Επειδή ορισμένα πράγματα είναι απόρροια της κοινής λογικής, δεν μπορεί να μην προβληματιστεί κανείς πού οδηγεί αυτή η ένταση των τελευταίων εβδομάδων και η επίδειξη αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Προφανώς και κανείς δεν αμφισβητεί ότι αν κάποιος αντιστέκεται στην σύλληψη, τότε προφανώς θα υπάρξουν στοιχεία «αναγκαστικότητας» -με την «βοριδική» έννοια του όρου. Ωστόσο, το πρόβλημα στις φωτογραφίες και στα τηλεοπτικά πλάνα που από την περασμένη Παρασκευή κάνουν τον γύρο των social media και… ελάχιστων ΜΜΕ, δείχνουν άλλα πράγματα: δείχνουν άνδρες των ΜΑΤ να εξευτελίζουν διαδηλωτές μετά τη σύλληψη. Δείχνουν αστυνομικούς να κλοτσούν ανυπεράσπιστους ανθρώπους που έχουν πέσει στην άσφαλτο και κάθε άλλο παρά εκφεύγουν της σύλληψης. Ή, επίσης, δείχνουν άνδρες των ΜΑΤ να παίρνουν φόρα και να πέφτουν -με την ασπίδα κιόλας- πάνω σε μία κοπέλα, ή να ξεγυμνώνουν μία άλλη από τη μέση και πάνω, αφού πρώτα την έχουν συλλάβει και δύο εξ αυτών την κρατούν «αγκαζέ».
Ταυτοχρόνως, σε διάφορα τηλεοπτικά πάνελ ακούς συνδικαλιστές της Αστυνομίας να εκφράζουν την ανακούφισή τους για το γεγονός ότι πλέον έχουν «λυμένα χέρια» (δική τους η έκφραση, όχι της στήλης…) και να καταγγέλλουν την προηγούμενη κυβέρνηση επειδή τους… είχε κόψει τα πολλά-πολλά.
Συμπέρασμα: όσα έγιναν στους δρόμους των Εξαρχείων -και όσα γίνονται καθημερινά, χωρίς να φτάνουν ούτε στα ΜΜΕ ούτε καν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- είναι απόρροια των διαφορετικών πολιτικών εντολών που έχουν πάρει οι αστυνομικοί, όπως και της πολιτικής κάλυψης που έχει σπεύσει να παράσχει στα προχθεσινά έκτροπα ο αρμόδιος υπουργός. Έχοντας, προφανώς, ξεχάσει ότι στο παρελθόν, πριν το 2008, διατυπώνονταν οι ίδιες καταγγελίες και η τότε κυβέρνηση «χάιδευε» με τον ίδιο τρόπο τους παραφερόμενους αστυνομικούς: τους έλεγε «πραίτορες», έκανε ότι δεν καταλάβαινε πως δεν μπορούσε μία «ζαρντινιέρα» μόνη να χτυπήσει έναν φοιτητή, έκανε πως δεν άκουγε τα φοβερά και τρομερά για το Α.Τ. Ομονοίας στη Βερανζέρου. Και μετά, δολοφονήθηκε ένα 15χρονο παιδί. Και κάηκε η Αθήνα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
