Μες στην απελπισία του, ο Γιώργος Παπανδρέου ενέπλεξε και ένα
ζήτημα που εκφεύγει των εθνικών ορίων.
Η διατήρηση του δικαιώματος άσκησης ΒΕΤΟ από τα κράτη-μέλη, στην
Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι αρκετά σοβαρό, ώστε να ευτελίζεται με τέτοιο
τρόπο. Δεν θα σταθούμε καν στην αποκαλυφθείσα διγλωσσία του
πρώην πρωθυπουργού.
Εξ άλλου και ο κ. Ανδρουλάκης διευκρίνισε ότι την υποκατάσταση του
βέτο από ομοφωνία ή ειδική πλειοψηφία αποδέχεται μόνο για
ζητήματα «ταυτοτικά» για την Ενωση, όπως ο δημοκρατικός τρόπος του
βίου (αν και με τους διαρκείς περιορισμούς, έχουμε χάσει το
μπούσουλα…).
Είναι κατανοητό ότι η λειτουργία της Ενωσης, δεν μπορεί να παραλύει ή
να υπόκειται σε εκβιασμούς νεήλυδων, που δεν σέβονται τις ιδρυτικές
της αρχές και αξίες.
Από την άλλη, μία γενικευμένη επιβολή της «ειδικής πλειοψηφίας» επί
παραδείγματι, θα ενίσχυε υπέρμετρα της τελευταίας κατηγορίας, όπως
η Πολωνία.
Γενικότερα, μία αλλαγή αυτής της κλίμακας, θα σήμαινε επανεξέταση ή
αναστοχασμό, ως προς τα θεμελιώδη της ύπαρξης, του ενωσιακού
οικοδομήματος.
Είναι διατεθειμένα όλα τα κράτη-μέλη, μικρά και μεγάλα, να
αποδεχθούν την εκχώρηση, άχρι εξαφανίσεως, της ξεχωριστής,
κρατικής τους υπόστασης, ενδεχομένως και εθνικής τους
ιδιοπροσωπίας, χάριν του υπέρτερου ευρωπαϊκού ιδεώδους;
Διαβλέπει κανείς μία τέτοια προθυμία, ακόμη και σε ζητήματα
περισσότερο τεχνικής φύσης, όπως η αρχή της επικουρικότητας;
Τι θα σήμαινε η καθιέρωση μίας τόσο προωθημένης αλλαγής, στη
σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση, με τις κραυγαλέες ανισότητες, σε όλα τα
επίπεδα; Προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε τον «ελέφαντα στο
δωμάτιο», δηλαδή το ότι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση των 27, έχει
μετεξελιχθεί σε ένα «κλειστό κλαμπ», όπου υπερισχύει ο λόγος των πιο
ισχυρών κρατών, εν προκειμένω δε του δίπολου Γαλλίας-Γερμανίας,
που έχει μάλιστα αποκτήσει τα χαρακτηριστικά «διευθυντηρίου» με την
κακόφημη έννοια του όρου;
Η κατάργηση του βέτο ή, αν προτιμάτε η επιβολή της ομοφωνίας, με
μαθηματική βεβαιότητα θα εντείνει αυτή την ανισότιμη σχέση,
στερώντας από τα μικρότερα κράτη-μέλη τη μοναδική τους δυνατότητα,
να υπερασπιστούν τα δικά τους εθνικά δίκαια, όπως εκείνα τα
προσδιορίζουν, περιορίζοντας ταυτόχρονα την παντοδυναμία των
μεγάλων.
Είναι ο μοναδικός τρόπος, στην παρούσα φάση, για να διατηρηθούν
κάποια ψήγματα δημοκρατικής λειτουργίας, στο γκρίζο τοπίο των
Βρυξελλών.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
