Αναρωτιόμαστε: Η Μελίνα Μερκούρη, ο Αριστόβουλος Μάνεσης και ο Οδυσσέας Ελύτης, που είχαν προσυπογράψει, μεταξύ πολλών άλλων προσωπικοτήτων, το 1992, κείμενο για το, τότε αναφυέν, Σκοπιανό ζήτημα, όπου ξεχώριζε η φράση «το όνομα μας είναι η ψυχή μας», ήταν «εθνολαϊκιστές» (με ότι πια κι αν εννοούν ή καταλαβαίνουν όσοι εκφέρουν τον όρο); Και ποιο είναι, άραγε, το αντίθετο ακρώνυμο του «εθνολαϊκισμού»; Μήπως ο «εθνομηδενισμός»; Ειδικά, στην περίπτωση των Σκοπίων, μιλάμε για εθελοτυφλία, αν όχι και απύθμενη υποκρισία, αφού, όσοι εγχώριοι «Αβδηρίτες», μας προτρέπουν να «αυτομαστιγωθούμε» για τον δικό μας «εθνικιστικό παροξυσμό», κάνουν πως δε βλέπουν ότι το όλο ζήτημα ανακινήθηκε, πριν 20 και κάτι χρόνο, από τον απροκάλυπτο αλυτρωτισμό της ιθύνουσας τάξης, που επιχείρησαν να θεμελιώσουν ένα πειστικό εθνικό αφήγημα, για το νεότευκτο κράτος, στο σφετερισμό ενός ονόματος, που δεν ανταποκρινόταν καν στα ιστορικά και εθνολογικά δεδομένα της περιοχής (βλέπε και σχετική βιβλιογραφία). Όπως δε είναι-ή θα έπρεπε να είναι-γνωστό, η ενδιάθετη αλυτρωτική πρόθεση, με την οικειοποίηση ενός ονόματος- δηλωτικού γεωγραφικού προσδιορισμού- δε συνιστούσε επιβουλή, δυνητική έστω, εναντίον της Ελλάδας, αλλά και της Βουλγαρίας, στην οποία ανήκει ένα τμήμα του γεωγραφικού χώρου, που αποκαλείται «Μακεδονία». Η αλυτρωτική δε αυτή προδιάθεση, δεν εξαντλούνταν στο διπλό σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας, ως εθνολογικού όλου, αλλά και στη χρήση συμβόλων ή παραπομπή σε ιστορικές περιόδους. Αναφερόμαστε, πιο συγκεκριμένα, στον «ήλιο της Βεργίνας», που ανάγεται στη Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και επιλέχθηκε, όχι τυχαία προφανώς, ως το «εθνικό σύμβολο» της χώρας, αλλά και σε συγκεκριμένες διατάξεις του, αρχικού, Σκοπιανού Συντάγματος (προοίμιο και άρθρα 3,49) που παρέπεμπαν στις αποφάσεις της SNOF (του Οκτωβρίου 1944) όπου γινόταν, ευθέως, λόγος, για «ενιαία, ανεξάρτητη Μακεδονία», ως προοπτική και διεκδίκηση, στη μεταπολεμική διάρθρωση της περιοχής. Επειδή δε κάποιοι, από μια άλλη οπτική γωνία, αναφέρονται στο «πακέτο Πινέϊρο», του 1992, ως την…ευκαιρία που χάθηκε (προέβλεπε, πράγματι, τη δυνατότητα ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό), να θυμίσουμε ότι τα παραπάνω, δηλωτικά του εγγενούς αλυτρωτισμού της γειτονικής χώρας, εξαλείφθηκαν το 1995, με την «Ενδιάμεση Συμφωνία», μετά την επιβολή του εμπάργκο, από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Ετσι κατέστη δυνατός ο συμβιβασμός, που επικυρώθηκε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, το 2008, στο Βουκουρέστι….
