Οι απόψεις για το βίντεο που δείχνει κορίτσια να παρελαύνουν αλά Monty Python στην μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου διίστανται, πυροδοτώντας μαλιστα άλλοτε σχόλια μίσους και άλλοτε θερμούς υποστηρικτές της κίνησης αυτής.
Στο βίντεο φαίνεται οι κοπέλες να μην κάνουν την… καθιερωμένη παρέλαση, αλλά να χρησιμοποιούν βηματισμό που παραπέμπει στο θρυλικό Ministry of Silly Walks, ένα από τα πιο επιτυχημένα και διάσημα σκετσάκια των Monty Python, με βασικό πρωταγωνιστή τον John Cleese.
Το ζήτημα πήρε τεράστιες διαστάσεις με τοποθετήσεις, σεξιστικά σχόλια και προσβολές που δεν θα έπρεπε να έχουν αποδέκτες …παιδιά. Πολλοί στάθηκαν στο φύλο, στα κιλά, στο ήθος και την ανατροφή τους, θυμίζοντάς μας πόσο βαθιά συντηρητική είναι τελικά η ελληνική κοινωνία και πως η αυστηρότητά της εξαντλείται στην αστική ευγένεια.
Δείτε το βίντεο από την παρέλαση:
Προεξέχον παράδειγμα αποτελεί ο δήμαρχος της περιοχής, Γιάννης Βούρος, όπου με μια σκληρή επίθεση στο πρόσωπο των κοριτσιών, καταφέρεται εναντίον τους με βαρύτατους χαρακτηρισμούς καθώς τις αποκαλεί “γελοία υποκείμενα”, “αξιολύπητες νεαρές” ενώ τις απειλεί και με την ταυτοποίηση των στοιχείων τους.
Ο άνθρωπος που έπαιζε στο “Ταύρος και Τοξότης”, εξάντλησε όλη του την αυστηρότητα για τους Monty Pythons…
Το ακροδεξιό παραλήρημα του κ. Βούρου πάντως δεν συνάδει καθόλου με την γειτονιά στην οποία είναι Δήμαρχος, μια γειτονιά που είναι χτισμένη από πρόσφυγες.
Δειτε την ανάρτηση:
«Δυστυχώς τη χθεσινή [προχθεσινή] μεγαλειώδη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στον Δήμο μας, της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας στιγμάτισε μια μικρή μερίδα γελοίων υποκειμένων χλευάζοντας και προσβάλλοντας τη μνήμη των πεσόντων στο έπος του ’40 και μάλιστα υπό τη σκέπη της ελληνικής σημαίας» έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό ο Γιάννης Βούρος ενώ παράλληλα έκανε γνωστό πως «η ταυτοποίηση αυτών των αξιολύπητων νεαρών κοριτσιών έχει ξεκινήσει καθώς ο Δήμος υποχρεούται να υπερασπιστεί στο ακέραιο την αξιοπρέπειά του».
Η απάντηση των κοριτσιών: «10 “στρατιωτάκια” της υπο-κριτικής τέχνης»
Σήμερα, τα κορίτσια αυτά, με κείμενο που έστειλαν στην Εφημερίδα των Συντακτών, εξηγούν τους λόγους για τους οποίους συμμετείχαν σε αυτή τη δράση καθώς και τους λόγους που επέλεξαν την συγκεκριμένη περιοχή.
Οι ίδιες, που υπογράφουν ως «10 “στρατιωτάκια” της υπο-κριτικής τέχνης», διευκρινίζουν ότι η επέμβασή τους ήταν καλλιτεχνική ενώ το κείμενο που έστειλαν γράφει τα εξής:
«Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;
Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;
Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;
Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.
Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.
Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.
Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.
Τι κοινό μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.
Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.
Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.
Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για “προβληματικά παιδιά”. Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.
Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.
Υ.Γ.
Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες, τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.
10 “στρατιωτάκια” της υπο-κριτικής τέχνης»
Ακόμη και αν τα κορίτσια αυτά δεν ήταν τελικά μαθήτριες, είναι παιδιά, παιδιά που αμφισβητούν, που σπάνε τα κοινωνικά στεγανά και αρνούνται να μπουν σε καλούπια. Με φαρέτρα τους την καλλιτεχνική διαμαρτυρία, επιλέγουν να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά της συναίνεσης και του υποκριτικού αστικού πολιτισμού.
Διότι αν όπως πολλοί λένε, αυτά τα παιδιά δεν τίμησαν τους ήρωες του ’40, τότε σίγουρα ούτε ο πολυάσχολος κύριος Πατούλης με το κινητό του τους έδειξε τον σωστό δρόμο.
Άλλωστε είναι γνωστό… «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…»
