Του Μπάμπη Παπαδημητρίου από την Κυριακάτικη Kontranews
Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος. Αν πιστεύεις ότι πρέπει να ικανοποιήσεις κάθε έναν χωριστά, τους καλοπροαίρετους ανθρώπους μαζί με κάθε αλήτη που αναρτά τα απωθημένα του στο Διαδίκτυο, μπερδεύεσαι. Το ίδιο συμβαίνει αν προσαρμόσεις την πολιτική σε όσα κατεβάζει ο βόρβορος των παρανοϊκών τρολς.
Αλλά κι εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως αποτύχουμε να βρούμε τους τρόπους για να προστατεύσουμε το δικαίωμα στην καταγγελία για τις γυναίκες, τα παιδιά, τους άνδρες, αλλά και τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες και κάθε άτομο που θα βρεθεί σε στιγμή αδυναμίας, χειραγώγησης, τρομοκράτησης, βίας και παρενόχλησης. Μήπως κλείσει ο δρόμος που με θάρρος έδειξε η Μπεκατώρου, συνέχισε ο Κακλαμανάκης, διεύρυνε η Δούκα και φαίνεται να ακολουθούν νεότερα άτομα που μπήκαν ήδη στους δύσκολους διαδρόμους της Δικαιοσύνης.
Όπως φοβάμαι κι αυτό: η δουλειά της Δικαιοσύνης γίνεται δυσκολότερη όταν βρίσκεται εκτεθειμένη στις πιέσεις των πολιτικών, των συνδικάτων, των social media, της επαίσχυντης δημοσιογραφίας και των παμπόνηρων δικηγόρων.
Σκέφτομαι επιπλέον και τούτο: αν πραγματικά ο Δ. Λιγνάδης έχει διαπράξει όσα καταμαρτυρούν αυτοί που προσφεύγουν στην Συγκροτημένη Πολιτεία, η τιμωρία του πρέπει και θα είναι παραδειγματική, κατά πως ορίζει ο Νόμος. Μέχρι να φτάσουμε ως εκείνο το σημείο, όμως, οφείλουμε να προστατεύσουμε τα θύματα όπως και τους συμπολίτες που θέλουν να ζουν τη διαφορετικότητά τους ελεύθερα και χωρίς ατιμωτικούς συνειρμούς, ύβρεις και γενικεύσεις. Οι ομοφυλόφιλοι είναι το ίδιο «στρέιτ» με οποιονδήποτε ανάμεσά μας και σίγουρα δεν είναι γι’ αυτό το λόγο που θα τους «πάρει η μπάλα» όσων κατηγορείται ότι έκανε ο υπό εξέταση σκηνοθέτης/ηθοποιός ή οιοσδήποτε άλλος παραβαίνει τους νομικούς και ηθικούς κανόνες.
Στην προσπάθειά της να εκμεταλλευθεί τον θυμό της κοινής γνώμης, η αντιπολίτευση -ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας- έπεσε σε όλες τις παγίδες: θεσμικές, κομματικές, ηθικές, νομικές και διαδικτυακές. Εκμεταλλεύτηκε το θυμό των ηθοποιών εναντίον της Λίνας Μενδώνη -δικαιολογημένο εν μέρει, λόγω των τραγικών επιπτώσεων της πανδημίας στη ζωή τους. Εκμεταλλεύτηκε τη «σιχασιά» όλων ημών για όσους δεν σέβονται την υπόσταση των παιδιών. Εκμεταλλεύτηκε την κουτοπονηριά κάποιων που είχαν την αντιδημοκρατική και παράτυπη απαίτηση να διενεργεί η υπουργός Πολιτισμού «ανάκριση ηθών» προτού διορίσει μια καθολικά αναγνωρισμένη προσωπικότητα. Εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να αλλάξει την «ατζέντα Κιμούλη» όταν οι καταγγελίες άγγιξαν πρόσωπα με τα οποία είχε συνεργαστεί και εμπιστευθεί σε υπουργικό θώκο, προφανώς χωρίς να γνωρίζει πόσο ενοχλητικά «παλαιάς κοπής» ήταν η συμπεριφορά του Χαϊκάλη απέναντι στις γυναίκες. Εκμεταλλεύτηκε την τακτική των δικηγόρων που χειρίζονται τις καταγγελίες για να φορτώσει στην Νέα Δημοκρατία τον προσεκτικό βηματισμό των ανακριτών, που τους φαντάζεται να παρακολουθούν τις «ζωές των άλλων». Εκμεταλλεύτηκε τα πάντα, όπως ερχόντουσαν, χωρίς την αυτοσυγκράτηση και τη σοβαρότητα που απαιτεί ο συνταγματικός ρόλος του.
Κυρίως όμως εκμεταλλεύτηκε το βόρβορο του ίντερνετ και της μαύρης δημοσιογραφίας. Με αποτέλεσμα να συνηγορεί και να υποστηρίζει με την δύναμη του κόμματός του απίθανες κατηγορίες εναντίον του πρωθυπουργού της χώρας, της οικογένειάς του και ολόκληρης της παράταξης που χαίρει της λαϊκής εμπιστοσύνης. Δηλαδή, αν κυβερνούσε ακόμη τι θα έκανε; Θα συλλάμβανε τον Μητσοτάκη;
Πώς την πάτησε ο Τσίπρας; Καθοδηγήθηκε από ένα συνονθύλευμα, διαφορετικών αλλά κινούμενων στον ίδιο άξονα και με τις ίδιες «αρχές»: Βαξεβάνης/ Documento, Τράγκας/ EAM, Χίος/Μακελειό και μερικές εκατοντάδες αναρχοφασίστες του twitter βάραγαν τον ζουρνά και η αξιωματική αντιπολίτευση χόρευε στον ρυθμό τους. Και σαν να μη μας έφταναν αυτοί, πλάκωσε κι ο Κούγιας.
Ας πρόσεχε!
* Δημοσιογράφος και βουλευτής (Ν.Δ.)
