Οποιοσδήποτε στη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα το σκεφτόταν ευλόγως δύο και τρεις φορές έως ότου αποφασίσει να κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου με την Τουρκία. Κάτι η άνευ ορίων προκλητικότητα του Ερντογάν, κάτι το ότι στην Ελλάδα η λέξη «διάλογος» -πολλώ δε μάλλον η λέξη «συμβιβασμός»- έχουν ταυτιστεί με το απόλυτο κακό, ο πρωθυπουργός φαίνεται να φοβάται να πει «ναι» στις διεθνείς πιέσεις να τεθούν όλα στο τραπέζι του διαλόγου. Εξάλλου, η κατάσταση είναι τόσο τεταμένη που προφανώς βοηθάει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να θέτει συγκεκριμένα προσκόμματα ώστε να καθυστερεί τις εξελίξεις: για παράδειγμα, είναι εύλογη η προϋπόθεση που θέτει η ελληνική κυβέρνηση στην Τουρκία, να αποσύρει τα πλοία της από τα ύδατα της θεωρούμενης ως ελληνικής υφαλοκρηπίδας πριν να ξεκινήσει ο διάλογος. Πράγματι, προφανώς δεν μπορεί να αποδεχθεί κανείς να κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου όταν ο απέναντι συνομιλητής του έχει ακουμπήσει σε αυτό το ίδιο τραπέζι ένα περίστροφο.
Ωστόσο, για άλλες προϋποθέσεις, όπως η περίφημη «εθνική γραμμή» πως αναγνωρίζουμε μόνο μία διαφορά και άλλη καμία, δεν μπορούν να σταθούν σε καμία σοβαρή διαπραγμάτευση: ένας διάλογος ξεκινά για να γίνει εφ’ όλης της ύλης και, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί το ένα μέρος να απορρίψει το «δικαίωμα» του άλλου να θέσει στο τραπέζι του διαλόγου όποιο ζήτημα θέλει. Μπορεί να το απορρίψει χωρίς δεύτερη κουβέντα, μπορεί να διαφωνήσει κατηγορηματικά, αλλά δεν μπορεί κανείς να απαγορεύσει στον άλλο να θέτει όποιο ζήτημα θεωρεί πως χρήζει διαλόγου και διαπραγμάτευσης.
Εξάλλου, ακόμη και με βάση το διεθνές Δίκαιο, είναι προφανές ότι δεν έχουμε ως χώρα δίκιο σε όλα. Αν δει κανείς την νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, μπορεί να διαπιστώσει του λόγου το ασφαλές και να εικάσει, για παράδειγμα, πόση επήρεια θα έδινε στο Καστελόριζο έναντι του τεράστιου ηπειρωτικού όγκου της Τουρκίας…
Τελοσπάντων, επιστρέφουμε στην αρχική συζήτηση: στην ανάγκη να διεξαχθεί διάλογος. Όσο ο κ. Μητσοτάκης κρύβεται πίσω από τα «τιτιβίσματα» Στόλτενμπεργκ και από την μυστικότητα των διαμειφθέντων στην «τριμερή του Βερολίνου», τόσο η διεθνής θέση της Ελλάδας θα επιβαρύνεται διεθνώς. Ο πρωθυπουργός έχει κάθε συμφέρον να κάνει πραγματικά ό,τι μπορεί, χωρίς προσχήματα, ώστε αυτός ο ελληνοτουρκικός διάλογος να ξεκινήσει –και γνωρίζει πολύ καλά ότι, ακριβώς επειδή έχει απέναντί του τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, δε θα έρθει αντιμέτωπος με Βουκεφάλες, σάρισες και περικεφαλαίες σαν κι αυτές που ο ίδιος πριμοδότησε για το Μακεδονικό. Επειδή, λοιπόν, ο διάλογος συμφέρει πιο πολύ από τα 10 δισ. για τις φρεγάτες, τα Ραφάλ και ποιος ξέρει τί άλλο, ήρθε η ώρα να δείξει εμπράκτως η Ελλάδα πως θέλει να κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
