Να ξεκινΗσουμε με μια παραδοχή. Ειλικρινά, θεωρούμε ότι κάθε – μα κάθε! – σοβαρή προσπάθεια να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, ειδικά τώρα στα πικρά χρόνια των Μνημονίων, αξίζει στήριξη. σεβασμό. επιβράβευση. Θα φθαναμε μέχρι του σημείου να θεωρήσουμε ότι και η απόλυτη άρση του τραπεζικού απορρήτου έναντι της Εφορίας, με τις αυτονόητες παρενέργειες απόκρυψης ρευστών που συνεπάγεται έχει ένα νόημα (βέβαια δεν ισχύει το ίδιο και για την αχαρακτήριστη λογική της δήλωσης στο “Πόθεν Εσχες” των ρευστών του στρώματος ή της γλάστρας, λογική που φαίνεται ότι σιγά-σιγά πάει κι αυτη για προσάραξη). Σε ακραίο σημείο, θα καταλήγαμε να δεχθούμε για το βάθος του αδιεξόδου όπου έχουν φτάσει τα δημοσιονομικά μας και το καθαρά αντίθετο προς κάθε έννοια κράτους δικαίου: δηλαδή την νομοθετημένη – απο τον Γ. Παπακωνσταντίνου, με την έγκριση (η μήπως την απαίτηση;) της τότε Τρόικας – αντιστροφή του βάρους της απόδειξης οσάκις η Εφορία θεωρεί ότι έχεις αποκρύψει εισόδημα, οπότε σου παγώνει τους λογαριασμούς μέχρις ΕΣΥ να αποδείξεις, με στοιχεία εις βάθος 15ετίας, ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Κάθε λοιπόν προσπάθεια κατά της φοροδιαφυγής αξιζει στήριξη, σεβασμό, επιβράβευση. Με μια προϋπόθεση όμως: να είναι σοβαρή. ΣΟΒΑΡΗ. Οταν είναι ασόβαρη, δεν της πρέπει μόνον κράξιμο αλλά και πολιτικη μομφή. Ακόμη περισσότερο όταν απλώς επιδιώκει το εύκολο χειροκρότημα… Την θυμόσαστε, την εποχή του εθνικού μας Γιάνη – με ενα “ν”, φυσικά! -, την ιδέα εκείνη να μετατρέψουνι σε φορολογικούς ελεγκτές τα καλοκαίρια φοιτητές και φοιτήτριες, ή και τουρίστες και τουρίστριες για την ιχνηλάτηση μαγαζιών – ιδίως στα νησιά – που δεν εκδίδουν αποδείξεις/δεν αποδίδουν ΦΠΑ; (Φορολογικούς ελεγκτές = ενάρετους σπιούνους, μάλιστα προβλεπόταν και μικρή αμοιβή). Επειδή, δε, έπρεπε να υπάρχει και τεκμηρίωση των παραβάσεων, είχε προβλεφθεί ότι οι μεν κοπελιές θα είχαν κρυφή κάμερα στο σουτιέν τους, τα δε αγόρια στο καπέλο τους. Θαύμα! Περιττόν να σημειώσουμε ότι μεγάλη μερίδα του Τύπου αρχικά εντυπωσιάστηκε/ενθουσιάστηκε – μαζί και οι Τροϊκανοί. Φυσικά, εν συνεχεία το απόλυτα ανόητο της σαχλής αυτής ιδέας έγινε κατανοητό, και η ιδέα έμεινε στο ράφι (ή στον καλαθο των αχρήστων), παρέα με την μεταγενέστερη και πολύ πιο επικίνδυνη “πατέντα” για χακάρισμα των ΑΦΜ, για παράλληλο νόμισμα κοκ.
Λοιπόν: η τωρινή έμπνευση, να αξιοποιηθούν “μέχρι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης” – υποθέτει κανείς ιδίως το Facebook και το Instagram – ώστε η Εφορία να τροφοδοτεί την άλλη εκείνη πατέντα, “το ειδικό λογισμικό ιχνηλάτησης” των ενδεχόμενων περιπτώσεων φοροδιαφυγής, φοβόμαστε ότι πάλι θα συγκεντρώσει άκριτο χειροκρότημα, ίσως και επιβράβευση των τωρινών Τροϊκανών. Ενώ έχει αντίστοιχη ελαφρότητα με τις κάμερες στα σουτιέν και τα καπελάκια. “Γιατί σε είδα να κάνεις ακριβές παρέες την Μύκονο, ή να ανεβαίνεις στην Αράχωβα με τζιπούρα;”.
Αν έτσι ετοιμάζονται να συλλάβουν την φοροδιαφυγή, ή έτσι να ξαμολύσουν ελέγχους των λαγωνικών του Τρύφωνος Αλεξιάδη για αδήλωτα εισοδήματα, ειλικρινά φλερτάρουν με το γελοίο. [Ας μας επιτραπεί να προσθέσουμε ότι και το “ειδικό λογασμικό” δεν θα βοηθήσει σε πολλά. Όποιος κάνει πολλές τραπεζικές κινήσεις, δεν σημαίνει ότι έχει ως εισόδημα το άθροισμα των κινήσεων αυτών]. Στο τέλος, μάλλον θα έχει απευθυνθεί η πρωτοβουλία αυτή στον ανθρώπινο φθόνο: “Γιατί εσύ Μύκονο και Αράχωβα και εγώ όχι;”. Ανθρώπινο, όχι όμως και υγιές.
