Η έκδηλη, πλέον, αμηχανία του κυβερνώντος συγκροτήματος, για τη διαρκή αναβλητικότητα και τους αλληλοαναιρούμενους χρησμούς του πρωθυπουργού, σχετικά με το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, σε πλήρη αντίθεση με τη θεσμική υπευθυνότητα του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί την ανάγκη για κάποιον αντιπερισπασμό.
Ελλείψει άλλων επιχειρημάτων, λοιπόν, καταλήγουμε στο 2014. Ξανά λοιπόν το ίδιο τροπάριο, για την “ασέβεια” που επέδειξε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνη την περίοδο, στην Προεδρική εκλογή.
Τι ακριβώς, όμως, συνέβη στο τέλος εκείνης της σημαδιακής χρονιάς. Ποια ήταν τα δεδομένα; Ας ξεκινήσουμε με κάποια ερωτήματα: Πρώτον, γιατί η τότε συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, επέσπευσε κατά δύο μήνες τη διαδικασία των σχετικών ψηφοφοριών;
Δεύτερον, γιατί προτάθηκε ο Σταύρος Δήμας. Ενας όντως, χαμηλών τόνων και ευπρεπής πολιτικός, που δύσκολα όμως θα τον θεωρούσες προσωπικότητα ευρύτερης αποδοχής, δεδομένου ότι ήταν κορυφαίο στέλεχος της κυβερνώσας ΝΔ και μάλιστα αντιπρόεδρος της, σε εκείνη την περίοδο. Μάλλον αποτρεπτικά, ως εκ τούτου, λειτουργούσε η συγκεκριμένη επιλογή, για την εξασφάλιση ευρύτερης συναίνεσης.
Υπάρχουν όμως και τα αριθμητικά δεδομένα, αν παραβλέψουμε τη γενικότερη συγκυρία. Αναφερόμαστε εν προκειμένω στην “αριθμητική” της Βουλής. Ο ΣΥΡΙΖΑ σ` εκείνη τη Βουλή διέθετε 70 βουλευτές. Χρειάζονταν άλλοι 50 για να προκύψει η “αναστέλλουσα” μειοψηφία των 120, που θα μπορούσε να μπλοκάρει την Προεδρική εκλογή.
Να θυμίσουμε λοιπόν, σε όσους έχουν κοντή μνήμη, πως την υποψηφιότητα του κου. Δήμα, πλην του ΣΥΡΙΖΑ, καταψήφισαν τέσσερις Κοινοβουλευτικές Ομάδες (ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ, Χρυσή Αυγή και ΑΝΕΛ) αλλά και ικανός αριθμός ανεξάρτητων βουλευτών (ένα από τα ιδιαίτερα φαινόμενα της μνημονιακής περιόδου).
Ειδικά δε ως προς τη ΔΗΜΑΡ, επειδή είχε γίνει πολύς λόγος για ενδεχόμενη υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη, είχε υπάρξει σχετική απόφαση του Συνεδρίου του κόμματος, με συντριπτική πλειοψηφία και εισήγηση του προέδρου. Στη σχετική δε αιτιολογία υπογραμμιζόταν η ανάγκη πολιτικής αλλαγής, ως κυρίαρχου ζητούμενου.
Αντί να αναζητούν συμψηφισμούς ορισμένοι, ας αναλογιστούν γιατί είχε διαμορφωθεί ένα τέτοιο κλίμα και μια ευρύτερη απαίτηση πολιτικής αλλαγής. Κανείς απ` όλους αυτούς άραγε, δεν κατάλαβε ότι βρισκόμασταν στα πρόθυρα εξόδου απ` τα μνημόνια;
