Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη των αυτόκλητων(;) υπερασπιστών του πρώην πρωθυπουργού και του αλήστου μνήμης εκσυγχρονισμού, να προβάλουν τις εξαιρέσεις εκπροσώπων του, που βγήκαν αλώβητοι από δικαστικές περιπέτειες.
Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν, άλλωστε, τον κανόνα, αλλά και εδώ, μάλλον ισχύει η γνωστή φράση του Λουϊτζι Πιραντέλο: «Είναι έτσι, αν έτσι νομίζετε». Αναφερόμαστε ειδικά, στην περίπτωση του πρώην υπουργού Οικονομικών, στην κυβέρνηση Σαμαρά που, στην «εκσυγχρονιστική» περίοδο κατείχε, απλώς, μια θέση στο επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου. Όντως, ο ανωτέρω απαλλάχθηκε, από την κατηγορία περί ανακριβούς δήλωσης «πόθεν έσχες», πιθανότατα και γιατί έγινε δεκτός ο ισχυρισμός του, ότι δεν είχε καν υποχρέωση υποβολής, της σχετικής δήλωσης.
Όμως, πέρα από το τυπικό, διαδικαστικού χαρακτήρα, το θέμα, ηθικής τάξεως, που είχε τεθεί για τον πρώην υπουργό Οικονομικών ήταν πως, την περίοδο που ασκούσε τα συγκεκριμένα κυβερνητικά καθήκοντα, επέλεξε μεγάλο ή το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του, να τα τοποθετήσει σε τράπεζες του εξωτερικού. Πράξη καθ` όλα νόμιμη και θεμιτή, για οποιονδήποτε καταθέτη, αλλά που, από τον υπουργό Οικονομικών, σ` εκείνη τη χρονική στιγμή, όπου η κυβέρνηση και το υπουργείο του οποίου προΐστατο ειδικότερα, προσπαθούσε να συγκρατήσει τη φυγή καταθέσεων, πείθοντας τους πολίτες για την αξιοπιστία του εγχώριου πιστωτικού συστήματος, αυτή η συμπεριφορά ,αν μη τι άλλο, έστελνε το χειρότερο μήνυμα.
Πολλώ μάλλον όταν ο ίδιος, δικαιολογώντας αυτή την επιλογή του, στην ουσία δικαίωνε όσους έθεταν εν αμφιβόλω τις προοπτικές των ελληνικών τραπεζών. Προφανώς, στη λογική αυτής της «εκλεκτής μερίδας» συμπολιτών μας, το προφανές ηθικό ζήτημα, παύει υφιστάμενο, από τη στιγμή που υπήρξε απαλλακτική δικαστική απόφαση, για το έλασσον, διαδικαστικού χαρακτήρα, ζήτημα.
Αν, όμως, όλα κρίνονται, σύμφωνα με αυτή τη λογική, στο επίπεδο των δικαστικών αποφάσεων, γιατί δε σχολιάζουν το γεγονός πως ένα ακόμη μέλος των κυβερνήσεων της επίμαχης περιόδου, υφυπουργός Παιδείας παρακαλώ, κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε, έστω σε πρώτο βαθμό, σε κάθειρξη 15 ετών, με ταυτόχρονη δήμευση της περιουσίας του, αλλά και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, για τα βαρύτατα αδικήματα, της «τοκογλυφίας» και «ξεπλύματος»; Άσχετες, βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, οι ανωτέρω πράξεις, με την άσκηση των κυβερνητικών του καθηκόντων, αλλά, προστιθέμενες στα ήδη γνωστά, δημιουργούν, αν μη τι άλλο, μια εικόνα.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
