ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, η ανάληψη της ευθύνης είναι βασικό προαπαιτούμενο προκειμένου να έχει νόημα η δραστηριοποίηση των πρωταγωνιστών σ’ αυτήν. Η πραγματικότητα στην πολιτική σκηνή της Μεταπολίτευσης ισορροπεί βέβαια προς την αντίθετα κατεύθυνση. Ήδη από την δεκαετία του ΄80, η λογική του “παραλάβαμε χάος” ή/και η επίκληση της “καμμένης γης” ακριβώς εκεί παραπέμπει: στην προσπάθεια να σηκώσει κανείς όσο λιγότερη ευθύνη γίνεται! Αλλά και τώρα, στα χρόνια των Μνημονίων, η κωμική πρακτική των “κόκκινων γραμμών” στην ίδια λογική πηγαίνει: οι κόκκινες γραμμές παγίως γίνονται ροζουλί, ύστερα πάνε στο μπεζ, για να εξαφανιστούν στο τέλος – όμως μένει (ελπίζεται…) πίσω η εντύπωση ότι “εμείς τον δώσαμε τον αγώνα/σκληρή διαπραγμάτευση, όμως η Τρόικα…”. Από Βαγγέλη Βενιζέλο μέχρις Αντώνη Σαμαρά και ήδη Αλέξη Τσίπρα, οι χειριστές των “κόκκινων γραμμών” ένα ονειρεύονται: να βρεθούν όσο γίνεται πιο μακριά από την ευθύνη.
Όταν όμως αυτό το αντανακλαστικό του “Εγώ, πάντως, δεν φταίω!” εγκαθίσταται και στον χώρο της εξωτερικής πολιτικής – στο ναρκοπέδιο αυτό με τις όλο και πυκνότερα τοποθετημένες νάρκες, στο οποίο κατ’ ανάγκην κινείται αυτήν την φάση η χώρα – το πράγμα γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνο. Την απογείωση του “εγώ δεν φταίω!” την είχαμε με την παράσταση που έστησε για τον εαυτό του ο ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς (ο ίδιος εκείνος που μας πληροφόρησε τελικά “Εγώ δεν παίζω μποξ, διεθνείς σχέσεις κάνω”) στην αρχική του προσπάθεια συγκάλυψης της πατάτας που διέπραξε όταν άκουσε αμήχανος αλλά επί της ουσίας σιωπηλός τον ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου να “περνάει” επιδεξίως την συνολικά αναθεωρητική γραμμή της Τουρκίας για το καθεστώς των νησιών του Αιγαίου. Προσοχή, εδώ! Η θέση “Ποιο είναι το δικό σου νησί, ποιο είναι το δικό μου νησί, δεν θέτουμε τέτοια όταν πρόκειται για θέματα διάσωσης ανθρώπων”, μπορεί σε εμένα ή σε εσένα να ηχεί απόλυτα λογική, ανθρώπινη, “σωστή”. Όμως στον Έλληνα ΥΠΕΞ, που γνωρίζει τι θα πει και πώς οριοθετείται η ευθύνη για S+R/ Έρευνα και Διάσωση, ως επί χρόνια Πρέσβυς – Εμπειρογνώμων, κυρίως όμως ως ιδρυτής της επαρκώς ευαίσθητης στα εθνικά Πολιτικής Κίνησης Ιδεών και Δράσης “ΠΡΑΤΤΩ”, χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή και ετοιμότητα αντίδρασης. Το ρεφλέξ “φταίει η μετάφραση” στο οποίο πήγε να καταφύγει αρχικά, πριν επικαλεσθεί ότι “κάνει διεθνείς σχέσεις” ο Ν. Κοτζιάς, είναι κατώτερο ενός πολιτικού σε θέση αιχμής και σε στιγμές κρίσης – χώρια που, εν προκειμένω, η ανθρώπινη ποιότητα του τημ διερμηνείας ήταν πολύ ανώτερη της αμφισβήτησης Κοτζιά.
Όμως, το μικρό αυτό επεισόδιο δεν είναι παρά ένα χρήσιμο φίλτρο για να αναστοχασθεί κανείς άλλες πρακτικές απόσεισης της ευθύνης. Έτσι, για παράδειγμα, το να ανακαλείς την ή τον πρέσβυ απο Βιέννη ή από Πράγα “γράφει” ίσως αδιάλλακτα και ηρωικά στα πρωτοσέλιδα ή τα παραπολιτικά – πόσο όμως έρχεται να συγκαλύψει αβελτηρία στο να προλάβεις ή να δεις καν (μέσα απο τον μηχανισμό του ΥΠΕΞ) τα αληθινά προβλήματα να έρχονται; Και πόση “προετοιμασία ΥΠΕΞ” υπήρξε, αλήθεια, προκειμένου να αποφευχθεί το φιάσκο με τον ανεφοδιασμό σε καύσιμα του Πρωθυπουργικού σκάφους στην αποστρατικοποιημένη Ρόδο (λες και ήταν η πρώτη φορά…) ή και η κλιμάκωση διεκδικήσεων Τουρκικού αναθεωρητισμού στο Αιγαίο μέσω ΝΑΤΟ. (Ξέρουμε, ξέρουμε το Αμύνης καταγράφεται ως αρμόδιο/υπεύθυνο στην αντίληψη του κόσμου. Άλλωστε ο πολύ πονηρότερος Πάνος Καμμένος γι αυτό έχει σβήσει/fade out απο το προσκήνιο αυτές τις μέρες. Αλλά και οι υπουργοί Εξωτερικών τον έχουν τον ρόλο τους, σ’ αυτά).
Να ελπίσουμε κάτι καλύτερο στην Σμύρνη;
