Γράφει για την Κυριακάτικη Kontra News η ΕΛΕΝΗ ΣΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Δημοσιογράγος, ΕΣΗΕΑ τ. Πρόεδρος ΕΔΟΕΑΠ.
Εντέχνως και Ατέχνως : 16 χαστούκια για σας κε Πλεύρη
Είναι θέμα πολιτικής και πολιτισμού η παραίτηση μιας γιατρού του ΕΣΥ;;;
Ναι, αν τα επιχειρήματα της αγγίζουν τη ζωή και την προστασία της υγείας όλων μας Ναι, αν
αποτυπώνουν με τον πιο πικρό τρόπο την αποτρόπαιη εικόνα της άθλιας κατάστασης που εμφανίζει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, όπως την αποτυπώνει στις συγκλονιστικές καταγγελί-
ες της μια γιατρός του. Ένα άλλο κείμενο της ίδιας- άγνωστης μου- γιατρού είχα επιλέξει και δημοσιεύτηκε σε αυτήν εδώ τη στήλη, ανήμερα τα Χριστούγεννα. Αναφερόταν στους εγκαταλελειμμένους στις νοσοκομειακές κλίνες του ΕΣΥ, ασθενείς, που πεθαίνουν μόνοι και αβοήθητοι. Λίγες ημέρες μετά, στις 4 Ιανουαρίου η γιατρός παραιτείται!
Σίγουρα, λοιπόν, καταλαβαίνετε γιατί η στήλη παραχωρεί το δημοσιογραφικό της χώρο, σε μια γιατρό που κραυγάζει την τραγική αλήθεια για την εργασιακή της πραγματικότητα. Αυτήν, που προσβάλει την ίδια, αλλά και κάθε έννοια Δημοκρατίας και Πολιτισμού.
Πιστεύω ότι αυτός ο κόλαφος κατά της κυβερνητικής πολιτικής για το ΕΣΥ θα πρέπει να έρθει στη Βουλή από όλη την αξιωματική αντιπολίτευση, σίγουρα, τουλάχιστον, από τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους Νεοδημοκράτες βουλευτές έχουν ακόμη συνείδηση…
Γράφει η κα Ελένη Ιωαννίδου, λοιμωξιολόγος, Διευθύντρια της Παθολογικής Κλινικής στο Γενικό Νοσοκομείο Ρεθύμνου:
«Παραιτούμαι από το ΕΣΥ ή μάλλον εξαναγκάζομαι σε παραίτηση.
Οι λόγοι της απόφασης μου να παραιτηθώ είναι γνωστοί στη διοίκηση από τα αναρίθμητα
έγγραφα τα οποία έχω καταθέσει και στα οποία δεν έχω λάβει καμία απάντηση εκτός από
«εντέλλεσθε». Παρόλα αυτά θα τα συνοψίσω στα παρακάτω.
Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί με αυταρχικό τρόπο μου επιβλήθηκε να συμμετέχω σε
διακομιδές διασωληνωμένων ασθενών παρά την έγγραφη και έντονη αντίθεση μου που
πηγάζει από την μη ειδίκευση μου στο αντικείμενο αυτό.
Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί τα τελευταία χρόνια δεν έχω καταφέρει να λάβω ούτε το
1/20ο από την κανονική μου άδεια, καθόλου εκπαιδευτική η άλλου είδους άδεια.
Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί έχω λάβει 13 εντέλλεσθε τα τελευταία 3 χρόνια και από ότι φαίνεται θα λάβω πολλά ακόμα για μια κατάσταση που ουδόλως έκτακτη και ουδόλως επείγουσα είναι αντιθέτως είναι χρόνια και γνωστή από καιρό.
Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί τα τελευταία χρόνια δεν έχω πάει σε ένα συνέδριο, σε
ένα μετεκπαιδευτικό σεμινάριο, δεν έχω λείψει από τη δουλειά για περισσότερο από μια
εβδομάδα συνεχόμενη και αυτή με μαζεμένα ρεπό και άπειρες εφημερίες πριν και μετά. Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί κόβω συνέχεια ρεπό από τον εαυτό μου και τους συνεργάτες μου προκειμένου να βγει το πρόγραμμα της πρωινής λειτουργίας. Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί ο χρόνος μου με την οικογένεια μου είναι ελάχιστος και είμαι σε μια συνεχή κίνηση και αγωνία για να κρατήσω ένα επίπεδο στη φροντίδα των ασθενών, στην εκπαίδευση των ειδικευόμενων και τη συνεργασία με τις άλλες κλινικές. Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν μπορώ να προγραμματίσω τίποτα στη ζωή μου και
ζω σε μια κατάσταση πρόχειρων και λύσεων της τελευταίας στιγμής. Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί παρά τις αντίθετες δηλώσεις περί εκτίμησης στο πρόσωπο μου από τη διοίκηση έχω εξαναγκαστεί σε 9η εφημερία και 4η αργία σε ένα μήνα ενώ η κλινική μου βρίσκεται σε τόσο οριακή υποστελέχωση.Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ σοβαρά με την επιτροπή λοιμώξεων η οποία ουσιαστικά δεν λειτουργεί και όταν παραιτήθηκα πριν από ένα μήνα δεν έγινε καμία κίνηση αντικατάστασης μου.Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί εδώ και 4 χρόνια δεν μπορώ να λειτουργήσω το εξωτερικό παθολογικό ιατρείο και ντρέπομαι τους ασθενείς που νοσηλεύω όταν τους λέω ότιδεν γίνεται επανεξέταση. Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί αγνοήθηκα όταν ζήτησα μια νοσηλεύτρια λοιμώξεων αποκλειστικής απασχόλησης όπως λέει ο νόμος. Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί αγνοήθηκα σε όποια πρόταση έκανα για προϊσταμένη της κλινικής και για νοσηλεύτρια λοιμώξεων. Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν έχει ικανοποιηθεί κανένα αίτημα μου που θα έκανε πιο βιώσιμη τη λειτουργία της κλινικής και της επιτροπής λοιμώξεων. Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί έχω κάνει ότι μπορούσα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση με αποκορύφωμα την άρνηση μου να νοσηλεύω ασθενείς που δεν θα μπορώ να φροντίσω όπως πρέπει, και αντιμετωπίστηκα από τη διοίκηση με πειθαρχική διαδικασία με τη σύμφωνη γνώμη των θεσμικά εκλεγμένων συναδέλφων μου. Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν υπάρχει καμία προοπτική βελτίωσης αυτής της κατάστασης, το οποίο μου έγινε σαφές μετά από τη συνάντηση με τον διοικητή της ΥΠΕ παρουσία του διοικητή του νοσοκομείου, οι οποίοι με ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο σταθερής μετακίνησης γιατρού στην κλινική μας, κανένα σχέδιο κινήτρων, καμία προκήρυξη θέσης ή οποιασδήποτε μόνιμης λύσης, αλλά θα συνεχίσει το καθεστώς των αποσπασματικών μετακινήσεων της τελευταίας στιγμής κάθε μήνα για εφημερίες. Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί έχω φτάσει στα όρια της σωματικής και ψυχικής μου αντοχής.
ΥΓ. Ζήτησα την κανονική μου άδεια η οποία είναι γύρω στις 170 μέρες με την πρόθεση
παραίτησης. Η απάντηση ήταν άλλο ένα όχι.
Τέλος εποχής για μένα». Ακούει κανείς; Νοιάζεται κανείς; Αποφασίζει κανείς; Nτρέπεται κανείς; Κυβερνάει κανείς αυτό τον τόπο;;;
ΚΟΝΤΡΑ
ΤΟ «ΒΑΘΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙ» ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΜΕ ΤΟ ΕΜΠΑ ΤΟΥ, Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ μας πήρε έναν ευπατρίδη της ελλη-
νικής μουσικής, έναν από τους μεγάλους και πιο σεμνούς δημιουργούς της, τον Νότη Μαυρουδή. Μαζί, στέρησε τον τόπο από έναν βαθειά πολιτικό καλλιτέχνη, γέννημα θρέμμα του τόπου που λάτρεψε και της μουσικής που υπηρέτησε με ιερή αφοσίωση.
