Της Μυρτώς Κοροβέση από την Κυριακάτικη Kontranews
Κυριακή σήμερα, μία ακριβώς βδομάδα μετά τις εκλογές, με νέα κυβέρνηση, με οκτακομματική Βουλή (η οποία αν μη τι άλλο μας προβληματίζει), μα κυρίως με προσπάθεια ανασύστασης και ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Για να είμαστε ειλικρινείς και με μάτια στραμμένα στην πραγματικότητα (εξάλλου, το αντίθετο είναι κάτι που το πληρώσαμε ακριβά), το μεγάλο συμπέρασμα αυτής της κάλπης δεν μπορεί παρά να ήταν η άνοδος όχι μόνο της ΝΔ, αλλά δυστυχώς και της ακροδεξιάς, η ταυτόχρονη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μοναδική όαση η ανάδειξη νέων υποψηφίων με την επιβράβευση διακομματικά και ανά την επικράτεια κάποιων προσώπων που κουβαλούσαν μαζί τους φρέσκες ιδέες, ή που σε κάθε περίπτωση είχαν κάτι νέο να προσθέσουν στον δημόσιο διάλογο. Καταθέτοντας τις σκέψεις μου σε αυτό το κείμενο, πρωτίστως, ως νέος άνθρωπος, ψηφοφόρος, εργαζόμενη και ενεργό μέλος της κοινωνίας, και μετέπειτα ως -μέχρι πρότεινος- υποψήφια βουλεύτρια, οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτή τη φορά, όντως, η κάλπη έδωσε τα μηνύματά της. Τα κριτήρια, ίσως και τα ενδιαφέροντα, των ψηφοφόρων έχουν αλλάξει, οι συνθήκες είναι, πλέον, πολύ διαφορετικές από ότι το ’19, η επικοινωνία και τα social media έχουν λάβει θέση πρωταγωνιστή στις προεκλογικές καμπάνιες, και, συγχρόνως, σε μεγάλο ποσοστό δεν έπεισε κανείς όλους όσους επέλεξαν την αποχή ή όσους νέους, μάλλον, προτίμησαν να πάνε για μπάνιο αντί να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα. Σε απόλυτους αριθμούς από τους 9.980.234 εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους, ψήφισαν οι 5.214.577.
Κάνοντας τώρα, λοιπόν, τη δική μας αυτοκριτική, σίγουρα, αυτός που δεν έπεισε τον μέσο ψηφοφόρο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, δεν πείσαμε και δεν εμπνεύσαμε στον κόσμο την ελπίδα, το όραμα και την αλλαγή που εμείς οι ίδιοι, ειδικά οι νεώτεροι, πραγματικά πιστεύαμε. Και την ευθύνη για αυτό, δικαίως για κάποιους, αδίκως για άλλους, ανέλαβε πρώτος ο Αλέξης, δηλώνοντας ξαφνικά την παραίτησή του και παγώνοντας όλους εμάς τους υποστηρικτές του.
Και μπορεί στην πολιτική αυτά να συμβαίνουν και η μοίρα των ηττημένων να είναι περίπου γνωστή, όμως ο Αλέξης Τσίπρας ακόμα και στην παραίτησή του ήταν νικητής.
Νικητής και περήφανος που έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια. Νικητής γιατί ρύθμισε το χρέος. Νικητής για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Νικητής για πολλά πράγματα αλλά, κυρίως, γιατί μέχρι τέλους παρέμεινε τίμιος.
Στις μέρες μας που η τιμιότητα στην πολιτική είναι σε έλλειψη, ο Τσίπρας, όσο και να ενοχλεί κάποιους, φεύγει ατσαλάκωτος και με καθαρό πρόσωπο, έχοντας εδώ και 15 χρόνια υπάρξει πολύ περισσότερο μέρος της «λύσης» παρά της «κρίσης».
Και τώρα, επομένως, τι; Πώς θα είναι λοιπόν η πολιτική ζωή της χώρας χωρίς τον χαρισματικό πολιτικό ηγέτη που υπήρξε ο πρώτος Πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση που δεν είχε πίσω του «τζάκι»;
Μεγάλο το κενό. Όμως στα αριστερά κόμματα είθισται τα κενά να καλύπτονται με συλλογική προσπάθεια, με οδηγό τις αξίες και τα προτάγματα του χώρου, με ανιδιοτέλεια και πολλή δουλειά. Με λίγα λόγια, με τα μανίκια σηκωμένα και αγώνα όχι μόνο πίσω, αλλά και «μπροστά» από τα γραφεία.
Και το να μπορέσουν η συλλογική προσπάθεια και ο συντονισμένος κοινός σκοπός για μία καλύτερη και δικαιότερη χώρα να ξεπεράσουν τα άπειρα αυτογκόλ και τα λάθη του παρελθόντος, είναι, στην τελική, το μεγάλο στοίχημα.
Η εντολή της κάλπης ήταν η ανανέωση και η ανασύνταξη. Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για «νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ» και αποφάσισε να παραμερίσει ο ίδιος για να περάσει. Ας ελπίσουμε το νέο αυτό κύμα να αναδειχθεί μέσα από μία ηγεσία που θα μας εμπνεύσει, θα ενσαρκώσει εμπιστοσύνη, όραμα, δικαιοσύνη, δημοκρατία και θα πείσει όλες και όλους μας, νέες και νέους να γίνουμε συνοδοιπόροι της ελπίδας.
Δεν είναι ώρα για φυγή αλλά για συστράτευση. Μπορούμε και είναι στο χέρι μας να το αποδείξουμε.
* Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
