Η διάσκεψη του Βερολίνου, με απούσα την Ελλάδα και παρούσα την Τουρκία, ολοκληρώθηκε. Η ένταση ωστόσο συνεχίζεται και μάλιστα εισέρχεται σε μια νέα φάση, όπου επιβεβαιώνεται ο καθοριστικός ρόλος της γείτονα, διαψεύδοντας τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς περί δήθεν περιθωριοποίησης. Αντιθέτως παραμένει ισχυρός “παίκτης” σε μια σκακιέρα υψηλού ρίσκου και μεγάλων και συγκρουόμενων συμφερόντων. Μια γεωπολιτική και ενεργειακή σκακιέρα όπου επανακαθορίζονται οι συσχετισμοί δυνάμεων και εξουσίας. Ένα “παίγνιο” που επιβάλλει στρατηγικές βάθους και λεπτομερή προετοιμασία.
Δυστυχώς, όπως και στα άλλα κρίσιμα ζητήματα (π.χ. το μεταναστευτικό / προσφυγικό), η νεοδεξιά κυβέρνηση της “αριστείας” επιδεικνύει ασύγγνωστη ελαφρότητα και προχειρότητα. Ενώ η ίδια από θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έσερνε τα εξ αμάξης στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα το ρεσιτάλ εθνικιστικής υπερπλειοδοσίας στο θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών. Σε αντίθεση με την αντιπολίτευση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λαϊκίζει στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, όπου η κυβέρνηση πελαγοδρομεί. Το ζήτημα της Λιβύης είναι η τελευταία απόδειξη. Σύμφωνα με τις αποφάσεις που λήφθηκαν στο Βερολίνο, από εδώ και στο εξής ξεκινά μια δύσκολη πορεία, στην οποία η Αθήνα οφείλει να είναι παρούσα, επιχειρώντας να περιορίσει τη μεγάλη ζημιά από την απουσία της στη διάσκεψη. Για παράδειγμα, η Ελλάδα, όπως επισήμανε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Σία Αναγνωστοπούλου, θα πρέπει να έχει παρουσία στις υπό συγκρότηση επιτροπές που θα ελέγχουν τα διάφορα ζητήματα στη Λιβύη.
Οι οιωνοί πάντως δεν είναι διόλου ενθαρρυντικοί. Γιατί φαίνεται ότι ο δήθεν εξαιρετικός “προγραμματισμός” της ΝΔ ενόψει διακυβέρνησης, δεν αφορούσε τα μείζονα αλλά τις… καταλήψεις κτιρίων στα… Εξάρχεια ή το Κουκάκι. Μια κυβέρνηση “εσωτερικού σκοπού” δηλαδή…
