Η μέχρι τώρα εμπειρία, από τη μεταπολιτευτική, αλλά και την προδικτατορική πολιτική ζωή, είναι πως οι εκάστοτε πρωθυπουργοί, ειδικά σε αυτοδύναμες κυβερνήσεις, σεβάστηκαν, λίγο ως πολύ, την κομματική «επετηρίδα». Ακόμη και πανίσχυροι πρωθυπουργοί, όπως στη μεταπολιτευτική περίοδο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, τήρησαν αυτόν τον κανόνα. Φρόντιζαν μάλιστα, ιδιαίτερα ο δεύτερος, να τηρούν, στο μέτρο του δυνατού, τις «γεωγραφικές ισορροπίες» στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής τους Ομάδας, παρ` ότι και οι δύο, αξιοποίησαν, όπου έκριναν αναγκαίο, εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα. Η άτυπη αυτή κομματική επετηρίδα τηρήθηκε και στις κυβερνήσεις των επιγόνων, που αντιπροσώπευαν διαφορετικές εσωκομματικές τάσεις και ρεύματα, όπως οι Κώστας Σημίτης και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Ο σημερινός πρωθυπουργός, σε αντίθεση με τον πατέρα του που, ή δεν ήθελε ή δε μπορούσε, φαίνεται πως φλερτάρει ανοιχτά με την ιδέα διολίσθησης-ακόμη κι αν δε διακηρύσσεται-σε ένα μετεξελιγμένο σχήμα που, τυπικά μπορεί να εξακολουθεί να φέρει το ιστορικό όνομα του κεντροδεξιάς παράταξης, αλλά στην ουσία θα είναι, σύμφωνα με το χθεσινό πρωτοσέλιδο της ΕΣΤΙΑΣ, κυβέρνηση και παράταξη «Μητσοτάκη-Σημίτη».
Όπως επισημαίνεται σχετικά, δεν είναι μόνο η προσθήκη του υφυπουργού Εργασίας, αλλά και η πλειάδα προσώπων, με άμεση ή έμμεση αναφορά στον πρώην πρωθυπουργό, που έχουν αξιοποιηθεί ποικιλοτρόπως σε διάφορα επίπεδα, ακόμη και με ανάθεση κομβικών ρόλων, επί παραδείγματι στο πεδίο των εθνικών θεμάτων.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, ο κος. Μητσοτάκης δείχνει αδύναμος να υπερβεί τις εσωκομματικές ισορροπίες, ιδιαίτερα το «βέτο» του κου. Σαμαρά, για συγκεκριμένους υπουργούς, κάτι που επιβεβαιώνεται και σε site, φίλα προσκείμενο στον πρώην πρωθυπουργό.
Είναι μια αντίφαση προς το παρόν αξεπέραστη, που αντιμετωπίζεται με «συμπτωματική αγωγή», δηλαδή με αποδυνάμωση ή και παράκαμψη των «ανεπιθύμητων» υπουργών, μέσω της έντεχνης αφαίρεσης αρμοδιοτήτων.
Ίσως και γι` αυτό η ριζική λύση να προέλθει από μια εκλογική αναμέτρηση, που αν μάλιστα διεξαχθεί με λίστα, επιτρέπει στον πρωθυπουργό, όσο διατηρεί την πολιτική ηγεμονία, τη σύνθεση μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας, απόλυτα ταυτισμένης με τον ίδιο και τα σκληρά νεοφιλελεύθερα οράματα του.
Η και τη διαφαινόμενη προσέγγιση του στα εθνικά θέματα, που τον φέρνει ακόμη πιο κοντά στον «Σημιτισμό».
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
