Όπως αναπτύχθηκε στο φύλλο του περασμένου Σαββάτου, η «ρήξη του Μαρτίου» είχε καταστεί αναπότρεπτη, μετά τη δημόσια κόντρα του φθινοπώρου του 1984.
Είναι πια σήμερα γνωστό, ότι οι βολιδοσκοπήσεις σε πρόσωπα, είχαν ξεκινήσει περίπου εκείνη την εποχή. Είναι γνωστό ότι είχε απευθυνθεί σχετική πρόταση και στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, που, όπως ήταν αναμενόμενο, αρνήθηκε. Ανάλογες προτάσεις είχαν δεχθεί και ο επίτιμος πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας Θέμης Κουρουσόπουλος, όπως και ο επίσης συνταξιούχος δικαστικός Όθων Κυριακός, που επίσης είπαν όχι.
Ο Χρήστος Σαρτζετάκης, επομένως, δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Όμως, γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ έδειχνε να θεωρεί ως πολιτικά και εθνικά αναγκαία τη συνύπαρξη, στην κορυφή του Πολιτεύματος, με τον ιστορικό του αντίπαλο, κατέληξε στη «ρήξη»; Πράγματι-κι αυτό μπορεί να θεωρείται αποδεδειγμένο-ο ιστορικός ηγέτης της προοδευτικής παράταξης, υπηρέτησε πιστά αυτή τη συγκατοίκηση, κάνοντας πολλές υποχωρήσεις. Όμως, ήταν φανερό ότι ένιωθε ασφυκτικά, σ` αυτό το θεσμικό πλαίσιο, αλλά και τη δυναμική σχέση, με τον υπερπαρεμβατικό Καραμανλή. Η διαρκής μάλιστα απειλή ενεργοποίησης των λεγόμενων «υπερεξουσιών» του Προέδρου, ήταν φυσικό να του δημιουργεί δυσφορία. Σε αυτή τη συνθήκη, το επεισόδιο του φθινοπώρου του 1984, σίγουρα τον επηρέασε. Αν μη τι άλλο, άρχισαν να γίνονται δεύτερες σκέψεις. Στο σημείο βέβαια αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο η παρέμβαση του Γιώργου Κουρή, που μετέφερε με παραστατικό τρόπο στον Ανδρέα Παπανδρέου, το εκρηκτικό κλίμα στη βάση της παράταξης, εναντίον του ενδεχόμενου επανεκλογής του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Απολύτως φυσιολογική θεωρούμε και την ταυτόχρονη επιλογή της επιλεκτικής αναθεώρησης, μόνο των Συνταγματικών διατάξεων, που αφορούσαν τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Από τη στιγμή που ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να προχωρήσει στη ρήξη, με τη μη ανανέωση της θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η αναθεώρηση των συγκεκριμένων διατάξεων, αποτελούσε φυσική συνέπεια. Γι` αυτό και δε νομίζουμε ότι ισχύει ο ισχυρισμός, ότι η αναθεώρηση αποτέλεσε υστερογενές εφεύρημα.
Όπως, στη σφαίρα της αναπόδεικτης, αν μη ανυπόστατης, φημολογίας ανήκει και ότι η επιλογή του Χρήστου Σαρτζετάκη, είχε συμβολικό, αντιδεξιό και αντικαραμανλικό, χαρακτήρα. Προφανώς, η συγκεκριμένη κίνηση αποσκοπούσε στην ενεργοποίηση των αντιδεξιών αντανακλαστικών και την αντίστοιχη συσπείρωση του προοδευτικού κόσμου.
Όμως, δε νομίζουμε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου επιθυμούσε περαιτέρω κλιμάκωση, σε προσωπικό επίπεδο, με τον «πατριάρχη» της συντηρητικής παράταξης. Γι` αυτό άλλωστε και απέφυγε να απαντήσει σε σχετικές δηλώσεις. Άλλωστε, όπως έχει ήδη παρατεθεί, ο κος. Σαρτζετάκης, δεν αποτελούσε πρώτη επιλογή. Κάθε άλλο.
Αλλά και η αναθεώρηση δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Περιλαμβανόταν στις προγραμματικές διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ, ήδη από το 1975.
