που θα πρέπει να δεσμεύει ότι θα υπηρετήσει η νέα ηγεσία. Πλαίσιο που θα απαντά αν το κόμμα θα εργασθεί σε πολιτική στόχευση εναλλακτικής διακυβέρνησης με προγραμματική ενότητα ή αν θα κρατηθεί ανοιχτή η κερκόπορτα, μέσω ενός κοινωνικά αδιάφορου διμέτωπου, μιας συμπληρωματικής δύναμης διαχείρισης.
Ζητούμενο δεν είναι τα κόμματα διαμαρτυρίας.
Η κοινωνία αναζητά πολιτική έκφραση
Οι εκλογές όμως κατέγραψαν ισχυρή κοινωνική αντιπολίτευση.
Οι πολίτες αναζητούν πολιτική έκφραση εναλλακτικής διακυβέρνησης και δεν τη βρίσκουν.
Και όσο δεν την βρίσκουν ιδιωτεύουν γιατί αισθάνονται ανασφαλείς να εκτεθούν.
Δημιουργούνται συνθήκες κρίσης αντιπροσώπευσης αφού η αποχή ξεπερνά το 60% και τα κόμματα διαγκωνίζονται για το μοίρασμα του 40%.
Και το χειρότερο με ευθύνη των προοδευτικών κομμάτων κινδυνεύει να ανατραπεί η παρακαταθήκη της μεταπολίτευσης που έδινε στο λαό τη δυνατότητα να επιλέγει εναλλακτικά και όχι συμπληρωματικά των ασκούμενων πολιτικών κόμματα.
Έχουμε πολύπλευρη οικονομική κρίση και κρίση αξιών. Ο λαός ζητά διέξοδο και όταν δεν τη βρίσκει εφαρμόσιμη επιλέγει την κατά μονάς προσπάθεια για τα προβλήματά του. Ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι αναζητούν διέξοδο και όραμα.
Πρωτοβουλίες
Υπάρχει λύση αλλά αυτή προϋποθέτει πρωτοβουλίες.
Το φθινόπωρο, πριν τα συστημικά κέντρα αξιοποιήσουν την ευκαιρία μετάλλαξης του πολιτικού συστήματος της χώρας με κόμματα που θα αντιπαρατίθενται πρόσωπα και όχι πολιτικές, γίνεται κοινωνικό αίτημα να αναληφθούν πρωτοβουλίες.
Για ανασύνθεση του προοδευτικού και αριστερού χώρου σε τροχιά κυβερνησιμότητας.
Για να διαμορφωθεί προγραμματική συμφωνία διακυβέρνησης, με προοπτική εκλογικής συμπόρευσης.
Έτσι μόνο θα μπορούσε να υπάρξει ένα ισχυρό ταρακούνημα ελπίδας που θα οδηγήσει τη λαϊκή βάση να επιστρέψει από τον καναπέ.
Και αυτό με τη σειρά του απαιτεί τα στελέχη του προοδευτικού χώρου να αναλάβουν πριν είναι αργά πρωτοβουλίες κοινωνικής συνάντησης πολιτικών και παραγωγικών φορέων για τη συγκρότηση προοδευτικής παράταξης διακυβέρνησης χωρίς να καταργηθούν τα υφιστάμενα κόμματα με το αξιακό τους σύστημα και τις διαδρομές τους.
Όμως προέχει πριν τις ερχόμενες εκλογές να βρει πολιτική έκφραση ή υφιστάμενη κοινωνική πλειοψηφία.
Και αυτό με τη σειρά του δεν αφήνει περιθώρια συνεδριακών διαδικασίες που αλλάζουν ατζέντα.
Ελπίδα διεξόδου
Οι εκλογές στη Γαλλία χτύπησαν το καμπανάκι κινδύνου και έδειξαν την ελπίδα διεξόδου για την κοινωνία. Έστω και αν αυτό δημιουργεί δυστροπία σε ηγετικές γραφειοκρατίες. Όμως πρέπει να θυμηθούμε ότι πρόσφατα στη Γαλλία, κόμματα που επί 20 χρόνια βρισκόταν σε σκληρή αντιπαράθεση μπροστά στον κίνδυνο της Ακροδεξιάς έκλεισαν συμφωνία δυστυχώς βεβιασμένα. Δεν προηγήθηκε διαβούλευση για κοινές προγραμματικές θέσεις. Γι’ αυτό και σήμερα ψάχνουν λύσεις για να διαμορφώσουν κυβερνητική διέξοδο.
Η πτωτική πορεία της ΝΔ και η ρευστοποίηση του προοδευτικού χώρου ευνοεί σενάρια συστημικών κέντρων. Χρειάζεται τώρα η ελπίδα αλλαγής.
Αν οι συστημικές δυνάμεις καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η πτωτική πορεία της ΝΔ δεν είναι αναστρέψιμη είναι βέβαιο ότι θα προχωρήσουν στις απαραίτητες διεργασίες για να έχουν τον έλεγχο της επόμενης μέρας.
Αυτό ακριβώς το γεγονός επιβάλει σ’ αυτή τη περίοδο, με πολλαπλές εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες να ανοίξει η ατζέντα της εναλλακτικής διακυβέρνησης που θα αφορά το παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο, το ρόλο της χώρας όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και στις διεργασίες που ήδη εξελίσσονται στη περιοχή.
Τα πρόσωπα, οι ρόλοι, οι δομές και οι οποίες διευθετήσεις στο εσωτερικό των κομμάτων δεν αποτελούν προτεραιότητα για τους πολίτες.
Ζητούμενο για την κοινωνία δεν είναι ποιο κόμμα θα κάνει αντιπολίτευση στη ΝΔ γιατί αυτό το κάνει ολοκληρωμένα η κοινωνία.
Ζητούμενο γίνεται να διαμορφωθεί παράταξη προοδευτικής διακυβέρνησης.
Γι’ αυτό προτεραιότητα μπορεί και πρέπει να αποτελέσει συγκεκριμένος οδικός χάρτης που θα δίνει διέξοδο κυβερνησιμότητας από μέσα από τη μεγάλη συνάντηση χωρίς αποκλεισμούς όλων των προοδευτικών και κοινωνικών δυνάμεων.
Και αυτό μπορεί να γίνει με την κοινωνία στο προσκήνιο γιατί με διαφανείς διαδικασίες θα μπορεί να επικυρώνει και να εγκρίνει τη λειτουργία και τον συντονισμό της προοδευτικής διακυβέρνησης.
* π. βουλευτής,
Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
