Το κείμενο αυτό, γράφεται προτού κάτσει η μπίλια με την ψηφοφορία στην Βουλή για το πακέτο μέτρων 5,4 δις (1,8 από προσαρμογή στο Ασφαλιστικό, ανά 1,8 δις απο άμεσους και έμμεσους φόρους). Με αυτό η Κυβέρνηση Τσίπρα – και, ως φαίνεται, η Ελλάδα του 2016 – είναι να προσέλθει στο σημερινό Eurogroup (άσε να γίνει, βέβαια!) με τα όρια της προσαρμογής του Μνημονίου-3. Aκριβώς για να δείξει ότι φθάνει στα όρια, προσέθεσε κάτι σαν 200 εκατομμύρια ευρώ σε επιβάρυνση και των κατωτέρων εισοδημάτων, με μείωση του αφορολογήτου στα 8636 ευρώ (αισθητά κάτω από την μαγική “κόκκινη γραμμή” Τσακαλώτου των 9090 ευρώ).
Την σκηνή στήνει από Ελληνικής πλευράς η επιστολή του ίδιου Ευκλείδη Τσακαλώτου προς τους ομολόγους του. Ένα κείμενο που – αν η πικρή απεργία ημών των δημοσιογράφων δεν είχε διαμορφώσει συνθήκες συσκότισης της δημόσιας συζήτησης, ακριβώς σ’ αυτήν την κρισιμότερη φάση των τελευταίων 6 χρόνων – θάξιζε να έχει βαθύτερα “διαβαστεί”, με όλη την ανάλυση που δικαιούνταν. Όμως ήδη το περίγραμμα είχε θέσει η προηγηθείσα επιστολή της Γενικής Διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ που, κι αυτή, μίλησε μια γλώσσα ορίων.
Αφήνουμε την ρηχότητα του “καλοί Ευρωπαίοι, κακό ΔΝΤ”, που στην μνημονιακή Ελλάδα την ακούσαμε απ’ όλους καθώς έρχεται και κολλάει με την προκατάληψή μας ως κοινής γνώμης – γι’ αυτό άλλωστε την προσκύνησε εγκαίρως ο Βαγγέλης Βενιζέλος, γι’ αυτό την είχε από νωρίτερα ανακινήσει ως φόβητρο (“θα έρθει το ΔΝΤ!”) ο Κώστας Σημίτης, γι’ αυτό πάντως στο τέλος πολέμησε να κρατήσει το Ταμείο μακράν ο Αντώνης Σαμαράς. Η Λαγκάρντ τι είπε, ουσιαστικά; “Εκείνο που συμφωνήσατε το καλοκαίρι του 2015 Ευρωπαίοι και Ελλάδα [με εμάς, το Ταμείο, να κοιτάμε, άβολα αλλά σιωπηλά: αυτό δεν τόπε!], δηλαδή ότι η λυγισμένη Ελληνική οικονομία με πρόσθετους γύρους δημοσιονομικής και διαθρωτικής προσαρμογής, δεσμεύεται να βγάλει το 2018 πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ και να συνεχίσει να βγάζει τέτοιο διατηρήσιμο πλεόνασμα επί χρόνια [ώστε να παριστάνουμε όλοι πως το χρέος είναι βιώσιμο, και να μείνουμε/προσέλθουμε εμείς ως Ταμείο στο Πρόγραμμα όπως απαιτούν οι Γερμανοί: ούτε αυτό τόπε ξεκάθαρα!], όλο αυτό το τέρας δεν βγαίνει πέρα!
Αν ήταν να βγει, θαπρεπε τώρα άμεσα να φορτώσετε το γαϊδουράκι με 9 δις δημοσιονομικά μέτρα αντί για 5,4 δις που λέτε ότι συμφωνήσατε, Ευρωπαίοι και Έλληνες. Αλλιώς, πρέπει εσείς οι Ευρωπαίοι να το καταπιείτε επιτέλους και να δώσετε ουσιαστική ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους, ώστε η εξίσωση να ισορροπήσει με πλεονάσματα της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ αντί του εξώκοσμου 3,5%”.
Τι ανταπάντησε, τώρα, ο δικός μας Τσακαλώτος; Γραπτά όμως και επίσημα και όχι αυτήν την φορά διά διαρροών και διά Βαρουφάκικων συνεντευξιασμών και διά φλωρεντίνικου παρασκηνίου: “Πακέτο βαρύτερο από των 5,4 δις που φέραμε στην Βουλή, εμείς δεν μπορούμε να περάσουμε. Και αμφιβάλλουμε, σκεφτείτε το κι εσείς, αν οποιαδήποτε – δημοκρατικά εκλεγμένη (!) – Ελληνική Κυβέρνηση θα μπορούσε. Αυτό που ολοκληρώνουμε, θεωρούμε ότι είναι αυτό που συμφωνήσαμε το καλοκαίρι, υπό ακραία πίεση, στις διαδοχικές Κορυφές και Eurogroup [και αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας, άσχετα αν κάπου στο γράψιμο μας ξέφυγε κι εμάς και δεν ψιλοκοσκινίσαμε τι έγραφαν οι τεχνοκράτες: αυτό δεν το είπε!]. Οπότε αυτά ακριβώς πασχίσαμε να προσγειώσουμε, μαζί με την Τρόικα/Κουαρτέτο, σε κάτι εφαρμόσιμο στην Ελληνική πραγματικότητα. Τώρα, το προληπτικό πακέτο που “χρειάζεστε”, το επιχειρούμε με διατυπώσεις/language που δουλεύουν οι νομικοί – βολευτείτε κάπως! Ακούω την Λαγκάρντ να λέει ότι το Μνημόνιο-3 δεν βγαίνει, αν δεν υπάρξει ελάφρυνση του χρέους, οπότε γνωρίζετε ότι χρειάζεται να δοθεί κάτι σ’ αυτό: συμφωνήστε ένα βήμα για το άμεσο μέλλον, ας ειπωθούν πρόσθετα λογάκια γι’ αργότερα – και το προσπαθούμε”.
Αυτή είναι η σκηνή – αν είναι να προχωρήσει το Eurogroup.
