ΔιΑβασα τις δηλώσεις της επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) Κριστίν Λαγκάρντ σε συνέντευξή της στο περιοδικό του πρακτορείου Bloomberg και, ειλικρινά, για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια της ελληνικής μακαριότητας και ανευθυνότητας, διαπίστωσα ότι είπε τα αυτονόητα για τις κυβερνήσεις ή τους νοικοκυραίους που σέβονται και εφαρμόζουν τους γνωστούς οικονομικούς νόμους, όπως «δεν μπορείς να ξοδεύεις περισσότερα από όσα εσοδεύεις» και ότι «δεν υπάρχει δωρεάν πιάτο, αφού πάντοτε κάποιος το πληρώνει».
Διάβασα, λοιπόν, ότι είπε, μεταξύ άλλων, πολλά αυτονόητα, τα οποία εν Ελλάδι πάντοτε ερμηνεύονταν ως «ξένος δάκτυλος», ως «απάνθρωποι δανειστές», τους οποίους προηγουμένως παρακαλούσαμε για δανεικά, ως «διεθνείς κερδοσκόπους», τους οποίους εκλιπαρούσαμε ταυτοχρόνως για να ενταχθεί η χώρα μας στα Μνημόνια! Παραθέτω μερικά:
-«Η ελληνική ηγεσία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να σταματήσει να περιμένει ότι η κατάσταση θα ομαλοποιηθεί από μόνη της».
-«Εχουμε αναγνωρίσει ένα λάθος, το οποίο αφορά στον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή. Όλοι μας, το ΔΝΤ, οι Ευρωπαίοι, η ΕΚΤ, υποτιμήσαμε τις επιπτώσεις κάποιων από τα μέτρα που προτείναμε».
-«Παράλληλα, υπερτιμήσαμε την ικανότητα της Ελλάδας να υποστηρίξει και να εφαρμόσει τα απαραίτητα μέτρα. Αυτό έγινε διότι πηγαίναμε από την μία κυβέρνηση στην άλλη κι έλεγαν πάντα “δεν είναι το δικό μας πρόγραμμα, δεν είναι οι δικές μας μεταρρυθμίσεις, δεν είναι τα δικά μας μέτρα, η τρόικα είναι που τα επιβάλλει”…»
-«Η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να περιμένει ότι η κατάσταση θα φτιάξει από μόνη της. Οι έλληνες ηγέτες πρέπει να δείξουν μεγαλύτερη αποφασιστικότητα για την ανάκαμψη της χώρας τους…».
Σημειώνω ότι δεν τα λέει αυτά το ΔΝΤ τώρα ως δανειστής. Τα έλεγε συνεχώς και αυστηρώς επί δεκάδες χρόνια, αλλά το κύριο μέλημα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν να υπόσχονται πολλά για να παίρνουν τις δόσεις των δανείων. Και μετά την αναχώρηση των δανειστών, των εκπροσώπων του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης οι Έλληνες διαχειριστές των εθνικών, κοινοτικών και δανειακών πόρων έπεφταν την επομένη «με τα μούτρα στη δουλειά», η οποία, συνήθως, αποσκοπούσε στην ευρηματική επισήμανση των αγωγών διοχέτευσης των πόρων αυτών σε αλλότριες δραστηριότητες και σκοπιμότητες, δηλαδή στην προσφορά τους ως θυσία στο βωμό ενίσχυσης του περιβόητου κομματικού οφέλους και ως ξόρκια του περιβόητου κομματικού κόστους.
Και ιδού το θλιβερό κατάντημα…
