Η δήλωση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, ότι τα 2/3 των κρατών-μελών της, κατ` ευφημισμό, Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν εφαρμόζουν αποφάσεις Συνόδων Κορυφής, που προβλέπουν την-υποχρεωτική-αναλογική κατανομή των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών, αποτελεί την πιο τρανταχτή-από κατ` εξοχήν αρμόδια χείλη-της ολοκληρωτικής αποτυχίας, του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Θα προσθέταμε ότι ομολογείται, από έναν εκ των «θεσμικών πυλώνων», η εκφυλιστική εικόνα και η προϊούσα διάλυση του οράματος των Σουμάν-Μονέ. Το προσφυγικό δεν είναι η ειδική περίπτωση, ή η εξαίρεση, αλλά το σύμπτωμα της κρίσης. Μιας κρίσης, βαθιάς και πολυεπίπεδης, που αναδείχθηκε για πρώτη φορά, στις πραγματικές της διαστάσεις, με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης. Η οικονομική κρίση ανέδειξε την «αρχιτεκτονική αστοχία», στην ίδια τη δομή και συγκρότηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ιδιαίτερα όπως διαμορφώθηκε μετά τις αλλεπάλληλες διευρύνσεις και την ένταξη πολλών κρατικών υβριδίων, από το πρώην Ανατολικό Μπλοκ. Αν δε η οικονομική κρίση ανέδειξε, πρωτίστως, τη δομική ανισορροπία του συστήματος, με τον πλεονασματικό Βορρά, απέναντι στον ελλειμματικό Νότο, η προσφυγική κρίση φανέρωσε την ολοκληρωτική αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ως μιας υπερεθνικής-διακρατικής οντότητας, όπου τα κοινά οράματα και η αρχή της αλληλεγγύης, θα υπερισχύουν των επιμέρους εθνικών επιδιώξεων, έστω στη βάση της «αρχής της επικουρικότητας». Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, κυριάρχησε μια «εγωπαθής» αντίληψη, ενός ιδιότυπου «εθνικού απομονωτισμού», που αποτυπώθηκε με τον πιο συμβολικό, όσο και επώδυνο (ιδιαίτερα για τη χώρα μας) τρόπο, με το «σφράγισμα» των συνόρων. Την ολοκληρωτική, αυτή, αδυναμία της ιθύνουσας πολιτικής τάξεως και της γραφειοκρατικής ιεραρχίας των Βρυξελλών, επιβεβαίωσε και η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής που, στην ουσία, αποδέχθηκε τα τετελεσμένα, όχι μόνο των χωρών της «ομάδας Βίζεγκραντ», αλλά, κατά την ομολογία του κου. Σουλτς, των 22 από τα 28 κράτη-μέλη. Επικυρώθηκε, δηλαδή, κατά τον πιο επίσημο τρόπο, η απροκάλυπτη παραβίαση αποφάσεων, προηγούμενων Συνόδων Κορυφής, τόσο με το «σφράγισμα» των συνόρων, όσο και με την άρνηση-ούτε καν σε εθελοντική βάση-αναλογικής κατανομής του βάρους, από τις προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές. Η χειρότερη δε εκδήλωση, της εκφυλιστικής πορείας, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι η «παράδοση» της στην Τουρκία, με την αναγόρευση της τελευταίας σε «παράκλητο», προκειμένου να ευαρεστηθεί, να συμπράξει στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο, να «μας κουνάει το δάχτυλο» ο κ. Ερντογάν….
