Το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν αποτελεί αστάθμητη πολιτική
μεταβλητή μόνο σε ό,τι αφορά την περαιτέρω «απονομιμοποίηση»
της κυβέρνησης στα μάτια των πολιτών. Πέραν αυτού, αλλά και
εκτός από τα ρήγματα και τις σκιές που δημιουργεί στο προφίλ του
Κυριάκου Μητσοτάκη έστω και η υποψία ότι παρακολουθούσε
πολιτικούς του αντιπάλους και δημοσιογράφους που «έψαχναν»
ενοχλητικά θέματα τραπεζικής και οικονομικής φύσης, το
σκάνδαλο των υποκλοπών αλλάζει πλήρως τον πολιτικό χάρτη και
σε ό,τι αφορά το πόσο αναδιατάσσονται τα μπλοκ των κομμάτων
αλλά και πόσο «ανακατεύονται» τα δεδομένα που αφορούν στην
«πρόσβαση» του κάθε κόμματος σε συγκεκριμένες ομάδες
ψηφοφόρων.
Αυτά τα τελευταία αφορούν κυρίως την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
και δευτερευόντως τον ΣΥΡΙΖΑ. Καταρχάς, η σκληρή και εύλογη
πολιτική σύγκρουση κυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ έχει ως αυτονόητη
συνέπεια την πλήρη απομάκρυνση της Χαριλάου Τρικούπη από
την οδό Πειραιώς και το Μέγαρο Μαξίμου. Με άλλα λόγια, αν έως
πριν ενάμιση μήνα το ΠΑΣΟΚ τοποθετούνταν, στο πίσω μυαλό
όλων μας, ως ένας «βολικός» ή, έστω, δυνητικός κυβερνητικός
εταίρος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη αν η ΝΔ εκλεγόταν πρώτη και
«έκαιγε», με δεύτερες εκλογές, την κάλπη της απλής αναλογικής,
πλέον αυτό φαντάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Εξάλλου, το να συγκυβερνήσει το «θύμα» των υποκλοπών με
εκείνον που κατηγορεί ως θύτη συνιστά πολιτική αυτοκτονία –και ο
Νίκος Ανδρουλάκης ως τώρα δεν έχει δείξει να έχει τάσεις
πολιτικού αυτοκτονικού ιδεασμού.
Όμως, αυτή η απομάκρυνση μεταξύ των δύο κομμάτων, αλλά και η
εμπέδωση πολεμικού κλίματος μεταξύ τους, αλλάζει τα δεδομένα
σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες που έχει κάθε κόμμα να δώσει την εκλογική μάχη. Για παράδειγμα, το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος»
και ο εκβιασμός περί «σταθερότητας» ήταν ισχυρότερο πριν,
καθώς η ΝΔ εμφανιζόταν να έχει περίπου ως δεδομένο έναν
σίγουρο, σταθερό και δοκιμασμένο κυβερνητικό εταίρο. Τώρα,
όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά –και το έχει επιλέξει και το
ίδιο το κυβερνών κόμμα, όπως και ο πρωθυπουργός, που δεν
χάνουν ευκαιρία να «αθροίζουν» το ΠΑΣΟΚ και τον πρόεδρό του
στο αντίπαλο πολιτικό μπλοκ, περιγράφοντάς το ως… «δεκανίκι
του ΣΥΡΙΖΑ».
Με άλλα λόγια, τώρα που η ΝΔ φαίνεται να έχει έλλειψη
συμμαχιών και συμμάχων, θα δώσει την μάχη με τον ΣΥΡΙΖΑ για
την πρωτιά στις εκλογές από την ίδια βάση: όσο, δηλαδή, πιθανό ή
απίθανο είναι να πείσει ο κ. Τσίπρας το ΠΑΣΟΚ (ή) και το ΜέΡΑ25
να συγκροτήσουν κυβέρνηση, άλλο τόσο είναι να το κάνει ο κ.
Μητσοτάκης είτε με το ΠΑΣΟΚ –ή με κομμάτια του- είτε με τον κ.
Βελόπουλο.
Βεβαίως, η νέα κατάσταση φέρνει νέα καθήκοντα και για την
Χαριλάου Τρικούπη: εδώ και αρκετούς μήνες, οι κεντρώοι αντι-
ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόροι που είχαν ψηφίσει ΝΔ «για να φύγει ο
Τσίπρας» το 2019, προσελκύονταν από τον Νίκο Ανδρουλάκη και
το ΠΑΣΟΚ. Στο μέτρο και στο βαθμό που έχουν τις ίδιες
προτεραιότητες, δηλαδή φοβούνται μην… έρθει ξανά ο Τσίπρας, η
επιδείνωση των σχέσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ τούς «στέλνει» στην αγκαλιά
του Κυριάκου Μητσοτάκη –ο Νίκος Ανδρουλάκης, δηλαδή, χάνει
την προνομιακή πρόσβαση που είχε σε αντι-ΣΥΡΙΖΑ κεντρώους οι
οποίοι, αργά αλλά σταθερά, επέστρεφαν στις κάλπες ενός
κόμματος που είχαν να ψηφίσουν από την εποχή Σημίτη –ή ίσως
και Παπανδρέου.
Τούτων δοθέντων, το επόμενο διάστημα θα αποτυπωθούν οι νέες
υπόγειες διαδρομές μεταξύ των κομμάτων αλλά και οι νέες τάσεις
κινητικότητας των ψηφοφόρων, που μπορεί να πυροδοτήσουν
τεκτονικές αλλαγές και στα ποσοτικά στοιχεία των
σφυγμομετρήσεων των επόμενων μηνών.
