Ο τίτλος «πρώτη επέτειος του Πολυτεχνείου χωρίς μολότοφ» περιγράφει τα όσα έγιναν και, κυρίως, τα όσα δεν έγιναν την περασμένη Κυριακή. Και αυτό είναι μία εξέλιξη που προφανώς πιστώνεται στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και, κυρίως στους υπευθύνους της Ελληνικής Αστυνομίας.
Ωστόσο, αυτός ο τίτλος περιγράφει την μισή αλήθεια. Η άλλη μισή χρειάζεται πολλούς τίτλους. Τίτλους που περιέχουν καταγγελίες για αστυνομική βία, για άγρια καταστολή, για όργιο αυθαιρεσίας. Τίτλους που μιλούν για «ξεμονάχιασμα» περιοίκων στα Εξάρχεια ή πολιτών που απλώς έπιναν το καφέ τους και έτρωγαν σε κάποιο εστιατόριο της περιοχής. Όπως, επίσης και τίτλους για δημοσιογράφους που εδάρησαν επειδή μαγνητοσκοπούσαν άνδρες των ΜΑΤ να δέρνουν. Και, τέλος, για την πλήρη εικόνα όσων έγιναν στο Πολυτεχνείο και στα Εξάρχεια το βράδυ της περασμένης Κυριακής, χρειάζονται και τίτλοι που περιγράφουν τον βασανισμό πολιτών και διαδηλωτών από αστυνομικούς. Που, αφού τους «ξεμονάχιαζαν», τους χτυπούσαν σε μια γωνία, θυμίζοντας τις εποχές της αλήστου μνήμης «ζαρντινιέρας».
Αυτή, λοιπόν, είναι όλη η εικόνα. Όντως, δεν υπήρξαν μολότοφ. Ωστόσο, ταυτοχρόνως, η καταστολή και η αυθαιρεσία έδωσαν και πήραν, ενώ η στάση της Αστυνομίας θύμισε άλλες εποχές. Ως εκ τούτου, η συνολική εικόνα προφανώς και δεν μπορεί να παραπέμπει σε «επιτυχία» της Αστυνομίας ή των οδηγιών που είχε δώσει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Τουλάχιστον, αυτό ισχύει για κάθε προοδευτικό και δημοκρατικό πολίτη, που θέλει να ζει με ασφάλεια, αλλά όχι σε ένα κράτος καταστολής και προληπτικών συλλήψεων και βασανιστηρίων. Αυτά, βεβαίως, για τους προοδευτικούς. Για όσους, δηλαδή, δεν θεωρούν το ξύλο «στοιχείο αναγκαστικότητας».
