Τι θα «έλεγε» σήμερα ο Αριστοτέλης για το μπογιατισμένο άγαλμα του Γεωργίου Αβέρωφ

Η βεβΗλωση με μπογιές του αγάλματος και του τάφου του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ στο Α’ Νεκροταφείο θα έκανε να τρίζουν και τα κόκκαλα του Αριστοτέλη, ο οποίος είχε αποθεώσει το θεσμό της προσφοράς και της ευεργεσίας, οι οποίες, όπως επισημαίνει, γίνονται μόνο από την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Και τέτοιες εθνικές προσφορές και ευεργεσίες έκανε στην πατρίδα του, ο Γεώργιος Αβέρωφ, ο οποίος πέθανε στην Αλεξάνδρεια στις 15 Ιουλίου του 1899 και το 1908 η ελληνική κυβέρνηση μετέφερε τη σορό του στη Ελλάδα. Υπενθυμίζεται ότι, εκτός από το θωρηκτό «Αβέρωφ», που θεωρείται η κορυφαία του προσφορά στην πατρίδα, ο Γεώργιος Αβέρωφ είχε χρηματοδοτήσει την επέκταση του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, την αναμόρφωση του Παναθηναϊκού Σταδίου, τη Σχολή Ευελπίδων, το Ωδείο Αθηνών και πολλά άλλα. Και για την προσφορά αυτή «έφαγε» ήδη το «μπογιάτισμα», προς «αγανάκτηση» του Αριστοτέλη!

Σημειώνεται ότι  η ευεργεσία, έτσι όπως μάλιστα κορυφώθηκε και εξελίχθηκε σε εθνική προσφορά από πολλούς Έλληνες, κυρίως Ελληνόβλαχους, στο παρελθόν, χάρις στους οποίους έχει «οικοδομηθεί» με δικές τους προσφορές η μισή Αθήνα ή έχουν ανεγερθεί τα εντυπωσιακότερα οικοδομήματα στην πρωτεύουσα, και συνεχίζεται και σήμερα από μεγάλες (κυρίως ιδιωτικές) επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, δικαιώνει απολύτως την επισήμανση του Αριστοτέλη ότι «η γενναιοδωρία εκδηλώνεται μόνο στη χρήση της περιουσίας και της ιδιοκτησίας». Ωστόσο, η ευεργεσία ή γενναιοδωρία ή η χορηγία, η οποία έχει εξελιχθεί στη χώρα μας σε ένα σημαντικό θεσμό προώθησης μεγάλων έργων ή πρωτοβουλιών, έχει δεινοπαθήσει τα τελευταία χρόνια, αφού, πέρα από βεβηλώσεις, κι αυτή δεν έμεινε έξω από τις φορολογικές δαγκάνες του κράτους.

Από τα «Πολιτικά» Β΄ (1263a) του Αριστοτέλη αναδημοσιεύομε χαρακτηριστικό απόσπασμα (σε μετάφραση από τη σειρά «Οι Έλληνες» των Εκδόσεων «Κάκτος») που αναφέρεται στη γενναιοδωρία ή την προσφορά ή τη χορηγία:

«Είναι απερίγραπτο το πόση ευχαρίστηση προκαλεί σε κάποιο η σκέψη ότι κάτι του ανήκει. Είναι φυσικό ν΄ αγαπάει κανείς τον εαυτόν του, δεν είναι μάταιο. Δίκαια όμως κατακρίνεται και η φιλαυτία. Και φιλαυτία δεν είναι να αγαπάμε τον εαυτόν μας, αλλά να τον αγαπάμε πολύ περισσότερο από όσο πρέπει. Το ίδιο ισχύει και για το φιλοχρήματο, μιας και όλοι οι άνθρωποι αγαπούν τα χρήματα. Είναι όμως η γλυκύτερη απόλαυση η καλοσύνη και η βοήθεια προς τους φίλους ή τους φιλοξενουμένους ή τους συντρόφους. Τούτο όμως συμβαίνει μόνο όταν υπάρχει ιδιοκτησία. Δεν γίνεται όταν η πόλη θεωρείται πάρα πολύ ένα πράγμα… Στην κοινοκτημοσύνη δεν μπορεί κανείς να δείξει γενναιοδωρία, ούτε μπορεί να προχωρήσει σε γενναιόδωρες πράξεις. Η γενναιοδωρία εκδηλώνεται μόνο στη χρήση της περιουσίας…».