Ο Νότης ήταν από την ώρα της γέννησης του μέχρι το θάνατο του Δημοκράτης με την πιο ουσιαστική έννοια του όρου. Και γράφω, από την ώρα της γέννησης του, για-
τί γεννήθηκε (1945) από μάνα πολιτική κρατουμένη και έζησε τα δυο πρώτα χρόνια της ζωής του στις φυλακές Αβέρωφ.
Πολλοί συνάδελφοι έγραψαν πολλά για τον αδό-
κητο χαμό του, στα 77 του χρόνια, σε ατύχημα στο εξοχικό του στο Πήλιο:
«Άρρηκτα συνδεδεμένος με την άνθηση του «νέου κύματος», συνθέτης με διακριτική μα σημαντική προσφορά μέχρι σήμερα, με ξεχωριστό λυρικό, «ποιητικό» ταλέντο στις μελωδίες του, βιρτουόζος κιθαριστής και κορυφαίος δάσκαλος κιθάρας, ερευνητής της ελληνικής μουσικής, διανοητής και πολιτικοποιημένος συμπατριώτης μας, καλλιτέχνης με λαμπρά διαπιστευτήρια, με ιδιαίτερη προσωπική παράδοση πίσω του. πρωτίστως δάσκαλος, με ιδιαίτερο λόγο, ως αποτέλεσμα διανοητικής διεργασίας υψηλής ποιότητος, με συνειδητά σεμνή πορεία, αδιάπτωτη εργατικότητά του και διαρκή παρεμβατικότητα στα πολιτιστικά μας πράγματα». Έτσι τον περιγράφουν σωστά και τον κατατάσσουν δίκαια τα σχετικά ρεπορτάζ και άρθρα.
Τον γνώρισα στα νιάτα μας και τον παρακολούθησα, ως δημοσιογράφος στις πιο όμορφες δημιουργικές και αγωνιστικές στιγμές της πορείας του. Τον συνάντησα για τελευταία φορά, πέρυσι, ένα βράδυ μέσα στην πανδημία, στην παρουσίαση βιβλίου, όπου βρεθήκαμε κι οι δυο στο ίδιο πάνελ. Πρόλαβα, ιδιωτικά, να του πω πράγματα που του είχα φυλαγμένα για χρόνια στην ψυχή μου κι εκείνος ανταποκρίθηκε με μια μεγάλη αγκαλιά που ξάφνιασε κι εμένα και πολλούς στο ακροατήριο του Polis Art Cafe.
– Τι θα κάνουμε, Νότη με όλα αυτά τα άθλια που γίνονται γύρω μας, τον ρώτησα σιγανά-σιγανά και ταπεινά. Και το τζιβαέρι της ελληνικής μουσικής, έβγαλε τα γυαλιά, γύρισε το όμορφο λευκότριχο κεφάλι και μου απάντησε με την ίδια βελούδινη φωνή που γνώριζα καλά, κοντά πενήντα χρόνια.
– Θα συνεχίσουμε, Ελένη. Θα συνεχίσουμε… Σχω ́ρα με αναγνώστη για τη συγκίνηση στο σχώριο του σήμερα.
Ο Νότης Μαυρουδής με τον Γιώργο Ζωγράφο και την Αρλέτα ήταν το θέμα στο πρώτο ρεπορτάζ δρόμου της δημοσιογραφικής μου ζωής για το Νέο κύμα στην Πλάκα, που έγραψα για το Τετράδιο, το 1975. Παλληκαράκι με πλούσια μαύρα μαλλιά και μια κιθάρα στο χέρι μου μίλησε για τη μπουάτ ως χώρο ανθρώπινης σύνδεσης και γόνιμο χωράφι μουσικής δημιουργίας: «Πλανόδιοι είμαστε, σαν το τραγούδι εμείς οι μουσικοί. Υπάρχουμε παντού όπως η Μουσική. Γι αυτό πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς. Πρέπει να συνεχίζουμε…».
