ΓIA TON Κώστα Σημίτη και το πέρασμά του από την πολιτική σκηνή και στην δεκαετία του ΄70 (ως πόλος ήπιας αμφισβήτησης “από τα δεξιά” στο ανερχόμενο τότε ΠΑΣΟΚ) και σ’ εκείνην του ΄80 (με κυβερνητικές ευθύνες, στο τέλος κρίσιμες ως ΥΠΕΘΟ της σταθεροποίησης 1985-87) και τέλος στο διάστημα των δυο διαδοχικών πρωθυπουργιών του το 1996-2004, μπορεί ο καθένας να έχει όποιαν ανάγνωση και αποτίμηση θέλει. Για το σύνολο της πορείας και για κάθε πτυχή χωριστά: για την σοσιαλδημοκρατοποίηση του ριζοσπαστικού στο ξεκίνημα Κινήματος, για την Ευρωπαϊκή αγκύρωση που κατέληξε εμμονικότητα, για την απόπειρα μετάφρασης σε πολιτική διαχείριση του διαβόητου Εκσυγχρονισμού.
Αλλά και για τις συμβολικές αιχμές της πορείας του: για παράδειγμα, στην εποχή του “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!”, επεχείρησε να σπείρει το “Ναι στην ΕΟΚ των λαών, Όχι στην ΕΟΚΚ των μονοπωλίων!” και βρέθηκε εκτός γραμμής/εκτός ΠΑΣΟΚ. Όταν άκουσε τον Ανδρέα να εκφωνεί το “Τσοβόλα, δώστα όλα!” τόξερε ότι ετίθετο πάλιν “εκτός”, όμως το έκανε με μια επιστολή που αξίζει να μείνει. Όταν κέρδισε τις εκλογές του 2000 απέναντι στον Κώστα Καραμανλή – για να είμαστε ειλικρινείς, όταν ο Κώστας Λαλιώτης και μια στενή ομάδα Πασόκων έκανε πόρτα-πόρτα στην Β΄ Αθηνών και στον Πειραιά, λέγοντας στους ψηφοφόρους: “Βρίστε μας, φτύστε μας [για την αλλαγή πορείας το 1996-2000, για το νέο “ύφος”] αλλά μην ξαναφέρετε με την ψήφο σας την Δεξιά”, κι έτσι κερδήθηκαν κάποιες χιλιάδες ψήφοι που έφεραν την ανατροπή στο νήμα – πήγε να χτίσει δικό το/ καταδικό του προφίλ επιλέγοντας το θέμα… της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Οταν δε θέλησε να ολοκληρώσει την Ευρωπαϊκή αγκύρωση της Ελλάδας – που την ξεκίνησε μεν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, γενάρχης κλπ. της Δεξιάς/της ΝΔ, αλλά την προχώρησε όμως σ’ όλη του την οκταετία ο Ανδρέας κάνοντας την πρώτη του προσγείωση στην πραγματικότητα – έφερε την τοτεμικότητα της συμμετοχής της “ισχυρής Ελλάδας” στο ευρώ.
Για καθένα, λοιπόν, απο τα βήματα αυτά μπορεί ο καθένας από εμάς να έχει την γνώμη του. Όπως και για την τάση του Σημίτη να τοποθετείται κάθε τόσο, αφότου έφυγε απο το καμίνι της πολιτικής αντιπαράθεσης, με ξεκουνητικά άρθρα του που όμως… βγαίνουν σωστά. Αυτός είχε προείπει ότι θα καταλήξουμε με πρόγραμμα ΔΝΤ (βέβαια το λεγε, αλλά σε κλειστό κύκλο, ο Αντρέας τα χρόνια Μητσοτάκη), αυτός τώρα τελευταία έγραψε οτι το ζήτημα δεν είναι πλέον το Grexit αλλά το ενδεχόμενο να μείνει μεν η Ελλάδα αλλά να σέρνεται, αυτός και ότι οι διάφορες επίδοξες κεφαλές της ΚεντροΑριστεράς θάπρεπε να αφήσουν τα προσωπικά τους κατά μέρος, αν είναι να περπατήσει κάτι. Όμως…
…Όμως τι τους έκανε, των οδηγούντων – υποτίθεται – τις μοίρες του καημένου αυτού του χώρου ο Κώστας Σημίτης και τον ανασύρουν ως (μεταβατικό, έστω) ηγέτη;
Και μάλιστα με ολίγην απο Βαγγέλη Βενιζέλο, άντε και κάτι απο Γιάννη Στουρνάρα; Δεν είναι ένα απλό γύμνασμα του “Βήματος” ευρισκόμενου σε αμηχανία αντιπροσώπευσης, η επαναφορά Σημίτη με το χθεσινό του πρωτοσέλιδα.
Είναι κάτι βαθύτερα unfair: οι ΔημΣυμπ και τα Ποτάμια και τα λοιπά ορφανά δεν χρειάζονται ηγετική φιγούρα – ούτε ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης χρειάζεται προπομπούς επανόδου. Το θέμα είναι ότι, σήμερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρεί την δική του στροφή – ό,τι κι αν σπέρνει ως διχαστικοτητα η προσέγγιση Κυρίτση… – όσοι προσπαθούν να “καπαρώσουν” την ΚεντροΑριστερά δεν βλέπουν ότι αυτή έχει γίνει εν τω μεταξύ κάτι σαν ΚεντροΔεξιά.
Ο δε Κώστας Σημίτης (αριστερών ευαισθησιών τα χρόνια του Ομίλου Παπαναστασίου, ασφαλώς) θα ήταν ίσως μια χαρά για σχήμα ήπιας ΚεντροΔεξιάς – όμως, έλα που με Κυριάκο στην Ν.Δ. σ’ αυτός τον χώρο γίνεται λίγο συνωστισμός!
