Δε σας αξίζει αυτό, κύριε υπουργέ

Κάθε πολίτης που αυτοτοποθετείται πολιτικά από το Κέντρο και
«δώθε» προφανώς και έχει όλους τους λόγους του κόσμου να
διαφωνεί με τον Κωστή Χατζηδάκη σχεδόν στα πάντα: ο υπουργός
Εργασίας, στην μακρά πολιτική του διαδρομή, από τις Βρυξέλλες
ως τα υπουργεία που πέρασε επί Καραμανλή, επί Σαμαρά και επί
Μητσοτάκη, ήταν συνεπής υπερασπιστής των πλέον αμιγώς
νεοφιλελεύθερων ιδεών –με εξαίρεση, ασφαλώς, την συμμετοχή
του ως υπουργός Ανάπτυξης στην περίφημη «τρόικα για την
οικονομία» (Σουφλιάς, Παπαθανασίου, Χατζηδάκης) την τελευταία
περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή,
όταν και επικράτησε η νοοτροπία «άσ’ το γι’ αργότερα», με
αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό
και τη χρεοκοπία.

Ο Κωστής Χατζηδάκης, λοιπόν, έκανε πόλεμο σε οτιδήποτε
δημόσιο, υπηρέτησε και διεκπεραίωσε όλες τις νεοφιλελεύθερες
ιδεοληψίες, τοποθετείται και δρα υπέρ της συρρίκνωσης του
Δημοσίου και οτιδήποτε δημόσιου σε όλα τα επίπεδα, είναι
ανυποχώρητος θιασώτης των επιχειρήσεων και πιστεύει ότι η
«ευελφάλεια» και η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας ευνοεί
την ανταγωνιστικότητα και την οικονομία. Με άλλα λόγια, ένας
πολίτης κεντρώος, κεντροαριστερός, προοδευτικός, αριστερός έχει
κάθε λόγο να διαφωνεί μαζί του πολιτικά.

Ωστόσο, όσες διαφωνίες κι αν έχει κάποιος με τον Χατζηδάκη, δεν
μπορεί παρά να τού πιστώσει πως ήταν πάντοτε ένας ευπρεπής
πολιτικός, που συνήθως κατάφερνε και καταφέρνει να φέρει σε
πέρας ό,τι αναλαμβάνει και που αποφεύγει τις προσωπικές
επιθέσεις, τον «τοξικό» πολιτικό λόγο κτλ. Αντιθέτως, επιμένει στο
πολιτικό επιχείρημα, αντιπαρατίθεται πολιτικά και όχι με
χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, ενώ η συνολικά ευπρεπής και
αξιοπρεπέστατη παρουσία του στη δημόσια ζωή καθιστά τον

σημερινό υπουργό Εργασίας «πλούτο» για την παράταξή του, για
την κεντροδεξιά και εν γένει για το πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Τούτων δοθέντων, αυτό που περνά τούτες τις μέρες ο υπουργός
Εργασίας και, κυρίως, ο τρόπος που αντιδρά σ’ αυτό, δεν τού
αξίζει. Ο Κωστής Χατζηδάκης έχει καταφανώς «αδειαστεί» από το
Μέγαρο Μαξίμου και πλέον οι αποκαλύψεις είναι τόσο τρανταχτές,
ώστε δεν μπαίνει στον κόπο να διαψεύσει τα σχετικά
δημοσιεύματα. Όπως δεν διέψευσε ότι τον είχε καλέσει στο
Μαξίμου ο πρωθυπουργός και τον είχε ενημερώσει ότι τον
παρακολουθούσε, έτσι και τώρα δεν διαψεύδει –μάλλον το
αντίθετο- ότι παρακολουθήθηκε από την ΕΥΠ και πως οι διάλογοι
και τα πρακτικά που δημοσίευσε ο Κώστας Βαξεβάνης και το
Documento είναι αυθεντικά.

Το θέμα, όμως, δεν είναι ότι δεν διαψεύδει. Έχουμε όλοι καταλάβει
τί έχει συμβεί –το έχει καταλάβει και ο ίδιος, ενώ οι μισοί εκ των
συνομιλητών του στις δημοσιευθείσες συνομιλίες έχουν
επιβεβαιώσει το περιεχόμενο των δημοσιεύσεων.
Το θέμα είναι πως δείχνει να μην καταλαβαίνει πόσο ατιμωτικό
είναι αυτό που τού συμβαίνει. Επικαλείται την 30χρονη φιλία του με
τον πρωθυπουργό (λες και αυτό είναι επιχείρημα όταν μιλάμε για
την πολιτική…) και ζητεί γενικόλογα να χυθεί άπλετο φως και
διάφορα άλλα τέτοια. Ωστόσο, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται πως
όσο παραμένει υπουργός χωρίς να κάνει τίποτα για να δείξει ότι
τον έχει προσβάλει αυτό το πράγμα, τόσο κινδυνεύει να
μετατραπεί από τον «σούπερμαν των μεταρρυθμίσεων» ή τον
Κωστή Χατζηδάκη σκέτο, στο «στόχο 5096c».

Θα περίμενε κανείς να παραιτηθεί από το υπουργείο ή να ζητήσει
δημοσίως από τον πρωθυπουργό να εξηγήσει τί ακριβώς έχει
συμβεί –αφού είναι ο πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ. Να ζητήσει
τον λόγο από την διοίκηση της ΕΥΠ. Να μηνύσει τον διοικητή της
ΕΥΠ. Να μηνύσει, έστω, τον τέως διοικητή της ΕΥΠ ή να στραφεί
κατά της εισαγγελέως Βλάχου, που φέρεται να έχει υπογράψει
τουλάχιστον 6 διατάξεις για την παρακολούθησή του. Θα
μπορούσε έστω να μεταβεί στον Άρειο Πάγο είτε απλώς για να
ζητήσει από τον Ισίδωρο Ντογιάκο ταχύτατη εξέταση της

υπόθεσης είτε για να καταθέσει μήνυση κατά παντός υπευθύνου.
Να κάνει, έστω κάτι απ’ αυτά. Ή όλα αυτά μαζί.
Κι όμως, το μόνο που κάνει είναι να κλαυθμηρίζει και να μας
θυμίζει ότι με τον Μητσοτάκη είναι 30 χρόνια φίλοι. Ωστόσο, όσο
δεν κάνει τίποτα, τόσο ευτελίζει την παρουσία του στην πολιτική,
συναινώντας στην παράταση μία κατάστασης που όχι μόνο δεν
τού κάνει καλό, αλλά δεν τού αξίζει κιόλας. Κάντε κάτι, κύριε
υπουργέ.