ΜολονΟτι ο χρόνος φεύγει, τα γεγονότα τρέχουν – και πάλι καλά! – θα σταθούμε για λίγο ακόμη στο διαβόητο Eurogroup που είχε εγκατασταθεί στις ζωές μας.
Δικαίως μας εγκάλεσε αναγνώστης, που στο χθεσινό σημείωμα-απολογισμό της “απόδοσης” του Eurogroup της 9ης Μαΐου σταθήκαμε σε πλεονεκτήματα/μειονεκτήματα όπως το ξεπέρασμα της φάσης αυταπάτης (όπου έζησε όχι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πολύς κόσμος στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία), ή πάλιν η αναζήτηση κάποιας επανεκκίνησης μέσα από την διαρρύθμιση του χρέους, παραγνωρίζοντας όμως το μείζον θέμα της παραδοχής (από Ελληνικής πλευράς) ότι στόχος, στόχος συμφωνημένος είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ.
Προσοχή: στόχος είναι το 3,5% πρωτογενές για το 2018 ΚΑΙ εν συνεχεία, ουσιαστικά επ’ άπειρον! (αν και, εδώ, “κάτι” λέγεται για συνολική θεώρηση μετά την λήξη του Προγράμματος, το 2018). Κάτι όπως η εποχή Σαμαρά/Βενιζέλου που είχε δεχθεί, το 2012, ότι θα πιανόταν πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ το 2015 ΚΑΙ εν συνεχεία. Όπως σταθερά λέει και κηρύσσει το ΔΝΤ (που δαιμονοποιούμε, εδώ, όλοι μαζί), ενδεχομένως από τύψεις τεχνοκρατικές επειδή δέχθηκε το 2010-12 τέτοιους στόχους, η ιδέα και μόνον ότι η καθημαγμένη Ελληνική οικονομία του 2016-18 θα βγάζει απο το όποιο κατάλοιπο παραγωγής της 0,5% , ύστερα 1,75% και εν τέλει 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα! – το 2016, το 2017 και το 2018 – κι ύστερα θα κρατήσει εκείνον τον στόχο, δεν είναι μόνον οικονομικά ανέφικτη, είναι και κοινωνικά ξεθεμελειωτική. (Μαντεύουμε, φίλε αναγνώστη την υπενθύμιση: ότι, δηλαδή, αυτό πήγε να υποστηρίξει εξαρχής ο Γιάνης – με ένα “ν” – Βαρουφάκης, αυτά και συνεχίζει να λέει όπου βρίσκει πλέον διαθέσιμα αυτιά. Όμως, έτσι που το πήγε διαπραγματευτικά, είναι ο τελευταίος που “δικαιούται δια να ομιλεί” όπως θάλεγε και ο Μένιος!).
Θέλει λοιπόν μεγάλη προσοχή πώς θα το πάμε απ’ εδώ και πέρα. Ως Ελλάδα, ως χώρα, όχι απλώς ως Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή ως διαπραγματευτικό τημ. Και καλό ήταν το αρχικό αντανακλαστικό της Κυβέρνησης, να μην το πολυθριαμβολογήσει: ατυχώς, αυτό το αρχικό αντανακλαστικό – που το κουβάλησε μέχρι και στο Υπουργικό Συμβούλιο ο ίδιος ο Τσίπρας! – το εγκατέλειψαν, κάτω από τον πάγιο πειρασμό της “επικοινωνιακής εκμετάλλευσης” και υπό το κέντρισμα της Αντιπολίτευσης. Και άρχισαν να σέρνουν τον χορό της “επιτυχιολογίας”…
Θέλει μεγάλη προσοχή το από ‘δω και πέρα και για έναν άλλο – τεχνικό, αυτό – λόγο. Ποιος είναι αυτός; Ο τρόπος με τον οποίο διατυπώθηκαν οι προϋποθέσεις για την διαβόητη ελάφρυνση του χρέους (την οποία, επίσης, μόνον το ΔΝΤ με αληθινά σκληρό τρόπο ζητάει-συνιστά-απαιτεί…), λειτουργεί ένας πρόσθετος παραλογισμός. Θα μας δοθεί, λέει, ουσιαστικότερη ελάφρυνση χρέους όταν θα έχει ολοκληρωθεί το τωρινό Πρόγραμμα/Μνημόνιο-3, μαζί και με τον contigency mechanism-“κόφτη” μας, θα έχουμε δηλαδή τηρήσει ανυποχώρητα τα συμφωνημένα και, τότε, εφόσον κριθεί ότι είναι κάτι τέτοιο αναγκαίο, θα υπάρξει πρόσθετο debt relief. Ξαναδιαβάστε το! Μα, άμα πετύχουμε τους στόχους του Προγράμματος (που όλοι, μέσα τους, γνωρίζουν ότι δεν πιάνονται), τότε δεν θα υπάρχει λόγος για relief/ελάφρυνση. Αμα δεν τους πετύχουμε τους στόχους, ανυποχώρητα, τότε θα μας πουν ό,τι και στους δυστυχείς ΣαμαροΒενιζελαίους που είχαν την υπόσχεση του 2015: “δεν έχετε διατηρήσιμο (sustainable) το πρωτογενές σας πλεόνασμα ΚΑΙ πλήρη τήρηση των διαρθρωτικών του Προγράμματος”, άρα την αληθινή ελάφρυνση χρέους – ξεχάστε την!
Φοβού τους Ευρωπαίους και δώρα φέροντας.
