Η υπόθεση του 14χρονου που έμεινε τέσσερα μερόνυχτα στα κρατητήρια έχει περάσει στα ψιλά της επικαιρότητας, παρά το γεγονός ότι αν κάνει κάποιος τον κόπο να σκεφτεί περί τίνος ακριβώς πρόκειται –ή πώς θα αισθανόταν αν μιλούσαμε για το παιδί του- θα συγκλονιζόταν πραγματικά. Το παιδί έκατσε στα κρατητήρια από το απόγευμα της Πέμπτης και βγήκε το πρωί της Δευτέρας για να πάει στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων. Εκεί όπου η Δικαιοσύνη ακύρωσε εν τοις πράγμασι τα «επιχειρήματα» των αστυνομικών, αφήνοντας το παιδί ελεύθερο –ενώ μένει να φανεί αν η «ακύρωση» θα συνεχιστεί όταν θα έρθει η ώρα να κριθεί η συνέχεια με παραπεμπτικό ή απαλλακτικό.
Όπως και να έχει, η υπόθεση δεν μπορεί να μείνει έτσι: το παιδί βρέθηκε σε ένα κατάστημα εστίασης και συνελήφθη για… επεισόδια που είχαν γίνει αλλού. Όχι επ’ αυτοφώρω, δηλαδή.
Επίσης, δεν τού βγήκαν τίποτα στο σακίδιό του –ας αφήσουμε στην άκρη ότι ακόμη κι αν τού έβρισκαν, πλέον η οπλοχρησία και η οπλοκατοχή είναι πλημμέλημα.
Τούτων δοθέντων, ένας δρόμος υπάρχει για να μπει φυλακή ένα παιδί από το απόγευμα της Πέμπτης ως το πρωί της Δευτέρας, με την μητέρα του να καταγγέλλει ότι δεν μπορούσε να το δει και πως μία φορά μόνο συνάντησε τον δικηγόρο του: με καταθέσεις αστυνομικών. Και όλοι ξέρουμε πολλές φορές πώς δίνονται αυτές οι καταθέσεις.
Σε απλά ελληνικά, ένα παιδί που συνελήφθη μακριά από τα επεισόδια και δεν βρέθηκε τίποτα πάνω του, πέρασε τέσσερα μερόνυχτα στο κρατητήριο –με ό,τι αυτό σημαίνει για τον ψυχισμό ενός 14χρονου- επειδή κάποιοι αστυνομικοί κάποιοι κατέθεσαν ή κάποιοι έκριναν ότι… αν ήταν έξω, θα συμμετείχε σε επεισόδια.
Τα παραπάνω είναι κάπως περίεργα, δεν είναι έτσι; Αν στο παζλ προσθέσει κανείς και την άσχημη εικόνα καταστολής εναντίον 14χρονων και 15χρονων στο συλλαλητήριο που είχε προηγηθεί, τότε μπορεί να έχει όλη την εικόνα: ή, τουλάχιστον, την υποψία πως ό,τι έγινε με τον 14χρονο Βαγγέλη Κ. ήταν ένα μήνυμα της Αστυνομίας προς τους γονείς: «μην αφήνετε τα παιδιά σας να κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια», ήταν, grosso modo, το μήνυμα της Αστυνομίας, που για μία ακόμη φορά εμφανίζεται με «λυμένα τα χέρια». Και γι’ αυτό, οι ευθύνες είναι πολιτικές και έχουν το ονοματεπώνυμο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη: ο οποίος, προφανώς, έχει επιλέξει να στέλνει μήνυμα ασυδοσίας στους αστυνομικούς. Όμως, με δεδομένες τις κοινωνικές εντάσεις που έρχονται, το δόγμα Χρυσοχοΐδη είναι παιχνίδι με τη φωτιά που κινδυνεύουμε να πληρώσουμε όλοι ακριβά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
