Ένας 20χρονος σπουδαστής κατήγγειλε την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείρισή του από αστυνομικούς των ΜΑΤ την ώρα που περίμενε σε στάση λεωφορείου.
Σύμφωνα με νέα συγκλονιστική μαρτυρία, που φέρνει στο φως της δημοσιότητας η «Εφημερίδα των Συντακτών» ένας πρωτοετής φοιτητής υπέστη απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση από αστυνομικούς την ώρα που περίμενε σε στάση λεωφορείου, λίγες μέρες λίγες μέρες αφότου τα ΜΑΤ έκαναν επίδειξη ισχύος στην ΑΣΟΕΕ και στα Εξάρχεια, στις 21 Νοεμβρίου.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, στη μιάμιση το μεσημέρι ο Π.Χ. (του οποίου τα πλήρη στοιχεία είναι στη διάθεση της εφημερίδας) είχε μόλις τελειώσει το μάθημά του στο ΙΕΚ Ακμή και περίμενε στη στάση του λεωφορείου δίπλα από το υπουργείο Πολιτισμού για να πάει στο σπίτι του στο Χαλάνδρι, όταν μέσα σε πέντε λεπτά δύο κλούβες σταμάτησαν μπροστά του.
«Με πλησιάζει μια διμοιρία, με περικυκλώνουν 30 ΜΑΤατζήδες και μου ζητάνε την ταυτότητά μου. Τη δείχνω αλλά δεν τους αρκεί. Με στήνουν στη στάση με ανοιχτά χέρια και πόδια και μου κάνουν σωματικό έλεγχο».
Περικυκλωμένος από 30 άτομα, ο νεαρός σπουδαστής υποστηρίζει: «Μου έλεγαν «πότε βγήκες από τη φυλακή; Αν έχεις ναρκωτικά, πες το τώρα!’. Μάταια ψέλλιζα ότι δεν έχω κάνει ποτέ φυλακή, ότι είμαι πρωτοετής σπουδαστής και ότι δεν έχω ναρκωτικά. Εκείνοι συνέχιζαν: ‘‘Ελα, λέγε, γιατί εκεί που θα σε στείλουμε θα τα μάθουμε όλα!’’. Τότε ένας με διατάζει: ‘‘Γδύσου. Θέλω να μείνεις με τις κάλτσες και το μποξεράκι’’».
Και τότε, ένας αστυνομικός κάνει έλεγχο στο εσώρουχό του και σχολιάζει «Τώρα δεν ξέρω αν σου αρέσει αυτό…».
Και αυτή είναι μόνο η αρχή. «Ετσι όπως με είχαν γυμνό, με πλησιάζει κάποιος σε κοντινή απόσταση και μου λέει: ‘‘Βλέπεις, ρε @ρχ…ι, δεν έχω ούτε σήμα ούτε αριθμό. Αν θέλω σε σκοτώνω τώρα και σε στέλνω γυμνό στη μάνα σου’’».
Και όλα αυτά σημειώθηκαν ακριβώς μπροστά στη στάσηλεωφορείων, όπου δίπλα περιμένει κόσμος. «Δεν παρενέβησαν, δεν ξέρω και τι έβλεπαν, σας λέω ότι είχα γύρω μου τριάντα ΜΑΤατζήδες. Κάποια στιγμή άκουσα μια κυρία να φωνάζει ‘‘τι κάνετε στο παιδί;’’ και κάποιος της απάντησε ‘‘φύγε από ’δώ, μωρή κ@…ιόλα, μη σε σαπίσω στο ξύλο’’».
Ο σπουδαστής που όπως ι=υποστηρίζει δεν αντέδρασε στις χυδαίες προκλήσεις, δεν απάντησε καν, αλλά, όπως συνεχίζει, «κάποιος μου βάζει το κλομπ στην κοιλιά και μου λέει ‘‘Εχεις φάει ποτέ κλομπ; Συνέχισε έτσι και θα φας καλά’’».
