Του Δημήτρη Μαρκόπουλου από την Κυριακάτικη Kontranews
Στη Μεσαιωνική Ευρώπη του 15ου αιώνα, ο φόβος της μαγείας αποτέλεσε μία πολύ καλή αφορμή προκειμένου να εξαπολυθεί ένα άνευ προηγουμένου πογκρόμ εναντίον αθώων ανθρώπων. Χιλιάδες γυναίκες, που κατηγορήθηκαν ως μάγισσες διώχθηκαν και εν τέλει ρίχθηκαν και θανατώθηκαν στην πυρά, θύματα ενός τυφλού και αδικαιολόγητου θρησκευτικού φανατισμού. Αφορμή για αυτή την σύντομη ιστορική αναδρομή αποτελεί η υπερβολική, στα όρια της υστερίας, αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην πρωτοβουλία της κυβέρνησης να καταθέσει τροπολογία με την οποία προβλέπεται ότι τα μέλη των Επιτροπών των Λοιμωξιολόγων και των εμβολιασμών, δεν ευθύνονται και δεν διώκονται για την διατύπωση της γνώμης τους, στο πλαίσιο της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων, πλην των περιπτώσεων συκοφαντικής δυσφήμησης ή εξύβρισης.
Όπως φαίνεται η τροπολογία αυτή, που χαρακτηρίστικε από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ως «ανοσιούργημα και μέγα σκάνδαλο», ακυρώνει τα σχέδια της αξιωματικής αντιπολίτευσης για ένα νέο κυνήγι μαγισσών. Υπενθυμίζω ότι η Επιτροπή των Λοιμωξιολόγων αποτελείται από 26 καταξιωμένους επιστήμονες, που από τον Φεβρουάριο του 2020 και μέχρι σήμερα, εργάζονται πυρετωδώς και αμισθί, πραγματοποιώντας άπειρες ώρες συνεδριάσεων προκειμένου κάθε φορά να καταλήγουν στα πληρέστερα δυνατά πορίσματα και να βοηθούν την κυβέρνηση να λαμβάνει τις προσφορότερες για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας αποφάσεις. Σημειωτέον επίσης ότι οι απόψεις που διατυπώνει η Επιτροπή έχουν αμιγώς συμβουλευτικό και γνωμοδοτικό χαρακτήρα και καμία δεσμευτική ισχύ για την κυβέρνηση, η οποία αναλαμβάνει και την ευθύνη για την λήψη και την εφαρμογή των τελικών αποφάσεων.
Εύλογα θα αναρωτιόταν κάποιος αν είναι δυνατόν τον 21ο αιώνα να διώκονται επιστήμονες για τις ιατρικές τους απόψεις; Είναι δυνατόν να διώκεται η ελεύθερη έκφραση της επιστημονικής άποψης με μεσαιωνικές όσο και σκοταδιστικές πρακτικές που παραπέμπουν στη δίκη του Γαλιλαίου; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι αυθόρμητα καταφατική αν στηρίζεσαι σε ένα αστείο ψευτοαφήγημα, σύμφωνα με το οποίο η πανδημία είναι ένα ελληνικό και όχι παγκόσμιο φαινόμενο. Είναι καταφατική αν έχεις πρωτοστατήσει στο παγκόσμιας πρωτοτυπίας αίτημα να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά των συνεδριάσεων της Επιτροπής, προφανώς για να είναι ευχερέστερη η στοχοποίηση των μελών της. Είναι καταφατική αν από την πρωτη ημέρα που ξέσπασε ο υγειονομικός εφιάλτης δεν κατάφερες να αρθρώσεις έστω και μία λέξη συμπαράστασης προς τους πανταχόθεν βαλλόμενους επιστήμονες, αφήνοντάς τους απροστάτευτους απέναντι στο τοξικό κλίμα που ενοχοποιούσε την επιστημονική άποψη και επιχειρούσε να διασύρει πρόσωπα υψηλού κύρους και αποδοχής όπως ο καθηγητής κ. Σωτήριος Τσιόδρας. Και φυσικά είναι απολύτως αναμενόμενο αν μία από τις βασικές σου αρχές είναι η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, η εργαλειοποίηση της πανδημίας και η στοχοποίηση των πολιτικών σου αντιπάλων. Τα παραδείγματα πολλά. Από την περίφημη Εξεταστική για τα Μνημόνια, που στην πορεία εγκαταλείφθηκε και κατέστη άνευ αντικειμένου, καθώς ο κ. Τσίπρας έφερε το δικό του μνημόνιο, οπότε ο ελεγκτής δεν θα μπορούσε να γίνει και ελεγχόμενος, μέχρι το φιάσκο της υπόθεσης Novartis. Όμως επειδή φαίνεται ότι ο Φαρισαϊσμός περισσεύει στον ΣΥΡΙΖΑ και κυριαρχούν η επιλεκτική ευαισθησία και η ασθενής μνήμη, ας θυμηθούμε περιπτώσεις με πραγματική οσμή σκανδάλου που ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να συγκαλύψει. Από το ακαταδίωκτο των μελών του ΤΑΙΠΕΔ, του ΤΧΣ, των στελεχών των τραπεζών, από την καταψήφιση της πρότασης για την άρση ασυλίας του Πάνου Καμμένου, του Νίκου Παππά, του Χριστόφορου Βεναρδάκη, του Γιώργου Σταθάκη, μέχρι την μάχη μέχρις εσχάτων προκειμένου να μην λογοδοτήσουν στελέχη της κυβέρνης Τσίπρα – Καμμένου για τις πράξεις τους. Είναι προφανής η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ τα μέλη της Επιτροπής, που με τις οδηγίες τους έφεραν την Ελλάδα σε σαφώς καλύτερη θέση από πολλές ευρωπαϊκές χώρες, να γίνουν βορά στους δικομανείς συνωμοσιολόγους.
Μία από τις θεμελιωδέστερες αρχές του ποινικού δικαίου είναι ότι το φρόνημα δεν τιμωρείται, αν δεν ακολουθήσει πράξη (affectus non punitur nisi sequatur effectus). Ψιλά γράμματα θα πει κάποιος για το κόμμα που η θέση του για το τεκμήριο της αθωότητας συνοψιζόταν στην φράση: «Να κλείσουμε κάποιους στην φυλακή, για να κερδίσουμε τις εκλογές». Όμως σε κάθε περίπτωση οι επιστήμονες ούτε μπορεί να είναι υπόλογοι πολλώ δε μάλλον υπόδικοι για τη γνώμη ή την ψήφο που έδωσαν στο πλαίσιο λειτουργίας της επιτροπής. Καλό θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να συγχέει το ακαταδίωκτο της Επιτροπής που είναι η ασπίδα προστασίας των επιστημόνων από την τοξικότητα του πολιτικού τυχοδιωκτισμού και της ημιμάθειας, με το δικό του ακαταλόγιστο που λειτουργεί ως φύλλο συκής…
* Βουλευτής Β’ Πειραιώς της Νέας Δημοκρατίας
