Προκαλεί, τουλάχιστον, προβληματισμό, η ετεροχρονισμένη «αποκάλυψη» του πρώην διοικητή της Τράπεζας Ελλάδας, σχετικά με τη «μυστική έκθεση» του ΔΝΤ, για το «πραγματικό» ύψος του, συνολικού, χρέους της χώρας. Ας ξεκινήσουμε με τα πραγματικά στοιχεία της «αποκάλυψης»: Προκαλεί εντύπωση, ότι επιλέγεται ως χρόνος αναφοράς το 2008, όταν, ακόμη, η ελληνική διάσταση της κρίσης, δεν είχε καταστεί ορατή. Δεύτερον, προκαλεί εντύπωση, το δυσθεώρητο ύψος του χρέους. Το 800% του ΑΕΠ, αντιστοιχεί σε μεγέθη κρατών, με πολλαπλάσιο πληθυσμό και συσσωρευμένο πλούτο, σε μια χρονική , μάλιστα, συγκυρία, που το ελληνικό ΑΕΠ, ήταν πολύ υψηλότερο, απ` ότι σήμερα. Εντύπωση προκαλεί η, για πρώτη φορά, συμπερίληψη του ιδιωτικού χρέους. Αλλά και πάλι, μένει η απορία: Εάν είναι ακριβές, ότι το δημόσιο χρέος κινούνταν ( κοντά στο 130%, η απόσταση μέχρι το 800 είναι χαώδης. Εκεί, όμως, που το πράγμα αρχίζει να «μυρίζει» είναι στο ότι, σύμφωνα με την εν λόγω μαρτυρία, το μισό, ακριβώς, από το εν λόγω χρέος, αφορά τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Αλλά, προσέξτε, όχι την παρούσα (στο 2008) αποτύπωση των σχετικών ισολογισμών, αλλά βάσει αναλογιστικών μελετών, που είχαν ορίζοντα προβολής, το 2060! Καταλάβατε, τίποτα; Εμείς, ότι κάποιοι μεγαλόσχημοι μας περνάνε για ηλίθιους ή ιθαγενείς, στους οποίους μπορούν να κουνάνε «ασημένιες χάντρες». Αλήθεια, υπάρχουν τέτοιες αναλογιστικές μελέτες και γιατί δε δίνονται, έστω και τώρα, στη δημοσιότητα; Τα ερωτηματικά, όμως, πολλαπλασιάζονται, σε ότι αφορά την επιλογή του χρόνου. Να κατανοήσουμε το επιχείρημα, ότι η τυχόν δημοσιοποίηση, εκείνη τη στιγμή, μπορεί να έβλαπτε την οικονομία. Αλλά, προς τι η αφωνία επί οκτώ χρόνια; Και γιατί, ειδικά, τώρα; Αλλά, αν είναι έτσι, τότε καθίστανται κολοσσιαίες οι ευθύνες και του πρώην διοικητή, για το ότι δεν προβλήθηκε εξ αρχής, το θέμα της βιωσιμότητας ενός τόσο δυσβάσταχτου χρέους, όταν μάλιστα αυτή, υποτίθεται ότι αυτή τεκμηριωνόταν από έναν εκ των δανειστών, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Επειδή, λοιπόν, τα πράγματα μιλούν από μόνα τους, το ερώτημα δεν είναι, αν, αλλά ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετεί η ξαφνική «έκλαμψη μνήμης» του πρώην διοικητή και ποιους επιδιώκει να στοχοποιήσει, τόσο με την επιλογή του χρόνου αναφοράς, όσο και με τους αόριστους υπαινιγμούς του. Μόνο που, εν τέλει, στοχοποιεί τον εαυτό του…