Μοίρα καλή έδωσε και την ίδια ακριβώς λέξη μου είπε στην τελευταία μας συνάντηση, μισό αιώνα μετά! ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ. Γι’ αυτό, διαβάζοντας τόσα πολλά και μόνο καλά
– γιατί αυτό ήταν ο Μαυρουδής, ένας ΚΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, θέλω να αποτίσω τιμή σε αυτόν ό τον Δον Κιχώτη του ελληνικού τραγουδιού, γράφοντας, πως χάσαμε ένα διαμάντι της ελληνικής κοινωνίας και ένα αστέρι στον ουρανό της μουσικής, που δύσκολα θα ξαναέχουμε ποτέ… Γιατί ο Νότης δεν ήταν απλά ένας ταλαντούχος σύνθετης της εποχής του, αλλά ένα δημιουργός που υπηρέτησε τον τόπο του και την τέχνη του με σπάνιο πάθος, σεμνότητα και αφοσίωση, Η φωνή του και η μουσική του θα λείψουν και θα λείψουν πολύ, γιατί ο θάνατος του μας ορφανεύει από ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ. Έντεχνο, ποιοτικό, λαϊκό, πολίτικο, ποιητικό, δημιουργικό όπως και να το πεις, το έργο του Μαυρουδή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορεί να ταξινομηθεί σε αυτό που στο ισπανικό τραγούδι ο μεγάλος Ντε Φάλια όρισε ως ΒΑΘΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙ. «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια»… που «Άκρη δεν έχει ο ουρανός», και το «Πρωινό τσιγάρο» είναι ανάγκη, γιατί «Ήταν μεγάλη η νύχτα», για «Το παιδί της Γης» και για Ποιητές χαμένους στις εικόνες μιας «Cart postal»… Έτσι, για να αναπολήσου με τώρα στην ώρα του θανάτου μερικά από τα βαθειά τραγούδια του υπέροχου μας Νότη, που ποτέ δεν πρόσβαλε τη Μουσική και τη Ζωή με περιττά και που υπήρξε ένας σπουδαίος δάσκαλος με εξαιρετικούς μαθητές, κιθαριστές και τραγουδοποιούς.
«Εάν «δρόμος» σημαίνει ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τη μουσική τέχνη, τότε, ναι, ακολουθώ έναν δρόμο που επέλεξα εδώ και πολλά χρόνια και επιμένω σ’ αυτόν, αλλά με ανοιχτά τα παράθυρά μου ώστε να βλέπω και πέρα από μένα… Όμως, ποτέ δεν αισθάνθηκα περιορισμένος όταν θέλω να ψάχνω καινούριους ορίζοντες. Ανήκω στο χώρο της μουσικής ποικιλοτρόπως: με την κιθάρα, τη διδασκαλία, τα τραγούδια μου, τους δίσκους μου, τη συγγραφή μου και οτιδήποτε άλλο μου προκαλεί το ενδιαφέρον για να ανιχνεύω ό, τι κυοφορείται. Το καράβι του ελληνικού τραγουδιού είναι όντως βυθισμένο. Τι άλλο μας μένει λοιπόν; Μόνο η προσεκτική παρατήρηση και η εμμονή μας να διατηρούμε ό, τι από τα παλαιά μας κρατάει ζωντανούς και αναχαιτίζει την πορεία προς τη γήρανση μιας ολόκληρης κοινωνίας» έγραψε στο βιβλίο του. Και στο κεφάλαιο «Εμείς του’ 60 οι εκδρομείς», διαπιστώνει πικρά αλλά και με ελπίδα: «Ένα ευρύτατο κοινό διαμορφωμένο και υποδουλωμένο από την ισχύ των τεχνολογικών μέσων ορίζει σήμε-
ρα την πορεία των μουσικών πραγμάτων. Κι ένα άλλο, διαφορετικό πλήθος, που κρατάει ακόμα το λυρισμό, τις παραδόσεις και τις πνευματικές αξίες, σε καιρούς δύσκολους,αντιπαλεύει τις λογικές μιας fast food καθημερινότητας της ζωής». Μιας ζωής που τέλειωσε για εκείνον και συνεχίζεται για μας σαν ατέλειωτο τραγούδι… Σαν πικρό Πρωινό τσιγάρο.
