Της Βιβής Δάγκα από την Κυριακάτικη Kontranews
Ο εορτασμός της 8ης Μάρτη, της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, αποκτά φέτος μία ξεχωριστή σημασία. Απ’ τη μία βαραίνει στη σκέψη το αίσθημα της απομόνωσης και οι τεράστιες δυσκολίες μετά από ένα χρόνο πανδημίας. Εργαζόμενες γυναίκες, άνεργες, νέες μητέρες, φοιτήτριες και μαθήτριες έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με το γολγοθά της ελαστικής εργασίας, των ακανόνιστων ωραρίων, της τηλεργασίας, της τηλεκπαίδευσης των παιδιών τους κ.α. Απ’ την άλλη ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα φαινόμενα βίας σε βάρος γυναικών και όχι μόνο, που αναπτύσσονται στο βούρκο της σύγχρονης εκμεταλλευτικής κοινωνίας και της ανισοτιμίας της γυναίκας.
Η αλληλεγγύη σε όσες και όσους τόλμησαν να μιλήσουν για ό,τι τους «έκαιγε» την ψυχή για χρόνια, μπορεί να στηριχθεί χτίζοντας «ασπίδα προστασίας» στην πάλη, για να απαλλαγούμε από τους οικονομικούς και κοινωνικούς καταναγκασμούς, που γεννούν τους δράστες – τέρατα και «βιάζουν» τα όνειρα μιας γυναίκας, ενός νέου ανθρώπου.
Όλα τα παραπάνω μπορούν από καλύτερες θέσεις να αντιμετωπιστούν, αν δυναμώσει η «φωνή» της συλλογικής, αγωνιστικής διεκδίκησης για τα μέτρα της Υγείας, των δικαιωμάτων μας συνολικά, σε σύγκρουση με τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές αιτίες που απαξιώνουν τη ζωή μας. Όμως, αυτή η περίοδος προσφέρεται για πολύ σημαντικά διδάγματα.
Γιατί τον 21ο αιώνα, με βάση τις αντικειμενικές δυνατότητες που γεννιούνται από τη ραγδαία επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη, σύγχρονο και προοδευτικό είναι η ισότιμη συμμετοχή όλων των γυναικών στην κοινωνική εργασία, χωρίς το άγχος της ανεργίας, με σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας και λιγότερες ώρες δουλειάς. Μπορούν να διασφαλιστούν μέτρα προστασίας της μητρότητας, του γυναικείου οργανισμού στο χώρο εργασίας, με άδειες μητρότητας για όλες τις εργαζόμενες, χωρίς προϋποθέσεις.
Όμως, η αξιοποίηση των σύγχρονων τεχνολογικών επιτευγμάτων από τους επιχειρηματικούς κολοσσούς και το κράτος σε βάρος των εργαζομένων αξιοποιούνται αντιδραστικά. Ο «ψηφιακός μετασχηματισμός» της οικονομίας σημαίνει γενίκευση της τηλεργασίας, ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία» των εργασιακών σχέσεων, που οδηγεί να χάνεται κάθε διάκριση ανάμεσα στον εργάσιμο χρόνο και τον ελεύθερο χρόνο, ιδιαίτερα των γυναικών. Αναχρονιστικά είναι τα ακανόνιστα και «κυλιόμενα» ωράρια, ιδιαίτερα στους χώρους Υγείας, στα supermarket και αλλού, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η μονιμοποίηση της 10ωρης δουλειάς, που κομματιάζει την προσωπική και οικογενειακή ζωής των γυναικών. Δεν είναι πρόοδος η κατάργηση όποιων μέτρων κοινωνικής προστασίας της μητρότητας στο όνομα της «ισότητας» των φύλων, όπως είναι η σχεδιαζόμενη «ευελιξία» στη άδεια τοκετού- μητρότητας, ώστε η καπιταλιστική εργοδοσία να «εκμεταλλεύεται» ελεύθερα την εργαζόμενη μέχρι να γεννήσει ή αμέσως μετά τον τοκετό. Πρόκειται για τα αντιδραστικά μέτρα κυβέρνησης και ΕΕ περί «ίσων ευκαιριών» ανδρών και γυναικών στην εργασία, που στοχεύουν στην αύξηση της γυναικεία απασχόλησης με κίνητρο το κέρδος των επιχειρηματικών κολοσσών.
Σύγχρονο και νέο είναι να υπάρχουν μέτρα κοινωνικής στήριξης της μητρότητας, της οικογένειας. Γιατί μπορεί να ικανοποιηθεί η ανάγκη της γυναίκας πραγματικά ελεύθερα και δημιουργικά να αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο. Χρειάζεται, όμως, να στηρίζεται σε ένα ενιαίο δίκτυο αποκλειστικά κρατικών και δωρεάν κοινωνικών δομών Υγείας, ιδιαίτερα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, για την προσχολική και ειδική αγωγή, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό.
Ξεπερασμένο είναι στις σημερινές συνθήκες οι μητέρες να φορτώνονται την ευθύνη για την τηλεκπαίδευση των παιδιών, την φροντίδα των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ. Ξεπερασμένο είναι οι γυναίκες να ακριβοπληρώνουν τις αναγκαίες ιατρικές επισκέψεις και διαγνωστικές εξετάσεις, τα φάρμακα, τον προγεννητικό έλεγχο, ιδιαίτερα σήμερα που τα δημόσια Νοσοκομεία ασφυκτιούν κι έχουν μετατραπεί σε δομές υγείας «μιας νόσου». Πρόκειται για το διαχρονικό αποτέλεσμα της πολιτικής των κυβερνήσεων -ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ ΚΙΝΑΛ- που λογαριάζουν την προστασία της Υγείας και την κάλυψη των λαϊκών αναγκών ως «κόστος» για το κράτος, ενώ ενισχύουν άμεσα ή έμμεσα τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Αναγκαίο και προοδευτικό είναι η κοινή πάλη ανδρών και γυναικών για ισότιμα δικαιώματα στην εργασία, στην κοινωνική ζωή και δράση και όχι η καλλιέργεια του ανταγωνισμού ανάμεσα στα φύλα, η αποθέωση του ατομισμού σε βάρος της συλλογικότητας.
Εμπόδιο στη σύγχρονη δυνατότητα να ζήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή μπαίνει η ανάπτυξη της οικονομίας με κριτήριο το επιχειρηματικό-καπιταλιστικό κέρδος και όχι τις εργατικές, λαϊκές ανάγκες. Από αυτό το βραχνά μπορούμε να απαλλαγούμε, παλεύοντας για την κοινωνία που δε θα χωράει ο φόβος, η βία, ο σεξισμός. Για την κοινωνία που μπορεί να απαλλάξει τη γυναίκα και τον άνδρα από κάθε μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και κοινωνικής καταπίεσης και ανισοτιμίας.
* Mέλος της ΚΕ του ΚΚΕ & Υπεύθυνη του Τμήματος της ΚΕ για την Ισοτιμία των Γυναικών
