«Έχε το νου σου στο παιδί…»

Της Έφης Μιχελάκη από την Κυριακάτικη Kontranews

«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλι­τώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα», πρόκειται για έναν στίχο που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο και θα πρέπει να αποτελεί οραματικό στοιχείο για κάθε άνθρωπο που θέλει να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή του τόπου. Σήμε­ρα, το σύνολο της κοινωνίας παρατηρεί την ελπίδα να καταρρέει και αντιπαρατάσσεται με το τέλμα, ενώ το μόνο στοιχείο που παίρνει σάρκα και οστά είναι το πραγματικό πρόσω­πο της δεξιάς παράταξης με τον αυταρχισμό που τη διακρίνει.

Από τη στιγμή που η σημερινή κυβέρνηση ανέλαβε τα ηνία της χώρας φρόντισε να συγκε­κριμενοποιήσει τον στόχο της, που δεν είναι άλλος από την καταδυνάστευση του δημόσι­ου τομέα με ότι αυτό συνεπάγεται. Όταν όμως μιλάμε για θέματα που αφορούν ειδικά στην Υγεία και στην Παιδεία και πόσο μάλλον στην συνθήκη της πανδημίας, τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά περίπλοκα. Οι γιατροί και το νοση­λευτικό προσωπικό, που στηρίζει το δημόσιο Σύστημα Υγείας, περιμένουν ακόμα ανταπό­κριση στα δίκαια αιτήματά τους, αλλά μάταια. Οι επιχειρηματίες και γενικότερα οι εργαζό­μενοι στον ιδιωτικό τομέα ασφυκτιούν ολο­ένα και περισσότερο, χωρίς μια χαραμάδα φωτός στον ορίζοντα. Στο κομμάτι της Παι­δείας δεν μπορεί κανείς να βρει την άκρη από ένα κουβάρι μπλεγμένο με εμμονές, προκα­ταλήψεις και την ανισότητα να κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα.

Μετράμε ήδη πέντε γεμάτους μήνες από την μέρα που άνοιξαν τα σχολεία σε καθεστώς απόλυτης ανασφάλειας από τη στιγμή που κανέ­να σοβαρό μέτρο δεν είχε παρθεί. Οι λύσεις που θα μπορούσαν να ξεδιαλύνουν το τοπίο ήταν εκεί και περίμεναν ανταπόκριση και δεν ήταν άλλες από τα συνεχόμενα τεστ σε εκπαι­δευτικούς αλλά και μαθητές, ιδιαίτερα εκεί­νων που συγκατοικούν με ευπαθείς ομάδες, η αύξηση του προσωπικού καθαριότητας στα σχολεία, ακόμα και η λειτουργία τους με ενα­λασσόμενο ωράριο. Οι παραπάνω ενέργειες εκτός από σοβαρές δράσεις αποτελούν κινή­σεις που συνθέτουν ένα κλίμα ασφάλειας στην εκπαιδευτική κοινότητα και ενδεχομένως θα απέτρεπαν από το lockdown που ακολούθη­σε. Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο καθεστώς της τηλεκπαίδευσης, το οποίο αντί να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο προς όφελος της εκπαι­δευτικής κοινότητας εξελίχθηκε σε μαρτύριο εμπλουτισμένο με ανισότητες από τη στιγμή που δεν είχαν όλα τα παιδιά τις ίδιες δυνατό­τητες, ενώ ταυτόχρονα, έμειναν αιωρούμενα τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών σε ό,τι αφορά στο μέλλον.

Σήμερα η ανισότητα συνεχίζει να κυρι­αρχεί στην εκπαίδευση καθώς σε ό,τι αφορά στα λύκεια κάποια παιδιά συνεχίζουν την σύγ­χρονη τηλεκπαίδευση ενώ κάπόια άλλα ξεκι­νούν την δια ζώσης μάθηση. Παρ’ όλα αυτά θα δώσουν όλα μαζί εξετάσεις για να μπουν σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα με την απαράδε­κτη αλλαγή του συστήματος εισαγωγής παρότι η σημερινή συνθήκη επιτάσσει ελαφρύνσεις. Η εκάστοτε κυβέρνηση οφείλει να παρέχει στα παιδιά μια ομαλή πορεία στη σχολική τους ζωή βασισμένη στην ισότητα και τη δικαιοσύνη. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να τους εξασφαλί­σει τα απαραίτητα εφόδια με σκοπό να ακο­λουθήσουν μια πορεία που θα τα κάνει ευτυ­χισμένα και εκείνα με τη σειρά τους θα συνει­σφέρουν στο κοινωνικό σύνολο με τον καλύ­τερο δυνατό τρόπο.

Αντί για αυτό παρατηρούμε διάχυτο τον εκφοβισμό για το αύριο και γενικότερα τις εμμονικές τάσεις μιας κυβέρνησης που κατα­δυναστεύει μέρα με τη μέρα τις συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες μας. Χαρακτηρι­στικό παράδειγμα αποτελεί το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας που συζητείται στη Βου­λή και έρχεται να δυναμιτίσει το κλίμα, μιας και οι υπέρμαχοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας έχουν ξεκάθαρο στόχο την απόλυτη υποβάθ­μιση του δημόσιου πανεπιστήμιου.

Η αλλαγή στον τρόπο εισαγωγής στην τρι­τοβάθμια εκπαίδευση, η ίδρυση πανεπιστημι­ακής αστυνομίας τη στιγμή που το πανεπιστη­μιακό άσυλο έχει ήδη καταργηθεί και η αυστη­ροποίηση του Ποινικού Κώδικά, σε συνδυα­σμό με προηγούμενα νομοθετήματα, όπως εκείνο της εξίσωσης των δημόσιων πανεπι­στημίων με τα ιδιωτικά κολλέγια, συνθέτουν ένα περιβάλλον που θυμίζει εποχές που πέρα­σαν ανεπιστρεπτί.

Η διαμόρφωση των ιδεών στα πλαίσια της Δημοκρατίας και η διαδικασία κατάκτη­σης ενός συστήματος που θα συγκροτείται σε βάσεις Δικαιοσύνης, είναι ένας αγώνας που θα παραμείνει διαρκής. Γιατί πολύ απλά, η Ελευθερία δεν μπαίνει σε πρόγραμμα, αντί­θετα το πρόγραμμα διαμορφώνεται με τους δικούς της όρους.

* Υπεύθυνη του τμήματος Παιδείας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Κοζάνης