Η κατασυκοφάντηση του δημοσίου τομέα ήταν ένας από τους βασικούς πυλώνες κατασυκοφάντησης των μνημονιακών πολιτικών. Μάλιστα, σε συνδυασμό με φαινόμενα κατασπατάλησης και κακοδιαχείρισης του παρελθόντος –όπως ο εκτροχιασμός της φαρμακευτικής δαπάνης (και των πάντων όλων, γενικώς…) επί κυβέρνησης Καραμανλή- αλλά και προκλητικών προνομίων σε ορισμένες πτυχές του Δημοσίου που καλλιεργούσαν τον κοινωνικό αυτοματισμό, πολλές φορές προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το δημόσιο είναι «κακό», αλλά και η… πηγή όλων των κακών και της κακοδαιμονίας της χώρας. Σε αυτή την επιχειρηματολογία διέπρεψαν σημερινοί υπουργοί, που έλεγαν, επί Μνημονίων, ότι «δυστυχώς δεν μπορούμε να παρέχουμε υγεία σε όλους» και διάφορα άλλα τέτοια νεοφιλελεύθερα. Άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, πολλές φορές έψαχνε «δεξαμενές απολύσεων» στον χώρο της Υγέιας, ενώ μόλις πριν δύο χρόνια είχε αποφανθεί, με ένα ασύγγνωστο tweet του ότι «πλεονάζουν» οι γιατροί στο Δημόσιο.
Τελοσπάντων, επειδή πολλές η πραγματικότητα παίζει περίεργα παιχνίδια, είναι τώρα οι ίδιοι άνθρωποι που καθύβριζαν το Δημόσιο και έψαχναν «δεξαμενές απολύσεων» (πόσο κυνική και απάνθρωπη έκφραση, αλήθεια…) που εξαγγέλλουν την… ενίσχυση του δημοσίου συστήματος Υγείας. Ο υπουργός Υγείας επί 8 μήνες άφηνε τον χρόνο να περάσει ως προς τις προγραμματισμένες 2.000 προσλήψεις στο ΕΣΥ και τώρα παρακαλάει τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να δώσουν το «παρών». Ταυτοχρόνως, εκεί που μας έλεγαν για «outsourcing» στον ιδιωτικό τομέα και ήθελαν να αφήσουν τα ελληνικά νοσοκομεία χωρίς σύγχρονα μηχανήματα ιατρικού εξοπλισμού, τώρα ετοιμάζονται να… επιτάξουν κλίνες Εντατικής Θεραπείας από τον ιδιωτικό τομέα και ψάχνουν τρόπους να ενισχυθούν έτι περαιτέρω οι κλίνες στις ΜΕΘ των δημοσίων νοσοκομείων.
Και κάπως έτσι, κατέστη σαφές ότι αυτό που κατασυκοφαντούμε ή κακολογούμε ή γκρινιάζουμε σε εποχές παχέων αγελάδων ή, όταν τελοσπάντων, οι ανάγκες αφορούν άλλους, μπορεί να καταστεί μονόδρομος σε δύσκολες εποχές και σε κρίσεις. Γιατί τέτοιες κρίσεις, όπως ο κορωνοϊός, μόνο από το κράτος μπορούν να αντιμετωπιστούν. Και, επειδή πάνω κάτω αυτά είναι αυτονόητα –και οι πλούσιοι Ιταλοί στη Βόρεια Ιταλία το κατάλαβαν, δυστυχώς, πολύ καλά τώρα που θρηνούν νεκρούς επειδή υποτίμησαν την ανάγκη του δημοσίου συστήματος Υγείας…- ας κλείσουμε με την ευχή όταν η «κορωνο-κρίση» περάσει, να συνεχίσουν ορισμένοι μαθητευόμενοι μάγοι του νεοφιλελευθερισμού να θυμούνται την αξία του δημοσίου συστήματος Υγείας.
