Για την αναθεώρηση του Συντάγματος αρμοδιότητα έχουν οι συνταγματολόγοι (αυτονόητο: δεν είναι δα και λίγοι στην ωραία μας χώρα – σημειωτέον ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν δίδασκε Συνταγματικό, αλλά Δημόσιο Δίκαιο), οι πολιτικοί (ακόμη πιο αυτονόητο, θα πει κανείς, αφου αυτοί την ψηφίζουν!), οι καφενόβιοι και – τέλος – οι δημοσιογράφοι (που συγγενεύουν κυρίως με την τρίτη, την και σοβαρότερη κατηγορία). Υπ’ αυτήν την έννοια, πλήθος όσοι δικαιούνται – ή και αισθάνονται ότι υποχρεούνται…- να έχουν καταθέσει απόψεις, ιδίως δε αυθεντικές/ισχυρές/άκαμπτες απόψεις για την τωρινή πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης. Που την έθεσε επισήμως στο τραπέζι με αρκετό ταρατατζούμ ο Πρωθυπουργός – προαύλιο της Βουλής, “ανέβασμα” στην επικαιρότητα, αναφορά στον ορίζοντα 2021/επέτειο της Επανάστασης: τέτοια πράγματα – με ορισμένες σκέψεις/προτάσεις του. Προληπτικά απο πλευράς Ν.Δ. (Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως), είχαμε απόκρουση με κατηγορίες για “θεσμικό λαϊκισμό” καθώς και έκκληση για “αναθεώρηση ευρείας κλίμακας” και όχι “μπαλώματα σκοπιμοτήτων”. Από πλευράς της Κυβέρνησης, το εύρος των θεμάτων που άγγιξε η παρουσίαση Τσίπρα – προσπάθεια επαναφοράς της συζήτησης για την απλή αναλογική μέσω Συντάγματος. άμεση εκλογή σε περίπτωση δυστροπίας της Βουλής και ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας. αμεσοδημοκρατικές κινήσεις (χρήση δημοψηφισμάτων). δημιουργία εμβρυϊκού Συνταγματικού Δικαστηρίου. απόσυρση της αθλιότητας περί μη-ευθύνης υπουργών και ποινικής ασυλίας των βουλευτών. μια κάποια άμβλυνση του εναγκαλισμού Εκκλησίας/Κράτους. τέλος, συλλογικές διαπραγματεύσεις και διαιτησία (μ’ ένα πυροτέχνημα περί “δημοσίου ελέγχου ΔΕΗ και νερού) – θεωρείται ότι απαντά και με το παραπάνω. Συν, η προσπάθεια να υπάρξει εκτεταμένη δημόσια συζήτηση, με συνελεύσεις σε τοπικό επίπεδο και διαδικτυακά. Η διαφωνία ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή Κυβέρνησης – Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (ο τρίτος πόλος του συστήματος εν προκειμένω – ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ποιος άλλος; – ήταν απασχολημένος στην Θεσμών και Διαφάνειας, στην αντιδικία της εισαγγελέως Τσατάνη με την προεδρεύουσα Τασία Χριστοδουλόπουλου) έγκειται στο ότι η κυβερνητικά προτεινόμενη αναθεώρηση θεωρείται “ρηχή”, οπότε πάει να μπλοκάρει μιαν ευρύτερη και ουσιαστικότερη εκδοχή που θα στηριζόταν σε συναινέσεις. Το μπλοκάρισμα έγκειται στο ότι το “Σύνταγμα Κωνσταντίνου Καραμανλή” – αυτή είναι η ουσία του Συντάγματος του 1975, το οποίο προσπάθησε να λειτουργήσει αυστηρά όπως οι Δέλτοι του Μωυσή! – θέλει την αναθεώρηση να κινείται μεν απο πρωτοβουλία 50 βουλευτών (ευκολάκι για τα δύο μεγάλα κόμματα, όμως η ΝΔ δεν έκρινε σκόπιμο να ξεκινήσει σ’ αυτόν τον δρόμο…), αλλά να πρέπει να ψηφισθεί από την πλειοψηφία των 3/5 στην τωρινή Βουλή δηλαδή 180 βουλευτές, και μάλιστα δυο φορές με απόσταση ενός μήνα (μην και αλλάξουν γνώμη!…). Έτσι καθορίζεται και η έκταση της αναθεώρησης, δηλαδή οι αναθεωρητέες διατάξεις οι οποίες όμως ψηφίζονται από την επόμενη Βουλή – δηλαδή θέλουμε ενδιάμεσες εκλογές – που χρίζεται Αναθεωρητική. Εδώ αρκεί η απλή πλειοψηφία, δηλαδή οι 151 βουλευτές. Α, ναι, αναθεώρηση δεν επιτρέπεται αν δεν περάσει 5εττία πριν την προηγούμενη, νάχουμε και λίγη μεγαλοπρέπεια, διάβολε!
Επειδή όμως οι 180 έδρες την τωρινή Βουλή δεν δείχνουν να συγκεντρώνοντα στις πλείστες των προτεινόμενων διατάξεων (πλην άρσης της άκοσμης μη-ευθύνης υπουργών, π.χ.) τότε στην επόμενη, Αναθεωρητική, Βουλή θα χρειάζεται πλέον – εκεί – ψήφιση με 180. Μάλλον, λοιπόν, θα μείνουμε με ένα “γύμνασμα αναθεώρησης”.
