Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο κυβερνητικός του συγκάτοικος Πάνος Καμμένος και σύσσωμο του κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο Τσακαλώτος, Σταθάκης και Χουλιαράκης, διαλαλούν ότι το δεύτερο εξάμηνο του 2016 φοράμε ζώνες γιατί απογειώνεται η ελληνική οικονομία. Μακάρι να πέσουν διάνα στις προβλέψεις τους και να μην έχουν την τύχη του ΓΑΠ και των σαμαροβενιζέλων. Άνεργοι, συνταξιούχοι, μισθωτοί, μεροκαματιάρηδες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δηλαδή όλα τα υποζύγια της ελληνικής κοινωνίας, που μετά το 2009 μαστιγώνονται από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, εύχονται οι κυβερνητικές δοξολογίες περί ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας από το β’ εξάμηνο του 2016, να επαληθευτούν και αυτή τη φορά να μην διαψευστούν. Το 2016 το πραγματικό ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) της Ελλάδας εκτιμάται σε 183 δις ευρώ (€), δηλαδή όσο ήταν το 1999. Το αποκορύφωμα του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές ήταν το 2007, που είχε ανέλθει στα 251 δις €. Έστω ότι την περίοδο 2016-2029 ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της ελληνικής οικονομίας ήταν 2,5%. Αυτό σημαίνει ότι το 2029 ήτοι μετά από 13 χρόνια, το πραγματικό ΑΕΠ της χώρας θα έφτανε τα 251 δις €, δηλαδή θα έπιανε τα επίπεδα του 2007. Αν ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός ήταν 2%, τότε το πραγματικό ΑΕΠ το 2032 θα προσέγγιζε τα επίπεδα του 2007.
Για χώρες σαν την Ελλάδα, με πολύ χαμηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας του οικονομικού τους συστήματος, αναπτυξιακές επιδόσεις του 2% ή του 2,5% αξιολογούνται πολύ ικανοποιητικές. Η Ελλάδα δεν είναι Ιρλανδία, Σιγκαπούρη, Νότια Κορέα ή Ταιβάν, των οποίων οι αξιόλογες αναπτυξιακές επιδόσεις βασίζονται στην διαχρονική αύξηση του εξαγωγικού τους εμπορίου και στην διαμόρφωση ενός αποδοτικού θεσμικού πλαισίου που ενθαρρύνει την χρηματοδότηση σημαντικών επενδυτικών έργων. Η Ελλάδα αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση στα δεδομένα της παγκόσμιας οικονομίας. Με ένα δημόσιο χρέος που στην πραγματικότητα ξεπερνά τα 1.000 δις € και ένα καταχρεωμένο τραπεζικό σύστημα που στερείται των αναγκαίων αποταμιευτικών καταθετικών πόρων για την χρηματοδότηση μεγαλόπνοων επενδυτικών προγραμμάτων, δεν θέλει και πολύ μυαλό για να γίνει αντιληπτό ότι οι αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας είναι δυσοίωνες. Οι κυβερνώντες θα πρέπει να κατανοήσουν, ότι, η πραγματική οικονομία δεν είναι χρηματιστηριακό ασανσέρ, που οι μετοχές ανεβοκατεβαίνουν από τα κερδοσκοπικά παίγνια αετονύχηδων τζογαδόρων. Η ανάπτυξη της οικονομίας της οποιασδήποτε χώρας του κόσμου προαπαιτεί επενδύσεις σε υλικό (πάγιο) κεφάλαιο.
Η ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας προϋποθέτει επενδύσεις σε κτηριακές εγκαταστάσεις, κατοικίες, υποδομές (οδικά δίκτυα, λιμάνια, αεροδρόμια, μαρίνες, πλατείες, κ.ά.) και σε μηχανολογικό εξοπλισμό. Οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου έχουν ως κεντρικό στόχο την διατηρησιμότητα της αναπτυξιακής διαδικασίας. Η υλοποίηση επενδυτικών έργων σε υλικό κεφάλαιο θα φέρει την ανάκαμψη της εθνικής μας οικονομίας. Η ανάπτυξη συνεπάγεται την αύξηση του παραγόμενου ΑΕΠ, δηλαδή την άνοδο της ποσότητας των παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών. Η Ελλάδα θεωρείται μικρή χώρα με περιορισμένη εσωτερική αγορά. Με 11 εκατομμύρια καταναλωτές δεν μπορεί να επιτευχθεί η βιωσιμότητα της αναπτυξιακής διαδικασίας. Το κλειδί εξόδου από την οικονομική κρίση και την επίτευξη μέσων ετήσιων αναπτυξιακών ρυθμών κατά την επόμενη δεκαπενταετία γύρω στο 3%, προϋποθέτει την άνοδο των ελληνικών εξαγωγών. Η οικονομία μας δεν είναι εξωστρεφής. Εκτός ελαχίστων επιχειρήσεων, το σύνολο των ελληνικών επιχειρήσεων πραγματοποιεί εξαγωγές μερικών δεκάδων ή εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Τα αγαθά και οι υπηρεσίες παράγονται στους επιμέρους κλάδους της οικονομίας. Στους κλάδους δραστηριοποιούνται επιχειρήσεις. Άρα, από την αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας και την εξωστρέφεια των επιχειρήσεων, εξαρτάται η διεύρυνση του εξαγωγικού μας εμπορίου και η είσοδος της χώρας σε αναπτυξιακή πορεία.
