Το ότι όλα σχεδόν, πλην Ελληνικής Λύσης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συμφωνούν και ομονοούν ότι ο εμβολιασμός είναι η μόνη λύση για να αφήσουμε πίσω μας την πανδημία, είναι θετικό και ελπιδοφόρο. Πολλώ δε μάλλον όταν βλέπουμε σε άλλες χώρες να υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που επενδύουν στους «ψεκασμένους» ή προσπαθούν να ψαρέψουν ψήφους στα θολά νερά της ανασφάλειας ή και του φόβου που μπορούν να αισθάνονται οι πολίτες για τον εμβολιασμό και αυτή την πρωτόγνωρη υγειονομική διαδικασία αντιμετώπισης της πανδημίας.
Ωστόσο, ανεξαρτήτως του πόσο θα «πιάσει» η πειθώ προς τον κόσμο, είναι σαφές ότι ο εμβολιασμός έχει αρχίσει να πιάνει «ταβάνι», αλλά και πως δε θα είναι εύκολο να φτάσουμε στο ποσοστό 83% των εμβολιασμένων, που απαιτείται για μία ασφαλή συλλογική ανοσία έναντι και της περίφημης «Μετάλλαξης Δ». Τούτου δοθέντος, έστω κι αν η κυβέρνηση το άνοιξε άγαρμπα, ωμά και διχαστικά, το θέμα για το πώς θα ζήσουμε αυτό τον χειμώνα όσοι έχουμε εμβολιαστεί, αλλά και πώς θα συνυπάρξουμε με τους συμπολίτες μας που έχουν επιλέξει το αντίθετο, είναι μία συζήτηση που αργά ή γρήγορα θα γίνει.
Ναι, πράγματι, έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι με 40% πλήρως εμβολιασμένων πολιτών, δεν έχει νόημα να κουβεντιάζουμε για προνόμια στους εμβολιασμένους. Οι πλήρως εμβολιασμένοι, άλλωστε, δεν είναι καν η πλειονότητα της χώρας και, άρα, ακόμη και με όρους στοιχειώδους δημοκρατικής ευαισθησίας, αυτή η συζήτηση ούτε μπορεί να διεξαχθεί τώρα, ούτε όμως μπορεί να διεξαχθεί πολωτικά.
Όμως, είτε στα τέλη Αυγούστου, είτε στα μέσα Σεπτεμβρίου, είτε στις αρχές Οκτωβρίου, η συζήτηση θα γίνει. Γιατί, αφενός, οι εμβολιασμένοι θα πρέπει να ζουν με έναν τρόπο που να προσιδιάζει με την έννοια της «κανονικότητας», ενώ ταυτοχρόνως οι ανεμβολίαστοι θα πρέπει να αισθάνονται αποδεκτοί και όχι ως οι αποκλεισμένοι, σε βάρος των οποίων «σφίγγει ο κλοιός», όπως ακούμε αυτές τις μέρες.
Ο διχασμός της κοινωνίας ήδη φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα και αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως κάθε πλευρά έχει εύλογα επιχειρήματα: οι εμβολιασμένοι έχουν κάθε δικαίωμα να ξέρουν ότι δε θα απειληθούν εκ νέου από τον ιό, αλλά και ότι δε θα κινδυνεύσουν οι ίδιοι ή τα -ανεμβολίαστα- παιδιά τους από όσους συμπολίτες μας δεν έχουν κάνει το εμβόλιο. Όμως, οι ανεμβολίαστοι, όσο κι αν πρέπει να καταλάβουν ότι δεν αφορά μόνο τους ίδιους αλλά έχουν ευθύνη απέναντι στην κοινωνία να εμβολιαστούν, θα πρέπει ταυτοχρόνως να αισθάνονται «ελεύθεροι» και όχι ως κάποιοι που τους εξωπετάνε από την κοινωνία. Η χρυσή τομή είναι δύσκολη και κανένας δε θα αποφύγει να τοποθετηθεί επ’ αυτού. Γιατί αφορά τη ζωή όλων μας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
