Είναι δραματική-κι ας πέρασε απαρατήρητη-η παρατήρηση-διαπίστωση του προέδρου της Κομισιόν. Ο πολύπειρος Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ επεσήμανε το προφανές, ότι, δηλαδή, οι δράστες και της τελευταίας τρομοκρατικής επίθεσης, στις Βρυξέλλες, είναι «παιδιά» του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, με την έννοια ότι γεννήθηκαν και ζούσαν στην «καρδιά» του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Κι όμως, αυτό, όπως επεσήμανε και ο Λουξεμβούργιος πολιτικός, δεν τους εμπόδισε να μεταβληθούν σε «εκδικητές» της «δεύτερης πατρίδας» τους. Βεβαίως, σε πολλές περιπτώσεις, όπως έχει προκύψει από το διαθέσιμο πληροφοριακό υλικό, οι «βομβιστές-καμικάζι», εκπαιδεύτηκαν στην «έδρα» του «Ισλαμικού Κράτους» (ISIS), κάτι που εξηγεί και το υψηλό «επιχειρησιακό επίπεδο» των ενεργειών τους. Αυτό, βέβαια, δεν αλλάζει την ουσία. Οτι, δηλαδή, η ένταξη στις κοινωνίες των ευρωπαϊκών κρατών, δε συνεπάγεται αυτόματα και τη δυνατότητα ενσωμάτωσης τους σε αυτές. Ας μη σπεύσουν δε κάποιοι, να κάνουν λόγο για μειοψηφικές ομάδες, γιατί, από την κοινή πείρα, αλλά και την κοινή λογική γνωρίζουμε, πως τέτοια δίκτυα, με ότι, αναγκαία, τα συναποτελούν, σε επίπεδο επιμελητειακής υποδομής, αλλά και υλικοτεχνικής υποστήριξης, προϋποθέτουν ευρύ κύκλο υποστηρικτών, ακόμη και δια της απλής ανοχής. Θα συνιστούσε ασύγγνωστη αφέλεια, να πιστεύει κανείς, ότι τέτοια δίκτυα, με διαμερίσματα-γιάφκες έμφορτα εκρηκτικών κ.λ.π., θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και να λειτουργούν «κάτω απ` τη μύτη» των διωκτικών αρχών, ανεξάρτητα απ` τα διαπιστωνόμενα κενά ασφαλείας, χωρίς μια ευρύτερη κάλυψη, προφανώς από το χώρο των ομοεθνών τους. Να θυμίσουμε τη μαρτυρία του καθηγητή-βουλευτή Κώστα Ζουράρι, μετά το προηγούμενο τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, από την πανεπιστημιακή του εμπειρία, στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου φοιτητές αραβικής καταγωγής (κυρίως από την Αλγερία), Γάλλοι υπήκοοι δεύτερης και τρίτης γενιάς, που δεν έχουν επισκεφθεί καν τη μητρική τους πατρίδα, ούτε γνωρίζουν τη γλώσσα της, διακατέχονταν από άσβεστο, όσο και έκδηλο, μίσος, για τη χώρα, στην οποία μεγάλωσαν, ανατράφηκαν και σπούδασαν. Βεβαίως, στην προκείμενη περίπτωση, μπορεί αυτό το αρχέγονο μίσος, να εξηγηθεί από την αποικιοκρατική παράδοση, στην οποία έχουν πρωταγωνιστήσει χώρες, όπως η Γαλλία, αλλά και το Βέλγιο. Ούτε, βέβαια, το απόθεμα μίσους και εκδικητικής διάθεσης, που δημιουργεί η σημερινή εμπλοκή ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών, όπως και των Ηνωμένων Πολιτειών, σε πολεμικές επιχειρήσεις, στη Μέση Ανατολή. Αρκούν, όμως, αυτά;
