Μόνο από ΠΑΣΟΚ

Για να θυμηθούμε και ένα αγαπημένο σλόγκαν των ημερών, η επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, για τη διαδοχή του Κωστή Στεφανόπουλου, θύμισε το «όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε».

Ακριβέστερα, στη σκέψη του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και των στενών του συνεργατών, είχε καταστεί φανερό, όσο πλησιάζαμε προς τη «στιγμή της κρίσης», πως ο «εκλεκτός» θα προερχόταν από το ΠΑΣΟΚ. Με βάση αυτό, ως δεδομένο, είχε αρχίσει να σχηματίζεται ο κατάλογος των εκλεκτών, που, όμως, για ένα μεγάλο διάστημα, δεν περιλάμβανε τον Κάρολο Παπούλια!

Για να μη σπεύσουμε να «πετροβολήσουμε» το «σινάφι» μας, μπορεί αυτό να κουβαλά πολλές «αμαρτίες», μπορεί πολλές φορές να κυριαρχεί η ελαφρότητα, η επιπολαιότητα ή και η πρόχειρη καταφυγή σε σενάρια, υπό την πίεση του χρόνου και του αδυσώπητου ανταγωνισμού, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, τα «σενάρια» που αφορούσαν άλλα ονόματα, πολιτικών προσωπικοτήτων που προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ, ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Στο κλειστό επιτελείο του Μαξίμου το όνομα του πρώην υπουργού Εξωτερικών, κατά την εποχή που συζητάμε, δεν «κυκλοφορούσε».

Οντως υπήρχαν άλλα ονόματα στο τραπέζι, όπως αυτά των Γεράσιμου Αρσένη, Αναστάσιου Πεπονή, αλλά και του Απόστολου Κακλαμάνη.

Όμως, η προσεκτική εξέταση, οδηγούσε στον αποκλεισμό ή την ανακάλυψη αρνητικών πλευρών. Ο Απόστολος Κακλαμάνης, επί παραδείγματι, ήταν ακόμη εν ενεργεία πολιτικός, βουλευτής της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αν και ως πρόεδρος της Βουλής, επί 11 χρόνια, είχε δημιουργήσει, με την άψογη και γεμάτη καινοτομίες άσκηση των υψηλών του καθηκόντων, ένα κλίμα ευρύτερης αποδοχής στο πρόσωπο του, αλλά και καλής χημείας με τον πρόεδρο της ΝΔ.

Όμως η παρουσία του στη Βουλή και η ενδιάθετη μαχητικότητα του, έθεταν έναν απαγορευτικό φραγμό. Για τον Γεράσιμο Αρσένη και τον Αναστάσιο Πεπονή, που βρίσκονταν εκτός Βουλής, ενδεχομένως προέκυπταν άλλα μειονεκτήματα. Ο συγκρουσιακός χαρακτήρας του πρώτου και οι αντιπαλότητες που είχε προκαλέσει η πολιτική του στο χώρο της Παιδείας, ο απόλυτος και δύσκολος χαρακτήρας του δεύτερου, σε συνδυασμό με την ηλικία του.

Εχουμε την εντύπωση, απ’ όσα έχουν λεχθεί ή γραφεί, αλλά και όσα υπονοούνται, πως η τελική επιλογή στο πρόσωπο του Κάρολου Παπούλια, συνέκλιναν δύο παράγοντες: Η ταύτισή του με τις τολμηρές κινήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και η αντίστοιχη εμπειρία του, που εγγυούνταν τη στήριξη και ουσιαστική συμβολή του σε αντίστοιχες ΄πρωτοβουλίες (Ρωσία, Κίνα) της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή.

Αλλά και η διακριτικότητα και αθόρυβη παρουσία του, στοιχεία συμβατά με την προσωπικότητά του, που δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για μία αρμονική και ανέφελη συνύπαρξη. Κάτι που επιβεβαιώθηκε στην πράξη.