Τώρα που αρχίζουν να «ανοίγουν τα στόματα», για το πώς μπήκαμε στα Μνημόνια, είναι ευκαιρία να ασχοληθούμε και με αυτούς, που υπήρξαν οι πρόδρομοι τους. Γιατί δεν είναι μόνο εκείνοι οι «μοιραίοι άνθρωποι», με επικεφαλής το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, που μας οδήγησαν «σιδηροδέσμιους», στην ασφυκτική «μέγγενη» του Μηχανισμού Στήριξης και του ΔΝΤ, δια πράξεων ή παραλείψεων, διαμορφώνοντας τους όρους της, έστω αναγκαστικής, παράδοσης της χώρας, στο κρίσιμο εξάμηνο, από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Απρίλιο του 2010. Υπάρχουν και εκείνοι, οι «αφανείς ήρωες», που «προετοίμασαν το έδαφος», για να φτάσουμε «στο Καστελόριζο». Βλέπουμε ακόμη και σήμερα, άλλωστε, κάποιους να ασκούν κριτική στις προκάτοχες κυβερνήσεις, γιατί δεν έλαβαν, εκείνες, μέτρα. Υπονοούν, άμεσα ή έμμεσα, αλλά δεν τολμούν να το πουν ανοιχτά, πως θα έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί οι πολιτικές, που διέλυσαν τη χώρα και ισοπέδωσαν την κοινωνία, από τα προηγούμενα χρόνια. Ενδεχομένως να υπονοούν και την πρωθύστερη υπαγωγή της χώρας, στη δικαιοδοσία ενός ad hoc Μηχανισμού Στήριξης και στην «αγκάλη» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αλλωστε, υπήρξαν και οι μεγαλόσχημοι επώνυμοι, που τα προανήγγειλαν, τα υπέβαλαν ή και τα απαιτούσαν. Αναφερόμαστε στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, που στις 21 Δεκεμβρίου 2008, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού, είχε, περίπου, προαναγγείλει, την έλευση του ΔΝΤ στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδας, σε ανύποπτη περίοδο, όταν, υποτίθεται, κανείς Ευρωπαίος δεν επιθυμούσε την εμπλοκή του Ταμείου, σύμφωνα και με τις τελευταίες αποκαλύψεις. Κάποιοι, αμετανόητοι «σημιτικοί», επιχειρούν να εμφανίσουν εκείνη την ομιλία, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα οξυδέρκειας, εκ μέρους του πρώην πρωθυπουργού. Στην πραγματικότητα, όμως, όπως προκύπτει και από το συνδυασμό των γεγονότων, επρόκειτο για «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Το ότι περί αυτού πρόκειται, αποδεικνύεται και από το ότι, κατά σύμπτωση, λίγες μέρες μετά, στις 28 Δεκεμβρίου 2008, ένας από τους πιο συνεπείς εκφραστές του πνεύματος, του «σημιτικού εκσυγχρονισμού», ο πρώην υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος, σε συνέντευξη του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ζητούσε απερίφραστα την εκούσια υπαγωγή της χώρας μας, σε αυτό που αργότερα γνωρίσαμε ως ad hoc, κατ’ ευφημισμό, Μηχανισμό Στήριξης. Ελεγε συγκεκριμένα: «Η εκούσια προσφυγή σε κάποιας μορφής διεθνή οικονομικό έλεγχο είναι μία γενναία πράξη πολιτικής αυτογνωσίας, προκειμένου να κατακτήσουμε ξανά τη διεθνή μας αξιοπιστία». Ούτε προφήτης να ήταν…