Κάποια στιγμή τον αφήνουν να ντυθεί και του δίνουν εντολή να μπει στην κλούβα. «Εκεί είπα στον εαυτό μου ‘‘τελείωσες’’. Αν μου συμπεριφέρονταν έτσι μπροστά στον κόσμο, τι θα γινόταν όταν θα έμπαινα στην κλούβα; Γύρισα στον αστυνομικό που όλη αυτή την ώρα κρατούσε την ταυτότητά μου και του λέω ‘‘έχω έλλειψη ενζύμου, αν μυρίσω ναφθαλίνη θα πεθάνω’’ και τα επόμενα λεπτά τούς ακούω να λένε ‘‘καλύτερα όχι στην κλούβα, πηγαίντε τον στο πάρκινγκ!’’».
Ο Π.Χ. το μόνο που σκέφτεται είναι ότι δεν θα γλιτώσει το ξύλο και οι αστυνομικοί παρατάσσονται δεξιά, αριστερά, μπρος και πίσω του και τον οδηγούν σε ιδιωτικό πάρκινγκ αυτοκινήτων στην οδό Μπουμπουλίνας, 500 μέτρα από τη στάση.
«Δεν κατάλαβα γιατί με πήγαν εκεί. Με είχαν στην είσοδο, όρθιο επί πολλή ώρα, ενώ κόσμος μπαινόβγαινε και έπαιρνε τα αυτοκίνητά του. Ο ιδιοκτήτης τού πάρκινγκ δεν αντέδρασε καθόλου, σαν αυτό που μου συνέβαινε να γίνεται καθημερινά».
Δέκα αστυνομικοί, που εναλλάσσονται σε βάρδιες, φυλάνε τον σπουδαστή που είναι ακουμπισμένος στον τοίχο και όποτε σηκώνει τα μάτια του, το βλέμμα τους είναι καρφωμένο πάνω του. «Δεν θα μας κοιτάς πάνω από δύο δευτερόλεπτα», του λένε, του απαγορεύουν να απαντήσει στο κινητό του και φωτογραφίζουν την ταυτότητά του. Κάποια στιγμή τού πέφτει η τσάντα και δύο αστυνομικοί της ΟΠΚΕ πιάνουν τα όπλα τους. «Είστε τρελοί; Πάτε να βγάλετε όπλο στο παιδί;», τους λέει ένας άνδρας των ΜΑΤ.
Ο νεαρός σπουδαστής όλη αυτή την ώρα ακούει ότι θα τον πάνε στη ΓΑΔΑ, αλλά όταν έρχεται το περιπολικό τον μεταφέρουν στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων. «Εκεί μετά από τρεις ώρες μού επιτρέπουν να μιλήσω στο κινητό μου και με διαβεβαιώνουν ότι σε πέντε λεπτά θα μπορώ να φύγω». Πράγματι σε λίγα λεπτά τού επιτρέπεται να αποχωρήσει, αλλά ο χλευασμός των αστυνομικών θα κρατήσει λίγο ακόμα. «Απ’ έξω είναι το περιπολικό που με μετέφερε και ρωτάω τους αστυνομικούς ‘‘πώς μπορώ να βγω στη λεωφόρο Αλεξάνδρας;’’. Μου δείχνουν το σημείο από το οποίο με έφεραν και όταν τους λέω ‘‘πάλι εκεί; Από κει ήρθα’’ γελούσανε μαζί μου…».
Ο Π.Χ. σήμερα φοβάται κάθε φορά που φεύγει από τη σχολή, ενώ όταν περνάει μπροστά από αστυνομικούς, κοιτάζει αλλού. Με τα δείγματα που του έχει δώσει η ΕΛ.ΑΣ., φοβάται ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να περάσει τα ίδια και χειρότερα, και πιθανότατα κανείς δεν μπορεί να τον αδικήσει. Όπως δηλώνει ο ίδιος: «Και να σκεφτείτε ότι αστυνομικός ήθελα να γίνω…».
