Παρακολουθώντας πρόσφατη τηλεοπτική συζήτηση, μεταξύ συμφωνούντων συνομιλητών, σχημάτιζες την εντύπωση, ότι η, πανθομολογούμενη, αποτυχία των μνημονιακών πολιτικών, δεν οφείλεται στη «συνταγή», αλλά στο ότι δεν εφαρμόστηκαν τα βασικά «συστατικά» της. Θα είχε κάποιο νόημα αυτή η επιχειρηματολογία, στις αρχικές φάσεις, εφαρμογής του προγράμματος, όταν δεν είχαν γίνει εμφανείς, οι δραματικές επιπτώσεις, αλλά και δεν ομολογούνταν, από την πλευρά των ίδιων των δανειστών, οι βαθύτερες σκοπιμότητες των σχετικών επιλογών. Όπως, η πρόσφατη, συγκλονιστική αποκάλυψη γερμανικού ινστιτούτου, ότι το πρόγραμμα στην αρχική του μορφή, σχεδιάστηκε έτσι ώστε να σωθούν οι γερμανικές και γαλλικές, τράπεζες, που ήταν, σε μεγάλο βαθμό, εκτεθειμένες σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου. Παρά ταύτα, οι εγχώριοι υποστηρικτές των μνημονιακών πολιτικών, επιμένουν πως η αποτυχία οφείλεται στο ότι εμείς δεν «εκτελέσαμε» σωστά τη «συνταγή» και δη, δεν εφαρμόσαμε το ορθό μίγμα πολιτικής, που συνίσταται, κατ` αυτούς, ότι δεν εφαρμόσαμε τις σωστές «μεταρρυθμίσεις». Τώρα, σχωρνάτε μας, αλλά ανάθεμα μας κι αν έχουμε καταλάβει, τι εννοούν με τον όρο, που έχει γίνει «καραμέλα» στα χείλη μερικών, που έχουν κυριευθεί από το «σύνδρομο του Μπόμπου». Να τους θυμίσουμε, λοιπόν, ότι το ίδιο το πρόγραμμα, είχε ως θεμελιώδη στόχο, σύμφωνα με τον τότε γενικό διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος-Καν, τη λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση». Επειδή δε, όπως ορθά επισημαίνει και ο κ. Σόιμπλε, εσωτερική υποτίμηση, χωρίς την ύπαρξη εθνικού νομίσματος, είναι πρακτικά αδύνατη, χωρίς δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, με όλες τις αναπόφευκτες συνέπειες, στην πραγματική οικονομία, όπως η συρρίκνωση του ΑΕΠ, η ύφεση κ.λ.π. Ποια «μεταρρυθμιστική αύρα» θα απέτρεπε ένα τέτοιο, αναπόφευκτο ενδεχόμενο, σύμφωνα με τον διακηρυγμένο, βασικό στόχο; Όταν, με άλλα λόγια, η έμφαση δινόταν, σχεδόν κατ` αποκλειστικότητα, στην επίτευξη ονομαστικών, δημοσιονομικών στόχων και όχι, επί παραδείγματι, στην αλλαγή του παραγωγικού προτύπου και την αντιμετώπιση της βασικής παθογένειας, της ελληνικής οικονομίας, που ήταν-και είναι-η δραματική συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγικής βάσης, εξ ου και το ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο;
Από τη στιγμή δε, που δεν έγιναν δεκτές οι «ιδέες» του κου. Στρος-Καν, για εξ αρχής αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά και επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής, η καταστροφή ήταν δεδομένη και καμιά «μεταρρύθμιση» δε μπορούσε να την ανακόψει…