Και τα τελευταία χειροκροτήματα του 2022
Ο Πολιτισμός και η Πολιτική έχασαν 19 προσωπικότητες μέσα στο 2022. Τους μνημονεύουμε παρακάτω εν συντομία, έτσι σαν ένα τελευταίο χειροκρότημα τώρα που, «Πάει ο παλιός ο χρόνος…»:
6/1 Αλέκος Φασιανός, 86. Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους, με χαρακτηριστικό χρωματικό, εννοιολογικό και εικαστικό ύφος που έγινε γνωστό πέρα από τα όρια της Ελλάδας.
3/2 Χρήστος Σαρτζετάκης, 92. Ο Δικαστής, που χειρίστηκε με υποδειγματικό θάρρος την υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και διατέλεσε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. 25/2 Δημήτρης Τσοβόλας, 79. Νομικός, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και υπουργός Οικονομικών την περίοδο 1985-1989. 27/2 Μαριέττα Γιαννάκου, 70. Γιατρός και πολιτικός της ΝΔ. Ως υπουργός Παιδείας, επιχείρη- σε ευρεία μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. 10/3 ∆ημήτρης Κοντομηνάς, 82. Επιχειρηματίας, δραστήριος μεταξύ άλλων στους χώρους των ΜΜΕ 17/3 Ελσα Παπαδημητρίου, 80.Αρχιτέκτων και επί 18 χρόνια βουλευτής Αργολίδας με τη ΝΔ. 28/3 Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη, 91. Σπουδαία ερμηνεύτρια νησιώτικων τραγουδιών. Γνωστή και ως «κυρά του Αιγαίου». 17/5 Βαγγέλης Παπαθανασίου, 79. Διεθνής συνθέτης, βραβευμένος με Οσκαρ. Μέσω της αποστολής «2001 Mars Odyssey» της NASA, η μουσική του έφτασε στο Διάστημα. 29/5 «∆άκης» Χαραλαμπίδης, 78. Ο τραγουδιστής που επηρέασε το εγχώριο ελαφρύ και ποπ τραγούδι και αγαπήθηκε για τις ερμηνείες του σε κομμάτια όπως το «Τόσα καλοκαίρια». 13/6 Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, 83. Ιστορικός της τέχνης, καθηγήτρια ΑΣΚΤ και η μακροβιότερη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης. 25/6 Κωνσταντίνος Τζούμας, 78. Αντισυμβατικός ηθοποιός, ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας, με πολύ προσωπικό στυλ και χιούμορ. 3/7 Ντίνα Κώνστα, 83. Κωμική ηθοποιός, με πολιτική δράση, αγαπητή στο ευρύ κοινό από τις σειρές, όπως «Το δις εξαμαρτείν» και «Δυο ξένοι». 21/8 Ρόμπερτ Oυίλιαμς, 72. Συνθέτης και τραγουδιστής. Μέλος των Poll. Συνερμήνευσε το «Μάθημα Σολφέζ» στη Γιουροβίζιον του 1977.
13/9 Κώστας Καζάκος, 87. Πρωταγωνιστής ηθοποιός και βουλευτής ΚΚΕ, επιβλητική μορφή του θεάτρου και του κινηματογράφου. 14/9 Ειρήνη Παπά, 96. Σπουδαία διεθνής ηθοποιός, που διακρίθηκε για τις ερμηνείες της σε κινηματογραφικές μεταφορές εμβληματικών ρόλων της αρχαίας δραματουργίας. 14/9∆ημήτρης Παντερμαλής, 82. Ελληνας αρχαιολόγος. Υπεύθυνος για τις ανασκαφές που ανέδειξαν το Δίον. 18/9 Μάρθα Καραγιάννη, 82. Μπριλάντε κωμική ηθοποιός, γνωστή και αγαπητή από τους ρόλους της στα μιούζικαλ και τις κωμωδίες του Γ. Διαλιανίδη. 1/10 Σταμάτης Κόκοτας, 85.Από τους κορυφαίους μύθους του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. 11/11 Μίνα Αδαμάκη, 78. Πρωταγωνίστρια του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. 13/12 Γιάννης ∆ιακογιάννης, 91. Κορυφαίος δημοσιογράφος, που με τις εκπομπές του, έβαλε το ποδόσφαιρο και τον στίβο σε κάθε σπίτι.
