Οι ιστορικΕς αναλογίες σπανίως χρησιμεύουν, όσο κι αν χρησιμοποιούνται ευρύτατα. Οι αναλογίες που αφορούν πρόσφατα γεγονότα, πάντως, έχουν ακόμη πιο περιορισμένη λειτουργικότητα σαν οδηγοί δράσης. Όταν, δε, τα γεγονότα βρίσκονται σε ταχύτατη κίνηση και το κλίμα σε αναβρασμό, τότε οι αναλογίες κινδυνεύουν να παρασύρουν σε εντελώς λάθος κατεύθυνση. Όμως…
…Όμως, και πάλι, ο τρόπος με τον οποίο οι “εταίροι” της Ελλάδας – οι οποίοι μην αυταπατώμεθα, δανειστές είναι και ως δανειστές συμπεριφέρονται – έρχονται και πάλι ανεβάζουν τον πήχη στην ήδη φρεναρισμένη αξιολόγηση/review με τρόπο που θυμίζει την ατμόσφαιρα του φθινοπώρου προς χειμώνα του 2014, τότε που είχε ξηλωθεί απέξω το σχήμα Αντώνη Σαμαρά-Βαγγέλη Βενιζέλου (το οποίο, βέβαια, είχε ήδη περιαγάγει τον εαυτό του σε παράλυση μετά τις Ευρωεκλογές), σχεδόν οδηγεί αφ’ εαυτού σε συμπεράσματα. Ας σημειωθεί, δε, ότι ετούτη την φορά το ανέβασμα του πήχη γίνεται ταυτόχρονα σε επίπεδο Τρόικας/Κουαρτέτου/”Θεσμών”, όσο και στο αληθινό επίπεδο των Θεσμών, δηλαδή κεντρικών προσωπικοτήτων. Η καλή κυρία Λαγκάρντ έρχεται και καταθέτει με απόλυτη σαφήνεια το πώς όχι μόνον συζήτηση περί χρέους δεν νοείται άμα δεν προχωρήσει ουσιώδης και εις βάθος/(substantial and in-depth) μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, αλλά και ότι αν οι Ευρωπαίoι δεν πετύχουν ελάφρυνση του βάρους που φέρει ο Προϋπολογισμός για την στήριξη των συντάξεων στην Ελλάδα, τότε θα πρέπει αυτοί (οι Ευρωπαίοι) να δεχθούν ακόμη μεγαλύτερη ελάφρυνση του (Ελληνικού) χρέους απ’ εκείνην που – παρόλες τις διαψεύσεις – συζητιέται.
Ο “δικός μας” Πιερ Μοσκοβισί, ως Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλά και ως Γάλλος, έρχεται να θυμίσει ότι η ευθύνη για την παρέλκυση των διαπραγματεύσεων της τωρινής αξιολόγησης/review βαρύνει και τις δυο πλευρές. Ενώ η Ανγκελα Μέρκελ συμφωνεί πλήρως με τον Αλέξη Τσίπρα (στα πλαίσια της Διάσκεψης των Δωρητών για την Συρία) ότι το μέτωπο της αξιολόγησης επείγει να κλείσει (καθώς στο Προσφυγικό/Μεταναστευτικό βρίσκεται πλέον η έμφαση στην “Ευρώπη”), πλην όμως η ίδια προδήλως εννοεί ότι η Ελλάδα πρέπει να πισωπατήσει ενώ ο συνομιλητής της φρονεί ότι πρέπει η Τρόικα να προσγειώσει τις απαιτήσεις.
Α, ναι, και ο Σκοτεινός Άρχων του Eurogroup Σώϋμπλε όλο και επανέρχεται με την υπενθύμιση της λύσης-πανάκεια που, γι αυτόν, είναι ένα υποβοηθούμενο Grexit.
Όταν αυτές είναι οι τοποθετήσεις των κορυφαίων, προς τι η απορία Ευκλείδη Τσακαλώτου/Γιώργου Σταθάκη/Γιώργου Κατρούγκαλου (ο τελευταίος αισθάνεται πλέον άβολα στην υπουργικό πολυθρόνα με τα καρφάκια, εμφανώς) που στο Ασφαλιστικό με την αγροτική του παραφυάδα ήρθε να προστεθεί απαίτηση φορολογικού; Με απο δίπλα άνοιγμα θέματος για “μαύρη τρύπα” στα δημοσιονομικά 2016-17, παραδίπλα ζήτημα αξιοπιστίας των ήδη ψηφισμένων μέτρων όπως “τα 5 λεπτά” στα παιχνίδια ΟΠΑΠ ή ο φόρος στα κρασιά: παραδόξως “ξέχασαν” το θέμα του Υπερ-Ταμείου Δημόσιας Περιουσίας…
Πάντως, άμα ο πήχης ανεβαίνει έτσι άγαρμπα – και τούτο ακριβώς την στιγμή που ο κόσμος είναι στους δρόμους, με τρακτέρ και με γραβάτες δίπλα δίπλα – ένα γίνεται φανερό: ότι η διαπραγμάτευση “έξω” θέλει να μετακινήσει την διαπραγμάτευση “μέσα”, δηλαδή των σήμερα κυβερνώντων αλλά και των όποιων αυριανών, με εμάς, με την κοινή γνώμη. Αυτή, άλλωστε υπήρξε η αληθινή σκληρή διαπραγμάτευση της άνοιξης και του καλοκαιριού του 2015. Που έδωσε την τριπλή εκλογική αναμέτρηση και το γνώριμο (ακόμη και στον Μπάρακ Ομπάμα όταν συνιστούσε τον Τσίπρα στην Μισέλ!) αποτέλεσμα.
Διαπραγμάτευση ΕλληνοΕλληνική, αναμέτρηση της κοινής γνώμης με τα “πιστεύω” και τις αντιλήψεις της.
